FanFic.nl

The perfect Two |Weasley Twins|

chapter ten

'Oh hoi Soph.’ Ik was een beetje aan het dromen toen ze me riep. Toen ik me probeerde te herinneren over wat ik droomde zag ik alleen Fred’s gezicht. Ik voelde een rode blos opkomen op mijn wangen. ‘Wat was je weer aan het dromen?’ Vroeg Soph. Mijn wangen werden nog roder en nog warmer. ‘Niets hoor.’ Ze trok haar wenkbrauwen op en grinnikte. Ze keek achter me en zag dus Harry en de rest staan. ‘Oh Jezus, je slangen zusje weer.’ Ik hoorde Harry’s stem en hij was vol met afgrijzen en walging. ‘Oh kop dicht Harry, ze valt best mee hoor.’ Hermoine deed een poging om Harry kalm te houden maar ik voelde zijn woede. Hij had het niet op mijn zus. Traditioneel gezien dan.

We babbelden nog wat op weg naar onze Common Rooms maar Soph moest naar de kerkers en wij moesten naar de toren, dus onze wegen scheidde al snel. ‘Waarom doe je toch zo tegen haar, je weet toch dat ze haar excuses heeft aangeboden?’ Hermoine sprak met een zachte stem en ik hoorde Harry ‘pff’’ zeggen, het kon hem blijkbaar niet schelen, zolang ze in Slytherin zat zou hij haar blijven haten. Ik had hem wel door. Maar ik zou mijn zus blijven zien, ook al had ik niet het goedkeuren van mijn vrienden, het bleef familie. Ik wist dat Ron de mening van Harry deelden, het waren beste vrienden. We gingen dicht bij het haardvuur zitten, op onze favoriete zetels. Hermoine pakte direct een boek om haar huiswerk bij te schaven. In mijn ooghoeken zag ik Fred en George bezig. Ze zaten te lachen met Lee. Die rode blos wilde maar niet weg gaan. Terwijl ik keek voelde ik hoe Fred’s ogen mijn richting uit gingen en snel keek ik naar het haarvuur maar ik wist goed genoeg dat hij me gezien had. Toen ik terug keek zag ik dat hij grijnsde.

Harry en Ron gingen al vroeg slapen. Na een kwartiertje kwam Hermoine langs me zitten. ‘Wat is er toch met je?’ vroeg ze nieuwsgierig. ‘Er is niets hoor.’
‘Nou, ik ben niet dom en ook niet blind.’
‘Dat weet ik maar al te goed.’ Ze grijnsde.
‘Ik bedoel met jou en Fred.’
‘Niets, jammer genoeg.’ Ik liet mijn hoofd wat zakken toen ik dat zei. Ik hoopte zo dat er iets ging gebeuren. Mijn mond mocht dan groot zijn, maar veel durfde ik niet te doen. Als het op jongens aan kwam dan.
‘Je moet gewoon met hem gaan praten, klein dingen, zoals glimlachen en oogcontact kunnen veel doen hoor.’
‘Sinds wanneer heb jij ervaring met jongens?’ Vroeg ik geamuseerd.
‘Ach je weet wel, heb liggen lezen.’ Ik moest lachen toen ze dat zei. Natuurlijk, alle wijsheid komt uit boeken, volgens Hermoine toch. Ik stond op, ik moest het toch ooit eens proberen.
Een nee had je, een ja kon je krijgen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.