Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » Absolutie |DM| » 5.2
Absolutie |DM|
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
22 sep 2013 - 9:46
Aantal woorden:
701
Aantal reacties:
0
Aantal keer gelezen:
173
5.2
De dag vorderde na ons gesprek wat langzaam. Toen het tijd was voor het avondeten vond ik eindelijk de tijd om het hele gesprek met Malfoy aan Olivia te vertellen, die eens een keertje zonder haar aanhangsel op pad was. ‘Hmm, echt vreemd. Niet echt iets wat Malfoy zou doen, gewoon vriendelijk een babbeltje slaan. Misschien wilt hij je wel.’ Ik proestte het uit.
‘Ik, de freak, de weirdo van Slytherin.’
‘Ja, misschien juist daarom. Misschien omdat je zo afstandelijk bent, misschien kickt hij daar wel op.’ Ze had een grijns op haar gezicht. Ik moest ook lachen bij het idee. Stel je voor dat ik met Malfoy op moest schieten. Ik had dan wel dromen over hem, maar dat wilde niet zeggen dat ik hem aardig vond als het dag was. Ik was niet gek en kon nog heel goed dromen en realiteit uit elkaar houden.
Na een halfuurtje genieten van de smaken die Hogwarts te bieden had, voelde ik me zo voldoen dat ik geen hap meer door mijn keel kon en stond ik samen met Olivia op om naar de kerkers te gaan. Het werd steeds vroeger donker en de kou weerhield ons er ook van om nog buiten na te genieten. Het druilerige weer trok weer over Engeland en zou ons nog wel even binnenhouden. Ik voelde me vredig, voldaan en gelukkig. Het gelukkig zijn kwam niet veel voor. Ik hield mezelf altijd voor dat ik niet gemaakt was om vrolijk door het leven rond te huppelen. Niet dat ik het leven zag als een last, als iets waar ik doorheen moest, nee. Geluk had gewoon besloten om mijn pad niet zo vaak te kruisen. Naarmate ik ouder was geworden had ik me daarbij neergelegd. Ik genoot van de kleine dingen die me gelukkig maakte, zoals een goede maaltijd, een leuk gesprek. Al die kleine dingen maakte het.
We gingen aan een tafeltje zitten in de kerkers en begonnen met ons huiswerk. Het waren bergen en bergen met opdrachten. Ik begon met Charms, een essay. Ik keek soms rond in de kerker om te kijken wie er nog was. Ik zag het gezicht van Pansy, ze zat bijna op Draco zijn schoot, Blaise zat ook bij hen, hij zat langs Reyna en Lynn. Pansy had de grootste pret, ze zat met haar handen in het blonde haren van Malfoy, ik zag hoe hij keek naar Blaise. Volgens mij had hij de waarheid gesproken toen hij zei dat hij Pansy vervelend vond. Ik begreep niet waarom Pansy dat niet doorhad, waren haar hersencellen dan zo klein?
Toen mijn Essay eindelijk af was begon ik met mijn huiswerk voor Geschiedenis van de Toverkunst. Het ging over generaties van volbloed tovenaars. Er stonden wel een paar namen die ik kende, ik zag ook Malfoy staan. We moesten hele stambomen kennen en kunnen uitleggen. Nadat ik het een paar keer gelezen had klapte ik mijn boek dicht. Maar net toen het boek dichtviel zag ik iets wat mijn hart deed stil staan. Had ik dat wel goed gezien. Bellatrix Lestrange was normaal getrouwd met nog een rare man, maar die man stond hier niet in mijn boek. ‘Olivia?’ Ze keek op, haar kapsel was helemaal in de war omdat ze er zo vaak met haar hand door had gestreken. ‘Wat?’
‘Heb jij dat ook in je boek van Geschiedenis?’ Ik liet het zien en ze pakte haar boek. Nee, bij haar stond wel de man van Bellatrix. Het was vreemd. ‘Ach, gewoon een fout.’ Ze haalde haar schouders op en ging verder. ‘Ik word gek van Snape, waarom moet hij zo’n moeilijk essay opgeven. Ik snap er geen jota van.’ Ik glimlachte. ‘Je hebt nog een paar dagen en je hebt al bijna de helft af, dus laat het even liggen tot morgen en doe dan gewoon verder.’
‘Ja en morgen krijgen we weer een berg bij, zo gaat dat nou eenmaal op deze school.’
