FanFic.nl

Broken Eyes

[7.]

Door de ogen van Lisa: Ik ren naar buiten, waarom moet ik altijd alles verpesten, het ging net zo goed. Door alles wat er opeens gebeurde dacht ik helemaal niet meer aan vroeger. Aan wat me nog steeds achtervolgd, aan wat ik eeuwig zal meedragen. Ik zet me tegen de muur en probeer me zo klein mogelijk te maken. Maar ik kan de herinneringen niet doen verdwijnen, alle gebeurtenissen flitsen door m’n hoofd. Zachtjes begint het te regenen en mijn tranen vermengen zich met de regendruppels die over mijn gezicht lopen. Waarom kan ik dit alles niet achter me laten, waarom voel ik me schuldig, over iets waar ik niets aan kan doen. Waarom overkomt mij dit juist? Waarom? Ik zoek, kam al mijn herinneringen uit, maar vind geen antwoord. Op geen één van deze vragen. Hoe kan ik het geluk vinden als ik achtervolgt word door alleen maar slechte gedachtes. Ik schrik op, de deur wat verder op slaat open. In de duisternis kan ik een schim ontdekken. Bill, daar is geen twijfel over mogelijk. Hij slaakt een zucht en laat zich tegen de muur omlaag glijden. Er ontsnapt een snik uit m’n keel en hij kijkt m’n kant uit. Waarom moet juist hij mij hier zien zitten?

Door de ogen van Bill: Ik weet niet wat ik moet doen. Blijven zitten, weggaan of naar Lisa toegaan en vragen wat er is? Ik kan niet weggaan, Lisa heeft me vast al gezien en denk dan dat ik gewoon een harteloos wezen ben. Blijven zitten is nogal dom want het regent nu al verschrikkelijk en op je eentje heb je hier toch niks te zoeken. Ik stel me dus maar recht en schuifel naar Lisa toe. Ze kijkt niet op en ook ik zeg niks als ik me naast haar laat neervallen. Voorzichtig sla ik een arm om haar heen, in de hoop dat ze zich niet wegtrekt. Ze kijkt geschrokken op en ik zie de tranen terug in haar ogen opwellen. Ik tast haar met mijn ogen af, kan recht in haar ziel kijken en zie hoeveel verdriet er daar verborgen ligt. Hoe kan het toch dat één meisje zoveel last met zich meedraagt. Ik wil iets zeggen, haar troosten, maar zwijg gewoon. Ik ken haar amper, maar voel nu al zo’n verbondenheid. Ik besef dat woorden hier overbodig zijn. Dat ze meer heeft aan gewoon een arm om haar heen, aan een schouder om tegen uit te huilen. Het snikken wordt minder en ik veeg de laatste tranen van haar gezicht. M’n vingers branden als ze over haar gave huid glijden. Ik heb opeens zo’n drang om haar te kussen. Ik buig me naar haar toe maar wordt abrupt gestopt door Tom die hysterisch mijn naam roept.

Door de ogen van Tom: Waar is Bill nu gebleven? Opeens verdween hij van het podium en we lopen hem nu al een half uur te zoeken. Denkt hij nu echt dat hij zich alles kan permitteren! Georg en Gustav zien de ernst hier niet van in, maar er kan van alles met Bill gebeurd zijn. Hij loopt er nooit zomaar vandoor, en zeker niet voor zolang. Wie weet wat men nu met hem aan het doen is. Misschien is hij wel ontvoerd, of is hij ergens flauw gevallen. Hoe kan iedereen toch zo rustig blijven terwijl mijn broer vermist, verdwenen is. Ik heb hem al gebeld maar hij heeft zijn gsm niet bij en ook David weet hem niet zijn. Hij is de enigste die ook een beetje over zijn toeren is. Bang dat één van zijn wereldsterren er vandoor is. Georg probeert me te kalmeren met een grapje over dat Bill er waarschijnlijk met één of andere groupie vandoor is. Maar zo is Bill helemaal niet. Ik heb nu overal gezocht en loop nu naar buiten. ‘Bill! Bill!’ roep ik zo luid mogelijk. En ja, daar zit Bill, met een meisje. Had Georg het dan toch bij het rechte eind? Heb ik me nu echt zorgen zitten maken voor niks? Bill weet toch dat ik er niet tegen kan als ik niet weet waar hij is. Hij heeft godverdomme belooft om het te zeggen als hij ergens naartoe moet. Ik heb me even niet in de hand en loop naar hem toe. ‘Denk meneer echt dat hij alles kan doen wat hij wil. Heeft meneer er ooit aan gedacht dat hij niet de enige op de wereld is? Zou ge godverdomme keer rekening met de rest willen houden! Ik heb gans de concertzaal afgezocht naar u! En meneer zit hier gezellig met één of andere griet die meneer niet eens..’ Ik stok wanneer het meisje naast Bill opkijkt en in tranen uitbarst. Nu herken ik haar, ze is één van de meisjes van de crew. Maar wat zit zei haar in hemelsnaam in de regen naast mijn broer te doen? Vragend kijk ik ze allebei aan.

Door de ogen van Lisa: Ik hoor voetstappen naar me toe komen, dat moet wel Bill zijn. Ik kijk naar m’n voeten en probeer m’n tranen te bedwingen, wat niet lukt. Ik kijk op als Bill met een plof naast me neerkomt. Hij kijkt recht in mijn ogen, wendt zich niet af, knippert niet eens. Het voelt alsof hij recht tot binnenin me kijk. Zijn ogen zijn nog mooier, nog dieper dan ik dacht. Hij heft zijn hand op maar twijfelt even. Dan komt hij met zijn hand naar mijn gezicht en veegt m’n tranen weg. Die maar blijven komen. Hij buigt zich naar me toe en het lijkt alsof hij me wil zoenen, maar dat zal wel mijn verbeelding zijn. Ik zal het nooit weten. Want opeens stormt Tom recht op ons af. Na een preek tegen zijn broer waar ik maar de helft van versta, fixeert hij zich op mij. Ik zie een blik van herkenning. Hij begrijpt hier natuurlijk niks van. Ik ben hem en Bill een verklaring schuldig, maar ik kan het hen gewoon niet vertellen. Ik heb amper een paar minuten met hen gesproken, hoe kan ik hen dan mijn levensverhaal uitleggen. Ik sta op, kijk twee seconden in Bill’s bezorgde ogen, fluister sorry tegen allebei de broers en loop weg. Wat ik altijd doe…

Reacties: