Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » what dreams are made of |Drarry| » Hoofdstuk 8
what dreams are made of |Drarry|
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
26 sep 2013 - 14:05
Aantal woorden:
490
Aantal reacties:
0
Aantal keer gelezen:
209
Hoofdstuk 8
Harry Potter
Mijn naam? Mijn gedachten waren verdoofd van de schok, iedereen staarde me aan. Iedereen. Alsof ze allemaal wilden weten wat er aan de hand was, hoe ik het had gedaan. Hoe had ik Dumbledore om de tuin geleid. Maar ik had helemaal niks gedaan. Mijn ledematen stonden plots op automatische piloot, Hermoine duwde me naar voor, de gang tussen de tafels leek eindeloos lang. Iedereen keek en het brandde. Toen ik de deur van het kamertje achter me had dicht gedaan werd ik nog roder als toen Dumbledore mijn naam had gezegd. Draco stond daar.
Ik had maar vijf minuten tijd om te kijken hoe hij daar stond, voor het vuur, te kijken naar iedereen die er was. Toen kwamen er verschillende mensen binnen,ik hoorde aan hun stemmen dat ze kwaad waren, ze geloofden me niet toen ik zei dat ik het niet zelf was geweest, alleen wist ik dat Dumbledore me geloofde. Zou Draco me geloven? Ik keek naar hem en zag hem glimlachen.
We kregen uitleg over de eerste opdracht, het was vaag allemaal en ik probeerde niet te denken aan hoe de Gryffindor kamer er uit zag, niemand zou me geloven. De vragen bleven komen en het leek net een storm in mijn hoofd. We mochten vertrekken, Cederic keek naar me met opgeheven wenkbrauw, ik wist dat hij me niet geloofde. ‘We spelen opnieuw tegen elkaar.’ Zei hij. ‘Blijkbaar.’ Ik kon niets anders bedenken. Mijn voeten brachten me naar de toren van Gryffindor en een bom van applaus verwelkomde me. Waarom? Iedereen vroeg hoe ik het had gedaan, Fred en George hezen me op hun schouders en liepen vrolijk met me door de toren. Ik wilde echter zo ver mogelijk van alle mensen vandaan, waar waren Ron en Hermoine? Ik zag ze nergens. ‘Laat me met rust, ik ben moe!’ zei ik eindelijk tegen de kleine Kasper die perse een foto met me wilde. ‘Sorry Kasper, ik ga naar bed.’ Hij keek beteuterd en toen ik op de slaapzaal kwam zag ik dat Ron al in zijn bed lag. Hij keek niet eens op toen ik binnenkwam. Er was iets aan zijn uitdrukking.
‘Hoe heb je het gedaan dan?’ vroeg hij.
‘Wat?’
‘Je naam in de beker?’
‘Dat heb ik niet gedaan, het is waar wat ik zeg!’ wat was dit voor onzin?
‘Oh juist, als je het met de onzichtbaarheidsmantel had gedaan had je me ook even kunnen waarschuwen, konden we er samen onder,maar ja.’ Hij geloofde me echt niet.
‘Ik heb het niet gedaan.’
‘Ik dacht dat je het misschien wilde delen met je beste vriend.’
Hij keek niet naar me, waarom deed hij zo? ‘Ik heb het niet gedaan.’ Ik zou het blijven herhalen tot hij me zou geloven, maar ik merkte direct dat het veel moeite zou kosten om hem dat wijs te maken. Hij gooide de gordijnen van zijn hemelbed toe en ik was weer alleen. Dit had ik niet verwacht.
Ik had maar vijf minuten tijd om te kijken hoe hij daar stond, voor het vuur, te kijken naar iedereen die er was. Toen kwamen er verschillende mensen binnen,ik hoorde aan hun stemmen dat ze kwaad waren, ze geloofden me niet toen ik zei dat ik het niet zelf was geweest, alleen wist ik dat Dumbledore me geloofde. Zou Draco me geloven? Ik keek naar hem en zag hem glimlachen.
We kregen uitleg over de eerste opdracht, het was vaag allemaal en ik probeerde niet te denken aan hoe de Gryffindor kamer er uit zag, niemand zou me geloven. De vragen bleven komen en het leek net een storm in mijn hoofd. We mochten vertrekken, Cederic keek naar me met opgeheven wenkbrauw, ik wist dat hij me niet geloofde. ‘We spelen opnieuw tegen elkaar.’ Zei hij. ‘Blijkbaar.’ Ik kon niets anders bedenken. Mijn voeten brachten me naar de toren van Gryffindor en een bom van applaus verwelkomde me. Waarom? Iedereen vroeg hoe ik het had gedaan, Fred en George hezen me op hun schouders en liepen vrolijk met me door de toren. Ik wilde echter zo ver mogelijk van alle mensen vandaan, waar waren Ron en Hermoine? Ik zag ze nergens. ‘Laat me met rust, ik ben moe!’ zei ik eindelijk tegen de kleine Kasper die perse een foto met me wilde. ‘Sorry Kasper, ik ga naar bed.’ Hij keek beteuterd en toen ik op de slaapzaal kwam zag ik dat Ron al in zijn bed lag. Hij keek niet eens op toen ik binnenkwam. Er was iets aan zijn uitdrukking.
‘Hoe heb je het gedaan dan?’ vroeg hij.
‘Wat?’
‘Je naam in de beker?’
‘Dat heb ik niet gedaan, het is waar wat ik zeg!’ wat was dit voor onzin?
‘Oh juist, als je het met de onzichtbaarheidsmantel had gedaan had je me ook even kunnen waarschuwen, konden we er samen onder,maar ja.’ Hij geloofde me echt niet.
‘Ik heb het niet gedaan.’
‘Ik dacht dat je het misschien wilde delen met je beste vriend.’
Hij keek niet naar me, waarom deed hij zo? ‘Ik heb het niet gedaan.’ Ik zou het blijven herhalen tot hij me zou geloven, maar ik merkte direct dat het veel moeite zou kosten om hem dat wijs te maken. Hij gooide de gordijnen van zijn hemelbed toe en ik was weer alleen. Dit had ik niet verwacht.
Reacties:
Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.