‘Ik snap niet dat dat groepje niet aan hun huiswerk zit, ze krijgen het nooit af.’ Zei ik met een jaloerse ondertoon. Ik had ze eigenlijk maar zelden huiswerk zien maken. Ze kregen het toch altijd voor elkaar om het op tijd af te maken.
‘Ik, de freak, de weirdo van Slytherin.’
‘Ja, misschien juist daarom. Misschien omdat je zo afstandelijk bent, misschien kickt hij daar wel op.’ Ze had een grijns op haar gezicht. Ik moest ook lachen bij het idee. Stel je voor dat ik met Malfoy op moest schieten. Ik had dan wel dromen over hem, maar dat wilde niet zeggen dat ik hem aardig vond als het dag was. Ik was niet gek en kon nog heel goed dromen en realiteit uit elkaar houden.
Na een halfuurtje genieten van de smaken die Hogwarts te bieden had, voelde ik me zo voldoen dat ik geen hap meer door mijn keel kon en stond ik samen met Olivia op om naar de kerkers te gaan. Het werd steeds vroeger donker en de kou weerhield ons er ook van om nog buiten na te genieten. Het druilerige weer trok weer over Engeland en zou ons nog wel even binnenhouden. Ik voelde me vredig, voldaan en gelukkig. Het gelukkig zijn kwam niet veel voor. Ik hield mezelf altijd voor dat ik niet gemaakt was om vrolijk door het leven rond te huppelen. Niet dat ik het leven zag als een last, als iets waar ik doorheen moest, nee. Geluk had gewoon besloten om mijn pad niet zo vaak te kruisen. Naarmate ik ouder was geworden had ik me daarbij neergelegd. Ik genoot van de kleine dingen die me gelukkig maakte, zoals een goede maaltijd, een leuk gesprek. Al die kleine dingen maakte het.
We gingen aan een tafeltje zitten in de kerkers en begonnen met ons huiswerk. Het waren bergen en bergen met opdrachten. Ik begon met Charms, een essay. Ik keek soms rond in de kerker om te kijken wie er nog was. Ik zag het gezicht van Pansy, ze zat bijna op Draco zijn schoot, Blaise zat ook bij hen, hij zat langs Reyna en Lynn. Pansy had de grootste pret, ze zat met haar handen in het blonde haren van Malfoy, ik zag hoe hij keek naar Blaise. Volgens mij had hij de waarheid gesproken toen hij zei dat hij Pansy vervelend vond. Ik begreep niet waarom Pansy dat niet doorhad, waren haar hersencellen dan zo klein?
Toen mijn Essay eindelijk af was begon ik met mijn huiswerk voor Geschiedenis van de Toverkunst. Het ging over generaties van volbloed tovenaars. Er stonden wel een paar namen die ik kende, ik zag ook Malfoy staan. We moesten hele stambomen kennen en kunnen uitleggen. Nadat ik het een paar keer gelezen had klapte ik mijn boek dicht. Maar net toen het boek dichtviel zag ik iets wat mijn hart deed stil staan. Had ik dat wel goed gezien. Bellatrix Lestrange was normaal getrouwd met nog een rare man, maar die man stond hier niet in mijn boek. ‘Olivia?’ Ze keek op, haar kapsel was helemaal in de war omdat ze er zo vaak met haar hand door had gestreken. ‘Wat?’
‘Heb jij dat ook in je boek van Geschiedenis?’ Ik liet het zien en ze pakte haar boek. Nee, bij haar stond wel de man van Bellatrix. Het was vreemd. ‘Ach, gewoon een fout.’ Ze haalde haar schouders op en ging verder. ‘Ik word gek van Snape, waarom moet hij zo’n moeilijk essay opgeven. Ik snap er geen jota van.’ Ik glimlachte. ‘Je hebt nog een paar dagen en je hebt al bijna de helft af, dus laat het even liggen tot morgen en doe dan gewoon verder.’
‘Ja en morgen krijgen we weer een berg bij, zo gaat dat nou eenmaal op deze school.’
‘Ik snap niet dat dat groepje niet aan hun huiswerk zit, ze krijgen het nooit af.’ Zei ik met een jaloerse ondertoon. Ik had ze eigenlijk maar zelden huiswerk zien maken. Ze kregen het toch altijd voor elkaar om het op tijd af te maken.
Reacties:
Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.