Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » what dreams are made of |Drarry| » Hoofdstuk 4
what dreams are made of |Drarry|
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
25 sep 2013 - 12:54
Aantal woorden:
432
Aantal reacties:
0
Aantal keer gelezen:
217
Hoofdstuk 4
Harry Potter
Ik zag hoe hij keek naar de Quiditch pitch, zou hij goed zijn? Ik stond achter hem en zag hoe zijn blonde haren perfect op zijn hoofd lagen, zonder een krul die er uit stak. Hij was slank en lang, iets in hem raakte me, maakte iets in me wakker. ‘Hoe ben je eigenlijk op Durmstrang terecht gekomen?’
‘Geen idee, mijn vader wilde niet dat ik naar Hogwarts kwam, maar mij maakte het eigenlijk niet uit. Als er maar ergens een Quiditch pitch was en aangezien die van Durmstrang groter was ging ik dadelijk akkoord.’ Hij glimlachte naar me alsof het hem allemaal niet uitmaakte, een soort nonchalante houding. Het maakte me helemaal in de war. ‘Kom, er is nog zoveel om te zien.’ We liepen helemaal tot de astronomie toren. Ik stond nog altijd versteld van het uitzicht dat je hier had. De wind waaide wel hard, maar dat nam ik er maar bij.
‘Dit is het mooiste dat ik tot nu toe gezien heb.’ Zei Draco.
‘Het is hier adembenemend, ik kom hier niet vaak, door al die trappen maar als ik hier ben dan beneemt het me altijd de adem.’ Ik stond dicht bij Draco. Hij glimlachte naar me en ik voelde iets raars, iets wat me nog meer in de war bracht. Ik probeerde snel een onderwerp te bedenken. ‘Heb je je opgegeven voor het toernooi? Hij knikte. ‘Ja, deze morgen, je was toch in de zaal toen ik mijn naam had opgegeven?’ Ik voelde hoe ik rood werd, natuurlijk, waarom had ik die vraag ook weer gesteld?
‘Sorry, dom van me.’ Zei ik met een trillende stem.
‘Maakt niet uit, er zijn geen domme vragen.’ Hij stelde me zo snel gerust dat ik me op mijn gemak voelde.
Ik zag het schip van Durmstrang op en neer deinen in het meer. De wind speelde met de zeilen. Het leek me erg koud op het schip. Nieuwsgierig was ik er wel naar, hoe zag het er vanbinnen uit?
Draco zag me kijken. ‘Wat denk je van ons schip?’ Ik haalde mijn schouders op.
‘Het lijkt me wel gaaf, of ben ik mis?’
‘Ach, het is er koud, vochtig en er is echt heel weinig te doen.’
‘Moeten jullie het niet besturen dan?’
‘Nee, we hebben daar mannetjes voor.’ Ik grinnikte, het leek alsof hij het wel leuk vond om bediende te hebben. ‘Wat? Er is echt weinig aan hoor.’
‘Kom, laten we terug naar onder lopen, dan zijn we weer een halfuur verder.’
We lieten de koude, tochtige astronomie toren achter ons en omarmde de warmte van het kasteel.
‘Geen idee, mijn vader wilde niet dat ik naar Hogwarts kwam, maar mij maakte het eigenlijk niet uit. Als er maar ergens een Quiditch pitch was en aangezien die van Durmstrang groter was ging ik dadelijk akkoord.’ Hij glimlachte naar me alsof het hem allemaal niet uitmaakte, een soort nonchalante houding. Het maakte me helemaal in de war. ‘Kom, er is nog zoveel om te zien.’ We liepen helemaal tot de astronomie toren. Ik stond nog altijd versteld van het uitzicht dat je hier had. De wind waaide wel hard, maar dat nam ik er maar bij.
‘Dit is het mooiste dat ik tot nu toe gezien heb.’ Zei Draco.
‘Het is hier adembenemend, ik kom hier niet vaak, door al die trappen maar als ik hier ben dan beneemt het me altijd de adem.’ Ik stond dicht bij Draco. Hij glimlachte naar me en ik voelde iets raars, iets wat me nog meer in de war bracht. Ik probeerde snel een onderwerp te bedenken. ‘Heb je je opgegeven voor het toernooi? Hij knikte. ‘Ja, deze morgen, je was toch in de zaal toen ik mijn naam had opgegeven?’ Ik voelde hoe ik rood werd, natuurlijk, waarom had ik die vraag ook weer gesteld?
‘Sorry, dom van me.’ Zei ik met een trillende stem.
‘Maakt niet uit, er zijn geen domme vragen.’ Hij stelde me zo snel gerust dat ik me op mijn gemak voelde.
Ik zag het schip van Durmstrang op en neer deinen in het meer. De wind speelde met de zeilen. Het leek me erg koud op het schip. Nieuwsgierig was ik er wel naar, hoe zag het er vanbinnen uit?
Draco zag me kijken. ‘Wat denk je van ons schip?’ Ik haalde mijn schouders op.
‘Het lijkt me wel gaaf, of ben ik mis?’
‘Ach, het is er koud, vochtig en er is echt heel weinig te doen.’
‘Moeten jullie het niet besturen dan?’
‘Nee, we hebben daar mannetjes voor.’ Ik grinnikte, het leek alsof hij het wel leuk vond om bediende te hebben. ‘Wat? Er is echt weinig aan hoor.’
‘Kom, laten we terug naar onder lopen, dan zijn we weer een halfuur verder.’
We lieten de koude, tochtige astronomie toren achter ons en omarmde de warmte van het kasteel.
Reacties:
Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.