Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » what dreams are made of |Drarry| » hoofdstuk 5
what dreams are made of |Drarry|
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
26 sep 2013 - 14:02
Aantal woorden:
364
Aantal reacties:
0
Aantal keer gelezen:
241
hoofdstuk 5
Draco Malfoy
We liepen terug naar het meer, maar toen we aankwamen waar we de roodharige jongen hadden achtergelaten, zagen we dat de plek verlaten was. ‘Hij zal wel al terug binnen zijn, koud gekregen denk ik.’ Zei Harry. Ik lachte.
‘Wat is daar grappig aan?’
‘Noem je dit koud?’ ik zag hem knikken.
‘Je moet eens op bezoek komen in de winter bij ons.’ Ik lachte.
‘Voor jou is dit warm, maar voor ons is het echt koud hoor.’ Hij probeerde zijn vriend te verdedigen.
‘Maakt niet uit, jij bent anders gewend, laten we zitten. Het is hier prachtig.’ Zonder dat ik het besefte keek ik naar zijn ogen toen ik het zei. Zou hij het doorhebben?
Het was zo vreselijk fout eigenlijk. Ik zou mijn ogen moeten hebben op een knappe meid, een meid met pit. Maar om de een of andere reden hielden meiden mijn aandacht nooit lang vast. Ik was ze zo snel beu. Ze waren nooit echt interessant en altijd oppervlakkig. Misschien lag het aan mijn kennissenkring. Misschien kwam er nu wel verandering in. Misschien was ik wel op het verkeerde pad aan het zoeken geweest. Hij was anders natuurlijk, niet omdat hij bekend was, omdat zijn verhaal bekend was maar gewoon, zijn manier van doen, het praten over dingen die hij interessant vond. Niet dat we al zoveel gepraat hadden maar alleen al de rondleiding door het kasteel deed hem opgewonden worden. Hij hield van het kasteel, dat zag je zo.
Hij had twinkelingen in zijn ogen en dat maakte ze extra diep, extra…
‘Er zit een reusachtige inktvis in het meer, soms zie je zijn tentakels als leerlingen brood in het meer gooien.’ Hij keek verbaasd.
‘Een reusachtige inktvis, echt alles is hier uniek.’ Harry knikte en lachte.
‘Jij ook.’ Zei hij. Hij werd zo rood als een tomaat, ik voelde hoe mijn wangen ook rood werden.
‘Wat?’
‘Niets, ik heb niets gezegd. Het was een vergissing. Ik ga maar weer eens, Ron wacht vast op me.’
‘Wacht nou!’ maar Harry was al bijna bij het bordes, ik kon hem niet meer inhalen. Ik zakte terug neer tegen de boom. Mijn oren suisde nog na, ik ook. Was ik dan ook zo uniek?
‘Wat is daar grappig aan?’
‘Noem je dit koud?’ ik zag hem knikken.
‘Je moet eens op bezoek komen in de winter bij ons.’ Ik lachte.
‘Voor jou is dit warm, maar voor ons is het echt koud hoor.’ Hij probeerde zijn vriend te verdedigen.
‘Maakt niet uit, jij bent anders gewend, laten we zitten. Het is hier prachtig.’ Zonder dat ik het besefte keek ik naar zijn ogen toen ik het zei. Zou hij het doorhebben?
Het was zo vreselijk fout eigenlijk. Ik zou mijn ogen moeten hebben op een knappe meid, een meid met pit. Maar om de een of andere reden hielden meiden mijn aandacht nooit lang vast. Ik was ze zo snel beu. Ze waren nooit echt interessant en altijd oppervlakkig. Misschien lag het aan mijn kennissenkring. Misschien kwam er nu wel verandering in. Misschien was ik wel op het verkeerde pad aan het zoeken geweest. Hij was anders natuurlijk, niet omdat hij bekend was, omdat zijn verhaal bekend was maar gewoon, zijn manier van doen, het praten over dingen die hij interessant vond. Niet dat we al zoveel gepraat hadden maar alleen al de rondleiding door het kasteel deed hem opgewonden worden. Hij hield van het kasteel, dat zag je zo.
Hij had twinkelingen in zijn ogen en dat maakte ze extra diep, extra…
‘Er zit een reusachtige inktvis in het meer, soms zie je zijn tentakels als leerlingen brood in het meer gooien.’ Hij keek verbaasd.
‘Een reusachtige inktvis, echt alles is hier uniek.’ Harry knikte en lachte.
‘Jij ook.’ Zei hij. Hij werd zo rood als een tomaat, ik voelde hoe mijn wangen ook rood werden.
‘Wat?’
‘Niets, ik heb niets gezegd. Het was een vergissing. Ik ga maar weer eens, Ron wacht vast op me.’
‘Wacht nou!’ maar Harry was al bijna bij het bordes, ik kon hem niet meer inhalen. Ik zakte terug neer tegen de boom. Mijn oren suisde nog na, ik ook. Was ik dan ook zo uniek?
Reacties:
Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.