FanFic.nl

You and me

Deel 4

De volgende dagen op dit wonderlijke eiland met witte stranden en een blauwe zee waren de beste van mijn leven. Ik sprak regelmatig af met de broers en kon ook tijd maken voor mijn eigen familie. Maar de vakantie liep op zijn einde, dit was onze laatste dag en morgenvroeg zouden we weer vertrekken naar het waarschijnlijk verschrikkelijke weer in België. Ik had vandaag mijn koffer voor het grootste deel gepakt en wat bij de jongens rond gehangen. Deze avond was mijn laatste avond met Joe hier en daarna moesten we afscheid nemen waar ik enorm tegen op zag. Ik was echt verliefd op hem en hij ook op mij. Hoe we onze laatste uren hier zouden doorbrengen was nog een verrassing maar het beloofde iets leuks te worden. Tegen 8 uur die avond kwam Joe me halen. In mijn nieuw geel zomerkleedje kwam ik ons huisje buiten. “Je ziet er beeldschoon uit.”� zei hij lief. Ik lachte even en nam zijn hand. Je zou misschien denken dat dit ook Tyllian bedriegen was, maar voor mij was het dat niet echt. Ik hield me aan mijn principes en ik had ook mijn berichtjes aan Tyllian serieus verminderd. Ik had hem al laten weten dat we ‘moesten praten’ waardoor ik wel dacht dat hij wist wat er ging komen. Ik vond het erg voor hem, maar mijn geluk lag nu bij Joe en ik zag hem echt graag. We kwamen op het strand aan, er was blijkbaar een of ander feestje want overal stonden fakkels, hingen lampionnen en ik hoorde muziek in de verte. We deden onze schoenen uit en liepen op blote voeten verder door het strand. Het was super gezellig, we dansten, dronken een cocktail en wandelden nog wat verder. Ik liep naar de zee toe en stapte er nu met mijn voeten in, het water was heerlijk verfrissend en het geruis rustgevend. “Ik ga je missen.”� vertelde ik Joe. “Ik jou ook, maar ik beloof dat ik zo snel als ik kan weer bij je ben.”� Ik lachte naar hem, wat was hij toch lief. “Kom.”� Hij deed teken naar een podium iets verder op het strand. Verbaasd liep ik achter hem aan, wat was hij van plan? Als we dichter kwamen zag ik dat het niet zomaar een podium met artiesten was, maar een podium voor karaoke. Ik stopte bruusk. Joe draaide zich om. “Wat is er?”� “Wil je dat ik voor al deze mensen ga zingen?”� vroeg ik terwijl ik naar de massa voor het podium keek. “Ja, komaan het is echt leuk!”� “En wat als ik niet kan zingen?”� “So what! Het maakt niet uit wat de anderen van je denken, als je maar plezier hebt.”� Ik twijfelde nog altijd. Ik hield van zingen, maar had toch wel podiumvrees. “Ik ben bij je, vertrouw me nu maar.”� Joe stak zijn hand naar me uit en ik nam die vast. Ik ging het echt doen, voor andere mensen zingen. De presentator kondigde ons aan. Joe trok me mee op het podium. Daar stond ik dan, voor al die mensen met de micro bevend in mijn handen. De eerste noten van het liedje speelden door de boxen en de tekst verscheen op het schermpje. I've always been the kind of girl That hid my face. He, ik kende dit liedje, het was ‘this is me’ van Demi Lovato uit de film Camp Rock. Ik had dit liedje op mijn mp3 staan en kende het helemaal vanbuiten. Voor Joe zou dit alleszins niet moeilijk worden om te zingen. Hij kneep even in mijn hand, ik ademde in, sloot mijn ogen en zong de eerste strofe. Het ging beter als ik had gedacht en mijn zelfvertrouwen groeide met de minuut. Mijn ogen waren nu weer open en ik danste het podium rond. Joe zong het refrein met me mee en lachte, ik deed het blijkbaar goed. Zenuwen had ik nu al helemaal niet meer en ik liet me steeds meer gaan, ik genoot er echt van. Tegen het einde van het liedje stonden Joe en ik tegenover elkaar, hand in hand. This is me zong ik de laatste regel. Onder een enthousiast applaus verlieten we het podium weer. “En jij zei dat je niet kon zingen!”� zei Joe verbaasd. Ik lachte een beetje verlegen naar de grond. Hij zei niets maar sloeg liefdevol zijn arm rond mijn schouders en ik de mijne rond zijn middel. Moe, gelukkig en verliefd liepen we voor de allerlaatste keer over dit witte strand.
Tijd om te vertrekken: Ik sleurde slecht gehumeurd mijn koffer in de taxi die ons naar het vliegveld zou brengen. Joe, Nick en Kevin bleven nog een paar dagen en moesten daarna ook weer naar huis voor de start van hun tournee. Alle 3 met een sip gezichtje kwamen ze afgewandeld. Ik liep naar Joe toe, die me opving in zijn armen. Verstrengeld in een eindeloze knuffel fluisterde ik in zijn oor “Ik wil je niet achterlaten.”� “Ik ook niet, maar het moet.”� De tranen stonden bij ons allebei in de ogen. Ik liet hem los en ging naar Kevin. “Hej, meid we zien je snel terug, wees maar zeker.”� Zei hij om me aan het lachen te brengen. Ik knuffelde hem en ging over naar Nick. “’K ga je missen.”� we omhelsden elkaar en voor de laatste keer gaf ik ook Joe nog een knuffel waarbij ik wenste dat hij voor eeuwig zou duren. “Nora, het is tijd.”� Riep papa. Ik stapte een paar stappen achteruit, zwaaide nog een naar de jongens en stapte met tranen in mijn ogen in de taxi. Zo lang als ik kon bleef ik nog naar hen zwaaien, tot ze uiteindelijk alleen maar stipjes in het landschap waren.[u][/u]

Reacties: