Welkom op FanFic.nl

De Nederlandse website waar je fanfiction kunt lezen én schrijven.

Nu on-line: (0)

Home » De Hongerspelen » Don't let me go (Lucy & Cato) » Don't let me go (Lucy & Cato) 5.

Don't let me go (Lucy & Cato)

3 sep 2013 - 12:22

360

0

235



Don't let me go (Lucy & Cato) 5.

Lucy verschijnt in de deuropening. Ze draagt een simpele vlecht en ze heeft een paarse shirt met zwarte short aan. Met wallen onder haar ogen neemt ze plaats aan de tafel. Ze glimlacht even naar me voor de herhaling begint. 'Óh de beroeps uit één!' piept Helena. Ik rol met mijn ogen. Ene Wonder en Glimmer worden gekozen. 'Ehh..hier wouden we het nog over hebben' begon Helena toen de beroepstributen uit één verdwenen uit beeld. 'Cato-' 'Laat dat maar voor morgen helena' zegt Brutus dreigend. Er verschijnen veel mensen. Een kleine dunne krullebol en een olijfkleurig meisje. Een meisje met rood haar en een jongen met een champignonhoofd. Een meisje die de plaats neemt van haar zusje en een jongen die alleen maar lijkt te huilen. 'Deze hongerspelen zullen een eitje worden' grinnik ik en de rest lacht. Behalve Lucy. Ze staart me verdrietig aan. Als de tv weer uit gaat verdwijnt ze gelijk weer in haar kamer. Snel, voordat iemand het ziet loop ik haar achterna. Zachtjes klop ik op haar deur. 'Binnen' zegt een zacht stemmetje. Langzaam schuif ik de deur open en loop naar binnen. Lucy zit op een stoel met een tekenblok in haar ene hand en een potlood in de andere. Als ze ziet dat ik het ben legt ze het weg. 'Wat is er?' vraagt ze. Ik ga tegenover haar zitten. 'Wat?' vraag ik verward. 'Hoe kan jij hier zo makkelijk over doen Cato?' zegt ze en ik hoor woede in haar stem. 'Lucy denk je dat dit ook gemakkelijk is voor mij?! Ik vind het ook vreselijk maar ik ga in ieder geval niet alle hoop op geven en ik mijn kamer niks zitten doen! Ik probeer jou er levend uit te krijgen! Iets waar jij niet aan kan denken!' Ze kijkt me met boze grote ogen aan. 'En wie zegt..dat ik alle hoop heb opgegeven? Ik heb namelijk ook een tactiek. Dus ga me niet gelijk als een huilerig zwak kind zien! Iets wat je al sinds onze eerste ontmoeting doet!' schreeuwt ze. Het is een tijdje stil en dan verlaat ze haar kamer. En laat ze me achter met de stilte.


Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.