Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » Absolutie |DM| » 1.4
Absolutie |DM|
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
18 sep 2013 - 15:40
Aantal woorden:
412
Aantal reacties:
1
Aantal keer gelezen:
195
1.4
Het was één keer voorgevallen, in de kerkers van Slytherin. Er waren een heleboel mensen bij, maar ik had maar één persoon geraakt. Pansy. Ik was mijn geduld kwijt geraakt, het was gewoon op. Alle kracht stootte op Pansy haar hoofd en ze moest drie weken in de ziekenboeg. Er werd lang over gepraat, mensen liepen met een boog om me heen. Ik liet het maar allemaal gebeuren. Snape riep me een paar dagen daarna bij me. Hij zou me lessen geven, lessen om mijn woede onder controle te houden. Het hielp af en toe. Hij probeerde zoveel mogelijk om mijn gevoelens in toom te doen houden, maar alles wat ik deed was me afsluiten. Ik kon ze niet controleren, ik kon ze wel voor even laten verdwijnen om ze daarna in volle heftigheid terug te ontvangen.
Er was heel wat mis met me. Ik kon er over blijven door gaan, ik kon mezelf haten en ik kon mezelf verwijten dat alles mijn eigen fout was. Ik schoot er echter niets mee op dus ging ik door met mijn leven. Thuis was een weeshuis in Oxford. Je zou zeggen ‘Oxford! Wauw!’ Maar er is niets bijzonders aan. Wat oude gebouwen, te veel toeristen en een te drukke stad. Ik was veel buiten, op een weide, dicht bij een rivier of gewoon ergens in een boom zodat ik kon lezen. Lezen was een geweldig medicijn. Het hielp me om aan deze wereld te ontsnappen. Ik kon reizen naar een wereld waar alles anders was, ik kon me verdiepen in karakters die dingen deden die ik niet kon doen.
Er zijn nog een paar dingen die sommige niet zullen begrijpen. Er zijn sommige krachten in me die ik niet in toom kan houden, waar ze vandaan komen is me een raadsel. Alles rond mijn geschiedenis en waar ik vandaan kom is me een raadsel. Ik weet niets en soms ben ik daar blij om, het maakt me bang. Heb ik iets gedaan, kennen sommige me daardoor? Heb ik iets vreselijk gedaan? Ben ik slecht geweest? Niemand wilt me iets vertellen. Volgens mij hebben ze allemaal afgesproken dat ze het voor me verborgen houden. Ik ging er niet achter vragen. Misschien zou ik als ik er zelf achter kwam, meer antwoorden op vinden dan als iemand me het vertelde. Het enige probleem was, was dat ik niet wist wat ik moest zoeken, welke vragen ik moest stellen aan wie. Het was één grote puinhoop.
Er was heel wat mis met me. Ik kon er over blijven door gaan, ik kon mezelf haten en ik kon mezelf verwijten dat alles mijn eigen fout was. Ik schoot er echter niets mee op dus ging ik door met mijn leven. Thuis was een weeshuis in Oxford. Je zou zeggen ‘Oxford! Wauw!’ Maar er is niets bijzonders aan. Wat oude gebouwen, te veel toeristen en een te drukke stad. Ik was veel buiten, op een weide, dicht bij een rivier of gewoon ergens in een boom zodat ik kon lezen. Lezen was een geweldig medicijn. Het hielp me om aan deze wereld te ontsnappen. Ik kon reizen naar een wereld waar alles anders was, ik kon me verdiepen in karakters die dingen deden die ik niet kon doen.
Er zijn nog een paar dingen die sommige niet zullen begrijpen. Er zijn sommige krachten in me die ik niet in toom kan houden, waar ze vandaan komen is me een raadsel. Alles rond mijn geschiedenis en waar ik vandaan kom is me een raadsel. Ik weet niets en soms ben ik daar blij om, het maakt me bang. Heb ik iets gedaan, kennen sommige me daardoor? Heb ik iets vreselijk gedaan? Ben ik slecht geweest? Niemand wilt me iets vertellen. Volgens mij hebben ze allemaal afgesproken dat ze het voor me verborgen houden. Ik ging er niet achter vragen. Misschien zou ik als ik er zelf achter kwam, meer antwoorden op vinden dan als iemand me het vertelde. Het enige probleem was, was dat ik niet wist wat ik moest zoeken, welke vragen ik moest stellen aan wie. Het was één grote puinhoop.
Reacties:
Eindelijk een nieuw verhaal gevonden om te volgen! Je hebt geen idee hoe blij je me zojuist hebt gemaakt!