Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » Absolutie |DM| » 4.3
Absolutie |DM|
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
22 sep 2013 - 9:45
Aantal woorden:
670
Aantal reacties:
0
Aantal keer gelezen:
180
4.3
De avond verliep langzaam, ik deed nog wat huiswerk, wat ga je hier anders doen? Om tien uur ging ik al naar bed omdat ik gewoon doodmoe was. Na nog geen vijf minuten rond draaien in mijn bed viel ik in slaap. Ik zag direct het spitse gezicht met die blonde haren, ik wilde dat ik wakker werd, ik was bang dat ik weer kwaad werd, maar er was iets vreemd aan de hand. Hij glimlachte naar me. Hij glimlachte. Een grote vlaag van verwarring overspoelde me. ‘Ik doe je niets.’ Zijn stem kwam van heel ver, alsof het niet zijn stem was, alsof hij iemand anders was en dat wilde ik graag geloven. Hij deed vriendelijk tegen me. Ik wilde praten maar mijn stem had me verlaten. Hij raakte mijn wang aan met zijn vingertoppen, een rilling gleed over mijn huid, dit was niet normaal. Ik wilde schreeuwen, ik wilde roepen: laat me met rust. Je hoort dit niet te doen! Maar hij bleef zachtjes over mijn wang wrijven en hoe langer hij wreef hoe warmer ik vanbinnen werd. ‘Ik doe je niets, ik doe je niets.’ Dat zinnetje werd honderd keer herhaald. Hij kwam dichter met zijn gezicht, hij kwam heel erg dicht. Ik wilde een stap naar achter zetten, maar om de een of andere redenen functioneerde mijn ledematen niet naar behoren. Ik kon niets doen, ik kon alleen maar iets laten doen. Zijn vingers gleden van mijn wang naar mijn nek en van mijn nek over mijn schouders. Ik kon nog wel mijn ogen dicht knijpen, hij had zijn gezicht nu angstaanjagend dicht bij de mijne en als ik nu niet snel achteruit stapte wist ik wat er ging volgen. Ik deed mijn ogen stijf dicht en toen ik ze weer open had lag ik terug op de slaapzaal.
De verwarring was groot toen ik eindelijk door had dat ik gedroomd had. De wekker gaf aan dat het half zeven was. Het was nog wat te vroeg om op te staan maar ik wist ook dat ik niet meer kon slapen, de verwarring was gewoon te groot dus lag ik nog een half uurtje te woelen, toen hield ik het niet meer uit en kreeg ik honger. Olivia lag nog te slapen dus liet ik haar maar eventjes, haar wekker ging zo wel af gaan. Ik kleedde me snel om, pakte mijn tas en ging al naar onder. Mijn maag rammelde toen ik in de grote hal aankwam. Ik was een van de weinige die al aan het ontbijten waren. Ik zag nog een paar mensen van Huffelpuf, twee meisjes van Ravenclaw en tot mijn groot genoegen was Freya ook al wakker. Ze wenkte me toen ze me zag. ‘Goed geslapen?’ Ik haalde mijn schouders op. ‘Gaat wel, jij?’ Ze knikte en nam een hap van haar toast. ‘Wat heb je vandaag nog?’
Ik keek naar mijn rooster en zuchtte: ‘Devenation’. Ze rolde met haar ogen. ‘Pas maar op dat ze geen doodsbedreigingen naar je hoofd gooit.’ Ik grinnikte, ‘dat heeft ze al gedaan. Daar ben ik dan ook weer vanaf.’ Freya lachte. Op dat moment zag ik dat Draco de grote hal binnen kwam, het was even of mijn hart een raar sprongetje maakte, mijn hand ging automatisch naar mijn borst om te kijken of het er niet was uitgevallen. ‘Wat heb jij opeens?’ Freya zag me kijken naar Draco, ik schudde mijn hoofd en zei gedag. Ze keek me met een vreemde blik aan en schudde toen haar hoofd. ‘Niets belangrijk. Ik zie je nog wel.’ Snel liep ik naar de andere kant, ik ging zitten aan het einde van de tafel, ver weg van Draco.
Ik zag Draco naar me kijken toen ik ging zitten, waarom kon het me zoveel schelen. De Draco die daar zat was een arrogante rokkenjager die geen enkele zier gaf om iemand anders. Ik slikte en dwong mezelf om terug te kijken naar het hier en nu. Hij is een zak, denk eraan, hij is een zak.
De verwarring was groot toen ik eindelijk door had dat ik gedroomd had. De wekker gaf aan dat het half zeven was. Het was nog wat te vroeg om op te staan maar ik wist ook dat ik niet meer kon slapen, de verwarring was gewoon te groot dus lag ik nog een half uurtje te woelen, toen hield ik het niet meer uit en kreeg ik honger. Olivia lag nog te slapen dus liet ik haar maar eventjes, haar wekker ging zo wel af gaan. Ik kleedde me snel om, pakte mijn tas en ging al naar onder. Mijn maag rammelde toen ik in de grote hal aankwam. Ik was een van de weinige die al aan het ontbijten waren. Ik zag nog een paar mensen van Huffelpuf, twee meisjes van Ravenclaw en tot mijn groot genoegen was Freya ook al wakker. Ze wenkte me toen ze me zag. ‘Goed geslapen?’ Ik haalde mijn schouders op. ‘Gaat wel, jij?’ Ze knikte en nam een hap van haar toast. ‘Wat heb je vandaag nog?’
Ik keek naar mijn rooster en zuchtte: ‘Devenation’. Ze rolde met haar ogen. ‘Pas maar op dat ze geen doodsbedreigingen naar je hoofd gooit.’ Ik grinnikte, ‘dat heeft ze al gedaan. Daar ben ik dan ook weer vanaf.’ Freya lachte. Op dat moment zag ik dat Draco de grote hal binnen kwam, het was even of mijn hart een raar sprongetje maakte, mijn hand ging automatisch naar mijn borst om te kijken of het er niet was uitgevallen. ‘Wat heb jij opeens?’ Freya zag me kijken naar Draco, ik schudde mijn hoofd en zei gedag. Ze keek me met een vreemde blik aan en schudde toen haar hoofd. ‘Niets belangrijk. Ik zie je nog wel.’ Snel liep ik naar de andere kant, ik ging zitten aan het einde van de tafel, ver weg van Draco.
Ik zag Draco naar me kijken toen ik ging zitten, waarom kon het me zoveel schelen. De Draco die daar zat was een arrogante rokkenjager die geen enkele zier gaf om iemand anders. Ik slikte en dwong mezelf om terug te kijken naar het hier en nu. Hij is een zak, denk eraan, hij is een zak.
Reacties:
Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.