FanFic.nl

Broken Eyes

[6.]

Simon, Koen en ik moeten nu niets meer doen. We kunnen vanuit de backstage genieten van de opening van de Europese tour. Het is weer wat anders dan uren aanschuiven in de regen en wind om een plaatsje op de eerste rijen te bemachtigen. Ik kan het concert nu van veel dichterbij aanschouwen, maar toch, ik mis de drukte, mijn vrienden om me heen, de sfeer, alles wat je beleefd als je in het publiek staat. Maar ik mag niet klagen, een uur geleden heb ik persoonlijk kennis gemaakt Bill en de rest van de band. Dat was mijn grote droom, toen ik daar nog in het publiek, tussen al de andere fans stond. En ik was zeker niet. Maar bij mij is deze droom nu werkelijkheid, en ookal mis ik sommige dingen, niets kan tegen wat ik nu meemaak op. Ik zag al meerdere concerten van Tokio Hotel - allen perfect gespeeld en zalig om bij te wonen - maar deze overtreft ze allemaal. Ik weet niet hoe het komt maar elke noot heeft een frisse, stralende naklank die het publiek in hogere sferen doet wanen. Elk woord wordt perfect meegezongen en deze keer worden de liedjes niet verstoord door kindjes die zonodig in het midden van een liedje hysterisch moeten beginnen gillen. Waar ik me altijd al aan gestoord heb tijdens een concert. Bill straalt zoals nooit tevoren en ook Tom slooft zich helemaal uit. Georg gaat helemaal op in de muziek en Gustav speelt zich in het zweet achter zijn drum. Het publiek deinst als één op en neer. En ook Simon, Koen en ik kunnen niet stilzitten. Zachtjes zing ik elk liedje mee en als Soetkin zich bij ons voegt, laat ik me helemaal gaan. Ik kan niet geloven dat ik hier uitbundig sta te dansen terwijl mensen die ik pas ken, mij kunnen zien. Het kan me allemaal niet schelen, ik voel me goed en dat mag iedereen zien. Ik word één met de muziek en vergeet alles rondom mee. Men voeten lijden mij tot opeens twee donkere ogen door me heen boren. Bill staat naar me toe gedraaid en er verschijnt een brede glimlach op zijn gezicht. Zo één die elk meisje kan doen smelten. In twee seconden is dit magisch moment voorbij en begint hij aan de inleiding voor het volgende nummer.

Door de ogen van Bill: Het concert verloopt beter dan ooit tevoren en ik geniet van harte. Nog nooit voelde ik me zo vrij, ik kan zeggen dat ik bijna vlieg. Is dit wat men noemt ‘de zevende hemel’? Ik laat me gewoon leiden door men gevoel en ook Tom, Georg en Gustav voelen de magie die er in de lucht hangt. Net zoals het publiek, valt me nu op. Voor de eerste keer voel ik me echt één met het publiek. Natuurlijk was er altijd al een verbintenis met de fans, maar dit is anders, echter, closer. Vanavond zing ik opener dan anders en mijn voeten leiden me van de ene kant van het podium naar de andere kant van het podium. Het voorlaatste nummer komt aan bijna zijn einde en ik draai me met mijn rug naar het publiek. Opeens schiet er een flits door me heen, die ogen. Lisa! Ze danst uitgelaten en zingt de laatste noot van het lied mee. Ze is ongelofelijk schattig en mooi als ik haar zo zie en ik kan een glimlach niet bedwingen. Rap draai ik me om, voordat ze doorheeft dat ik naar haar kijk. Ik begin aan m’n ‘speech’. Ik had een kort tekstje voorbereid maar ik heb een plotse ingeving, wat maakt het ook uit. Ik begin: ‘Wat voelt het fantastisch om hier te zijn, ik weet niet goed wat te zeggen. Dank u, voor alles. Dit optreden zal mij altijd bijbleven. Dit geeft mij het gevoel dat alles nog fantastischer wordt dan het al is. Wat bijna onmogelijk is. Dit was een magisch concert en bedankt, aan al de fans, die onze liedjes met zoveel liefde meezingen. Zonder jullie zijn we niks. Dit is een nieuwe tour, nieuwe nummers, binnenkort een nieuwe cd. Alles is nieuw, maar toch, ik voel dat alles goed komt. Dat allemaal dankzij jullie. Dank u allemaal!!!’ Stiekem kijk ik even naar achter waar Lisa als betoverd naar me staat te kijken, ik voel me blozen en draai vlug mijn hoofd. Pas nu dringt het gejuich en gegil tot me door. Deze plotse ingeving was dus een succes. Georg en Gustav kijken me nieuwsgierig aan en Tom geeft me een knipoog. Tom, mijn tweelingbroer, natuurlijk heeft hij me nu al door. Hij weet gewoon alles, en vreemd genoeg, ben ik daar blij om. Wat zou ik zonder heb zijn… Niets, dat is wel duidelijk. Gustav tikt zijn drumstokken tegen elkaar en we zetten het laatste nummer in. ‘An deiner seite’. Ik hou van dit liedje, de perfecte afsluiter, van een perfect concert.

Door de ogen van Lisa: Zijn ogen staan op men netvlies gebrand. Hoe hij me aankeek en dan blozend wegkeek. En dan die knipoog van Tom. En ik, ik kon niets anders doen dan staren. Wat moet Bill nu wel niet van me denken. Ach, waar maak ik me druk om, het laatste nummer begint en ik moet gewoon nog even genieten. Ik herken meteen An Deiner Seite en voel men hart bevriezen. Waarom dit liedje als afsluiter?! Natuurlijk heb ik dit liedje al live gehoord, maar in het publiek kon ik mijn tranen verbergen. Ik moet hier weg. Nu. Ik draai me naar Soetkin en ze wil lachen, als ze ziet dat ik op m’n lip moet bijten om niet in tranen uit te barsten. Ik kan het niet tegenhouden. Er ontsnapt één traan en snel ren ik weg. Weg van bij de mensen die mij eindelijk het gevoel geven erbij te horen.

Door de ogen van Bill: Het einde van het liedje en ik durf weer eens stiekem naar achter te kijken. Lisa staat naar een meisje die ik wel ken uit de crew toegedraaid, ik kan haar gezicht niet zien. Toch blijf ik even kijken en opeens draait Lisa zich om. Ik zie één traan uit haar oog glijden en moet me bedwingen om niet naar haar toe te lopen. Zo rap als ze de traan wegveegde is Lisa verdwenen. Zit er achter die prachtige, doorgrondende ogen een diepe pijn, die op één of andere manier nu naar boven kwam? Kan het dat zo’n mooi meisje, bijna een engel, ongelukkig kan zijn? Verdwaasd neem ik afscheid van het publiek en loop van het podium. De drie andere jongens blijven nog langer afscheid nemen maar ik heb echt even lucht nodig. Verdwaasd loop ik naar buiten en zet me even neer, frisse lucht doet goed. Pas nu zie ik een schim verderop in een bolletje tegen de muur zitten. Lisa…

Reacties: