Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » Absolutie |DM| » 5.1
Absolutie |DM|
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
22 sep 2013 - 9:45
Aantal woorden:
473
Aantal reacties:
0
Aantal keer gelezen:
165
5.1
We hadden weer een blokuur Potions. We moesten een heel moeilijk brouwsel maken, Snape verdeelde ons in paren en ik werd bij Pansy ingedeeld. ‘Oh jee, moet ik bij jou.’ Zei ze met een snerende stem. Alsof ik zo stond te springen. ‘Doe nou maar gewoon wat in het boek staat, dan zijn we er zo vanaf.’ De samenwerking met Pansy verliep nog redelijk, alleen lachte ze telkens ik iets verkeerd deed en dat maakte me gek. Toen de gong ging pakte ik zo snel mogelijk mijn spullen en liet Pansy achter om op te ruimen. Ze keek me vuil na maar dat kon me weinig schelen.
‘Zo, Pansy overleefd?’ Ik verstijfde. Het was niet Olivia die het zei, het was een snerende, arrogante stem. Ik knikte, was ik mijn stem vergeten bij Snape? ‘Ze is vreselijk, vind je niet?’ Waarom deed hij vriendelijk, ik kneep mezelf in mijn been om te checken of dit geen dagdroom was. Ik voelde het kneepje, het was dus geen droom.
‘Ach, als je een beetje kort bent tegen haar dan houdt ze haar mond wel.’ Zei ik met een trillende stem.
‘ Misschien moet ik dat ook proberen.’ Zei hij met een grijns. Ik haalde mijn schouders op. ‘Als je haar zo vervelend vindt, waarom ben je dan de hele tijd bij haar?’ Daar moest hij even over nadenken.
‘ Het is net als een vlieg, je zet wat suiker op een bordje en ze komen zo aanvliegen.’
‘Dus je ziet je zelf als suiker?’ Hij lachte met die opmerking.
‘I am sweet, aren’t I?’ Moest ik hier nu eerlijk op antwoorden of gewoon mijn sarcastische zelf zijn?
‘Ik zou je eerder als bitter omschrijven.’
‘Kill joy!’ zei hij met een grijns.
‘Waar is Blaise?’
‘Die is weer aan het testen hoe lang hij zijn adem kan inhouden.’ Ik zuchtte.
‘Inderdaad, ik vraag me af hoe lang hij het vol gaat houden.’
‘Wat bedoel je daar nou weer mee?’ Hij had direct door dat hij iets verkeerd had gezegd.
‘Niets hoor, misschien is hij wel verandert. Mensen veranderen, soms wel en soms niet. Soms goed en soms verkeerd.’ Waar kwam die filosofie vandaan? Hoe kwam het dat hij met mij aan het praten waren, we zagen elkaar zo vaak en nog nooit had hij de moeite genomen om iets tegen me te zeggen, alleen maar om te lachen of iets afkeurend te zeggen, wat niet echt in mijn voordeel was.
‘Wat heb je toch?’
‘Nou, ik vroeg me af waarom je opeens, zomaar uit het niets, met me zit te praten alsof we elkaar al jaren kennen.’ Hij glimlachte, blijkbaar had hij die vraag verwacht.
‘Mag een mens niet eens vriendelijk zijn?’
‘Jij vriendelijk?’
‘Oké, dat klinkt als de omgekeerde wereld, maar zoals ik al zei, mensen kunnen veranderen.’
Ik wist niet wat ik ervan moest denken.
‘Zo, Pansy overleefd?’ Ik verstijfde. Het was niet Olivia die het zei, het was een snerende, arrogante stem. Ik knikte, was ik mijn stem vergeten bij Snape? ‘Ze is vreselijk, vind je niet?’ Waarom deed hij vriendelijk, ik kneep mezelf in mijn been om te checken of dit geen dagdroom was. Ik voelde het kneepje, het was dus geen droom.
‘Ach, als je een beetje kort bent tegen haar dan houdt ze haar mond wel.’ Zei ik met een trillende stem.
‘ Misschien moet ik dat ook proberen.’ Zei hij met een grijns. Ik haalde mijn schouders op. ‘Als je haar zo vervelend vindt, waarom ben je dan de hele tijd bij haar?’ Daar moest hij even over nadenken.
‘ Het is net als een vlieg, je zet wat suiker op een bordje en ze komen zo aanvliegen.’
‘Dus je ziet je zelf als suiker?’ Hij lachte met die opmerking.
‘I am sweet, aren’t I?’ Moest ik hier nu eerlijk op antwoorden of gewoon mijn sarcastische zelf zijn?
‘Ik zou je eerder als bitter omschrijven.’
‘Kill joy!’ zei hij met een grijns.
‘Waar is Blaise?’
‘Die is weer aan het testen hoe lang hij zijn adem kan inhouden.’ Ik zuchtte.
‘Inderdaad, ik vraag me af hoe lang hij het vol gaat houden.’
‘Wat bedoel je daar nou weer mee?’ Hij had direct door dat hij iets verkeerd had gezegd.
‘Niets hoor, misschien is hij wel verandert. Mensen veranderen, soms wel en soms niet. Soms goed en soms verkeerd.’ Waar kwam die filosofie vandaan? Hoe kwam het dat hij met mij aan het praten waren, we zagen elkaar zo vaak en nog nooit had hij de moeite genomen om iets tegen me te zeggen, alleen maar om te lachen of iets afkeurend te zeggen, wat niet echt in mijn voordeel was.
‘Wat heb je toch?’
‘Nou, ik vroeg me af waarom je opeens, zomaar uit het niets, met me zit te praten alsof we elkaar al jaren kennen.’ Hij glimlachte, blijkbaar had hij die vraag verwacht.
‘Mag een mens niet eens vriendelijk zijn?’
‘Jij vriendelijk?’
‘Oké, dat klinkt als de omgekeerde wereld, maar zoals ik al zei, mensen kunnen veranderen.’
Ik wist niet wat ik ervan moest denken.
Reacties:
Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.