FanFic.nl

Don't let me go (Lucy & Cato)

Don't let me go (Lucy & Cato) 2.

Net als ik besluit om naar Lucy's huis te lopen zie ik haar al in de verte. Ze loopt nogal ongemakkelijk maar wel blij naar me toe. Mijn ogen glijden vanzelf over haar lichaam heen. Ze heeft een rode jurk, ballerina's, en rode lippen. Meestal kleedde ze zich in kleren die ze lekker vond zitten. Maar hier had ik geen problemen mee. Ze was prachtig.. ''Hey!' zegt ze vrolijk maar ik zie aan de wallen onder haar ogen dat ze niet heeft geslapen. Ik sla mijn armen om haar schouders en ze kijkt me een beetje vreemd aan. 'Wat?' zeg ik lachend. Ze schudt haar hoofd 'nee..niks..' Snel trek ik m'n hand van haar schouder en de heenreis naar de stad is nogal stilletjes. Dit was nog nooit gebeurd met ons. Meestal vertelde Lucy allemaal verhalen tot laat in de avond door maar nu.. 'Ben je zenuwachtig?' vraag ik. Ik zie dat ze wit wegtrekt. 'Oh nee hoor..jij?' Ik twijfel. Zal ik tegen haar zeggen dat ik me dit jaar op geef? 'Niet echt.' Ze knikt en we lopen door. Na een kwartier zijn we aangekomen bij de overvolle plein en we gaan in de rij staan. Nadat ik ben geprikt in mijn vinger neem ik afscheid van Lucy. 'Ík zie je straks weer!' zegt ze vrolijk. Ik wil haar terug roepen en haar wat langer bij me hebben. Want dit is mijn laatste moment met Lucy voordat ik tot tribuut word verklaard. Maar ik loop toch door naar de 18-jarige en wacht tot Helena Gloner de podium op stapt. 'Welkom allemaal!' piept ze door de microfoon. ''Vandaag gaan de de tributen van de vierenzeventigste hongerspelen bekend maken!' roept ze enthousiast.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.