FanFic.nl

The perfect Two |Weasley Twins|

chapter nine

Zonder dat ik het wist was de dag aan me voorbij gegaan, ik zat nog helemaal met mijn hoofd bij het voorval van gisteren. Tijdens Waarzeggerij had ik af en toe de blik van Hermione gevangen, die me een donkere blik toewierp en weer verder ging met haar werk. Zo ging het een aantal keer, en elke keer voelde ik me schuldiger en belabberder. Aan het eind van de les waarzeggerij was ik dan ook bijna het lokaal uitgevlucht, maar ik had me kunnen bedwingen tot een normale pas zoals iedereen.

Tussendoor hadden we nog tijd om even tot rust te komen, gelukkig. Ik zat op een bankje en keek een beetje voor me uit, terwijl ik me bedacht hoe ik me uit deze situatie kon redden. Het liefst zou ik nu opstaan om naar hen toe te gaan en mijn verontschuldigingen te maken, maar iets in mij hield me tegen. Ik beet op mijn onderlip, ik zou het nu nog even laten misschien kwam ik Hermione vanmiddag of vanavond wel tegen, dan zou ik mijn excuses maken. Misschien dat ze deze niet zou accepteren, maar hopen kon altijd.

De laatste lessen van die dag gingen een beetje aan me voorbij, Dreuzelkunde vond ik nooit zo heel erg interessant. Een beetje in gedachten verzonken liep ik het lokaal uit en op de automatische piloot terug naar de Common Room. Ik was nog niet halverwege de gang of een hand klemde zich om mijn schouder en dwong me om te stoppen. Ik beet op mijn onderlip en draaide me om, om recht in het gezicht van Blaise te kijken. “Hé Soph, alles oké? Je ziet er nogal down uit vandaag” zei hij terwijl hij me onderzoekend aankeek. Met moeite wist ik er een kleine glimlach uit te persen “Alles oké, gewoon wat moe” zei ik. Het was niet eens gelogen. Hij leek er genoegen mee te nemen en samen liepen we terug naar de Common Room.

Nadat ik mijn gewaad had ingewisseld voor mijn alledaagse kleding, en mijn haar had gedaan liep ik de Common Room weer uit. Ik had geen behoefte gehad aan avondeten, mijn maag was wat van streek en ik had geen idee waardoor het kwam. Op mijn gemakje slenterde ik een beetje door de gangen terwijl ik om me heen keek, al vijf jaar ging ik hier naar school en nog steeds verbaasde ik me over alles wat er hier te zien viel. Nog steeds in gedachten verzonken liep ik verder, de hoek om. Met een knal liep ik tegen iemand op en belandde ik op de grond. Ik haalde mijn handen open aan de stenen vloer en tegenover me lagen verschillende boeken verspreid over de grond. Het was Hermoine tegen wie ik aangelopen was. Met een licht geschrokken blik keek ze me aan en begon ze verwoed haar spullen bij elkaar te graaien terwijl ze haar blik afwendde. Ik krabbelde overeind en hielp mee, al liet ze subtiel blijken dat ze dat niet wilde hebben. Toch zette ik door en gaf haar haar boeken terug. Ze knikte stram en wilde langs me heen lopen “Wacht even” zei ik terwijl ik haar voorzichtig tegenhield. “Sorry Hermoine, van gisteren. Ik wist niet wat me overkwam en het spijt me echt, ik voel me ontzettend schuldig en het knaagt al de hele dag aan me dat ik je heb gekwetst” gooide ik er in een keer uit. De blik op haar gezicht veranderde iets. “O-oke, excuses aanvaard” zei ze terwijl ze klein glimlachte. Ik zuchtte opgelucht “Bedankt, ik … Spreek je later wel denk ik”.”Natuurlijk, dag Sophia” zei ze terwijl ze langs me liep. Ik krabde even achter mijn oor, een last viel van mijn schouders. Was dat ook weer opgelost.

Nadat ik mezelf bij elkaar geraapt had was ik weer door de gangen gaan struinen, het avondeten was volgens mij net begonnen dus het was rustig in de gangen. Ik liep de open plek op en ging onder een boom zitten terwijl ik wat voor me uitkeek en mijn gedachten liet gaan. Ik hield ervan om alleen te zijn, dan kon ik mijn gedachten op een rijtje krijgen.

Na ongeveer een halfuur begonnen de eerste leerlingen de Great Hall te verlaten en kwamen groepjes leerlingen de open plek op, waaronder mijn zus en haar vrienden. Ik stak mijn hand even op en glimlachte breed “Hé Cel!” zei ik terwijl ik mijn hand weer liet zakken. Ik voelde me al een stuk vrolijker dan toen ik de dag begon. Zelfs de vuile blikken van Harry konden mijn avond niet meer stuk krijgen. Ik kwam overeind en glimlachte even oprecht, voor het eerst vandaag voelde ik me oprecht vrolijk. Dat voelde als een tijd geleden.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.