Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » what dreams are made of |Drarry| » Hoofdstuk 10
what dreams are made of |Drarry|
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
26 sep 2013 - 14:06
Aantal woorden:
474
Aantal reacties:
0
Aantal keer gelezen:
230
Hoofdstuk 10
Harry Potter
Samen met Hermoine liep ik rond het meer. Ik vertelde haar alles wat er gisteren nog gezegd was. Ze luisterde zonder me te onderbreken en daar was ik dankbaar voor. ‘Natuurlijk wist ik dat je je naam niet zelf in de beker had gegooid, je uitdrukking toen Dumbledore je naam op had gegeven.’ Ik was haar zo dankbaar, dat wilde zeggen dat ik tenminste niet alleen meer was. Ik dacht aan Ron. ‘Heb je Ron nog gezien?’ Ze keek me niet aan. ‘Ja.’
‘En?’
‘Oh het is toch duidelijk, hij is jaloers.’ Ik keek haar met open mond aan.
‘Waarom?’
‘Jij bent Harry Potter en hij voelt zich altijd opzij geschoven door iedereen, hij wordt altijd genegeerd omdat jij dé Harry Potter bent. Dit was de laatste druppel.’ Ik voelde me stom.
‘Nou zeg maar dat hij het allemaal mag hebben!’
‘Ik zeg niets, dat is de enige manier om deze ruzie tot een einde te brengen.’
‘Ik zeg niks, alleen omdat Ron zo stom is.’
Ik zag haar kijken en zei niets meer.
We gingen terug naar het kasteel. Ik zag iedereen kijken en voelde me behoorlijk slecht. Ze keken me allemaal aan alsof ik uitwerpselen op mijn gezicht had. Ze trokken hun neus op en liepen met een boog om me heen. ‘Negeer ze!’ zei Hermoine. Ik moest op mijn tanden bijten maar het ging, met moeite.
We zochten uiteindelijk een schuilplaats in de bibliotheek. Hermoine zei dat ik moest beginnen met mijn huiswerk, maar daar stond mijn hoofd absoluut niet naar. ‘Mevrouw kan u mij helpen?’ Die stem, het leek net alsof de tijd even stil stond en op het punt stond om te exploderen. ‘Wat doet hij hier?’ Vroeg ik geluidloos aan Hermoine. Ze keek me niet begrijpend aan. ‘Wie?’
‘Draco Malfoy?’ ze keek om en zag de blonde haren en het spitse gezicht.
‘Is er iets mis mee?’ vroeg ze ook nog. Ik schudde mijn hoofd en hoopte dat ik niet zo rood was geworden als een tomaat. Ze keek nog altijd naar me maar ik probeerde me te focussen op mijn huiswerk.
Hij kwam dicht bij ons zitten, waarom deed hij dat toch? Ik wilde hem op dit moment even niet zien. Ik had iets stom gezegd en was me redelijk bewust van het feit dat ik me belachelijk had gemaakt. Heel erg belachelijk. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat hij af en toe naar me keek. ‘Kom op, laten we terug gaan naar de toren.’ Zei ik na een halfuur omdat ik dacht dat mijn hoofd gloeide. ‘Wat is er toch met je?’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Niets hoor, ik kan me alleen niet concentreren als iemand op mijn vingers kijkt.’ Hermoine haalde haar schouders op en volgde me naar de toren. Ze had nog een hele stapel boeken onder haar armen om haar huiswerk verder af te maken.
‘En?’
‘Oh het is toch duidelijk, hij is jaloers.’ Ik keek haar met open mond aan.
‘Waarom?’
‘Jij bent Harry Potter en hij voelt zich altijd opzij geschoven door iedereen, hij wordt altijd genegeerd omdat jij dé Harry Potter bent. Dit was de laatste druppel.’ Ik voelde me stom.
‘Nou zeg maar dat hij het allemaal mag hebben!’
‘Ik zeg niets, dat is de enige manier om deze ruzie tot een einde te brengen.’
‘Ik zeg niks, alleen omdat Ron zo stom is.’
Ik zag haar kijken en zei niets meer.
We gingen terug naar het kasteel. Ik zag iedereen kijken en voelde me behoorlijk slecht. Ze keken me allemaal aan alsof ik uitwerpselen op mijn gezicht had. Ze trokken hun neus op en liepen met een boog om me heen. ‘Negeer ze!’ zei Hermoine. Ik moest op mijn tanden bijten maar het ging, met moeite.
We zochten uiteindelijk een schuilplaats in de bibliotheek. Hermoine zei dat ik moest beginnen met mijn huiswerk, maar daar stond mijn hoofd absoluut niet naar. ‘Mevrouw kan u mij helpen?’ Die stem, het leek net alsof de tijd even stil stond en op het punt stond om te exploderen. ‘Wat doet hij hier?’ Vroeg ik geluidloos aan Hermoine. Ze keek me niet begrijpend aan. ‘Wie?’
‘Draco Malfoy?’ ze keek om en zag de blonde haren en het spitse gezicht.
‘Is er iets mis mee?’ vroeg ze ook nog. Ik schudde mijn hoofd en hoopte dat ik niet zo rood was geworden als een tomaat. Ze keek nog altijd naar me maar ik probeerde me te focussen op mijn huiswerk.
Hij kwam dicht bij ons zitten, waarom deed hij dat toch? Ik wilde hem op dit moment even niet zien. Ik had iets stom gezegd en was me redelijk bewust van het feit dat ik me belachelijk had gemaakt. Heel erg belachelijk. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat hij af en toe naar me keek. ‘Kom op, laten we terug gaan naar de toren.’ Zei ik na een halfuur omdat ik dacht dat mijn hoofd gloeide. ‘Wat is er toch met je?’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Niets hoor, ik kan me alleen niet concentreren als iemand op mijn vingers kijkt.’ Hermoine haalde haar schouders op en volgde me naar de toren. Ze had nog een hele stapel boeken onder haar armen om haar huiswerk verder af te maken.
Reacties:
Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.