FanFic.nl

The perfect Two |Weasley Twins|

chapter eleven

Mijn dag werd nog iets beter toen Hermoine het voor me opnam. Harry zelf leek het hier niet mee eens te zijn, maar dat maakte me niks uit. Als hij me niet kon uitstaan alleen om mijn afdeling vond ik het prima. Het was gewoon dikke vette pech voor hem, ik lag er nu niet echt meer wakker van. In het derde jaar vroeg ik me nog wel eens af waarom hij me niet mocht, maar dat heb ik heel langzaam los gelaten. Het knaagt natuurlijk wel dat hij me niet mocht, maar al veel minder dan in het begin. Gelukkig.

Na een tijdje over niks gepraat te hebben scheidden onze wegen zich in de hal, ik liep de trap af naar de kerkers en bleef stil staan voor de muur. Ik stak mijn handen in mijn zakken “Puurbloed” mompelde ik, de wachtwoorden werden gewoon met het jaar simpeler en simpeler. De muur spleet met wat protesterend gerommel open en ik liep de koele kerkers binnen. De gloed van de vuurtjes in de haard dansten over de muren en liet de Common Room er spookachtig en een beetje griezelig uitzien. Bij de haard zag ik Blaise, Draco en Pansy zitten en ik besloot nog even bij ze neer te ploffen voor ik naar mijn kamer ging om mezelf in slaap te lezen. Ik plofte naast Draco neer op de bank en zag vanuit mijn ooghoeken Pansy’s gezicht betrekken. Van binnen rolde ik met mijn ogen, dat kind dacht nog steeds dat er ‘iets’ speelde tussen Draco en mij. Ik zou er niet eens aan moeten denken eerlijk gezegd, hij was gewoon een vriend. Meer zal hij denk ik ook nooit zijn. “Hé Soph, waar was je nou weer?” vroeg Blaise nieuwsgierig terwijl hij me even onderzoekend aankeek. “Buiten, ik kwam mijn zus nog tegen” zei ik met een kleine glimlach. Naast me trok Draco even licht zijn neus op “Je zus? Die omgaat met Potter en zijn clubje?” vroeg hij terwijl er licht afgrijzen doorschemerde in zijn stem. Ik rolde met mijn ogen “Ja Draco, die zus ja. Ik heb er namelijk maar één” bitste ik terwijl ik hem een donkere blik toewierp. Niemand praatte zo over mijn zus, ook hij niet. Nu was het zijn beurt om met zijn ogen te rollen “Ik zei het alleen maar” mompelde hij terwijl hij in het haardvuur staarde. Ik bromde wat en kwam overeind van de bank “Ik ga naar bed, spreek jullie morgen” mompelde ik, zonder te weten hoe laat het nou precies was. Ik liep bij de bank weg en zette net mijn voet op de onderste trede van de trap toen Blaise zijn hoofd in zijn nek liet vallen en me met een omgekeerde grijns aankeek “Het is pas half negen” zei hij. Ik rolde nog een keer met mijn ogen “Ik lees toch nog tot een uur of elf, dus dan is het beter dat ik nu ga” zei ik, en met die woorden verdween ik de trap op.

Het boek lag opengevouwen in mijn schoot en ik keek naar de eerste letters van de pagina. Ik wilde verder lezen, maar mijn ogen bleven zich in die twee woorden boren. Mijn gedachten gingen de vrije loop en ik dacht terug aan net toen ik samen met mijn zus en haar vrienden wat gepraat had. Ik had gemerkt dat mijn hart af en toe een roffel oversloeg of extra maakte als ik George’s blik opving, ik beet op mijn onderlip en schudde zacht met mijn hoofd. Het was vast niks .. Tenminste, dat hoopte ik. Zuchtend sloeg ik het boek dicht en kwam ik overeind van mijn bed. Ik legde het boek op het bureau dat er stond en plofte daarna weer op mijn bed. Ik stroopte mijn mouwen van mijn witte shirt op en trok mijn benen op. Terwijl ik naar de muur keek plukte ik wat aan mijn pyjama broek. Met een zucht liet ik me op mijn rug vallen en schopte mijn benen onder mijn dekens. Toen ik eenmaal goed lag krulde ik me op onder de lakens en sloot mijn ogen. Nog voor ik goed en wel in slaap was gevallen zag ik de vrolijke oranje haren en de lachende bruine ogen in mijn blikveld dansen. Met een kleine, voorzichtige glimlach rond mijn lippen viel ik in een dromenloze slaap.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.