FanFic.nl

The perfect Two |Weasley Twins|

chapter six

Terwijl we een plaats zochten aan het meer zag ik mijn zus zitten. Of eerder liggen. Ze zat met haar handen in het water en in gedachten verzonken. ‘Soph?’ Ze keek op toen ze me zag. ‘Oh hoi Cel.’ Ze keek me dromerig aan en ging recht op zitten. ‘Wat doen jullie hier ?’
‘We konden de muffe geur niet meer aan.’ Zei ik met een grijns.
Ik ging langs haar zitten maar de andere aarzelden. ‘Wat? Ze bijt niet.’ Ik werd kwaad, zo ging het nu altijd. Als ik met mijn zus wilde praten dan keken ze me allemaal raar en aarzelend aan. Behalve dan Fred en George, zij hadden tenminste nog een beetje begrip maar ook niet veel. ‘Nee, maar ze is van Slytherin.’ Mijn mond viel open.
‘Wat zeg je Harry?’
‘Ze is van Slytherin Cel.’ Er zat iets van walging in zijn stem. En hij haalde zijn schouders op terwijl hij dat zei.
‘Ja nou en. Ze is mijn zus. Wat maakt het uit, ze is toch geen Malfoy.’
‘Weet ik, maar Slytherin zijn is al erg genoeg.
Soph stond op, haar handen trilden en ik voelde dat ze kwaad was. ‘Laat maar Cel, je vrienden begrijpen niet dat het niet draait om welke afdeling je zit. Weet je nog vorig jaar, het doel van het Tournement.’
‘Wat heeft dat er nu weer mee te maken.’ Harry werd kwaad omdat hij werd aan herinnerd aan vorig jaar en ik wist hoe pijnlijk dat moest zijn voor hem.
‘Wel, je weet toch nog het doel of niet? Voor dat je weer de held moest gaan uit hangen.’
‘Harry!’ Hermoine trok hem aan zijn gewaad. ‘Ze meent het niet.’
‘Oh ja, natuurlijk. Ik ben maar van Slytherin, ik meen niets van wat ik zeg. Mudblood.’ Iedereen stond stil.

Ik had dit zelfs nooit verwacht. Nooit gedacht dat het woord over haar mond zou komen. ‘Soph!’ Ze liep met haar handen voor haar ogen naar binnen. ‘Opgeruimd staat netjes.’ Ron’s oren waren al minder rood toen hij ging zitten langs Harry. Die keek nog altijd kwaad, ik wist dat mijn zus hem geraakt had. ‘Ze meende het niet.’
‘Oh ja? Zeker van?’ Ik knikte. Hij wist natuurlijk niet van de connectie die ik en mijn zus hadden. Tweeling telepathie noemden sommige het. Het was soms een gift en soms een vloek. Je had bijna nooit iets voor jezelf. Elke gedachte werd gedeeld en soms wilde je gewoon eens je gedachten voor jezelf houden. Ik ging onbewust langs Fred zitten. ‘Ik ben eens benieuwd dit jaar.’ Zei hij tegen George.
‘Wat die pad ons gaat leren?’ Vroeg hij en George knikte bedenkelijk. Nu ik erover nadacht werd ik ook wel nieuwsgierig. ‘Wat denk je dat ze ons gaat bijleren?’ Vroeg ik aan Fred.
‘Geen idee, ik hoop wat interessants.’ Fred glimlachte naar me en ik werd rood. Zijn hand lag op mijn onderrug.

Het werd kouder en kouder en uiteindelijk gingen we met z’n allen terug naar boven. Het was ondertussen ook al donker. Ik zag hoe Hermoine keek naar Fred die langs George liep. Langzaam ging ik langs haar lopen. ‘Is er iets?’ Vroeg ik met een grijns. ‘Nee hoor.’ Ze grijnsde terug.
‘Kom nou, ik zie je wel kijken.’
‘Ik ben gewoon benieuwd waarom jij en Fred zo close zijn aan het worden. In de trein waren jullie ook al zo close.’ Ik werd rood en Hermoine grijnsde. ‘Geen zorgen, Ron heeft nog altijd niets door. Het duurt altijd eeuwen voordat hij zoiets door heeft.’ Ik lachte terwijl we naar de meisjesslaapzaal gingen en ons begonnen om te kleden. We babbelden nog wat na en vielen toen in slaap.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.