FanFic.nl

The perfect Two |Weasley Twins|

chapter fourteen

Terwijl we naar de grote zaal liepen zag ik Fred en George in een hoekje zitten en tot mijn verbazing zag ik dat ze elkaar kwaad aan keken. Ze zaten op het einde van de Gryffindor tafel en hadden niet door dat ik op hen af kwam. Hermoine was bij Harry en Ron gaan zitten. ‘Och, ik weet best dat je gevoelens voor haar hebt. Je moet niet denken dat ik blind ben.’
Fred keek hem sarcastisch aan. ‘Pff, wat maakt het jou uit wat ik denk. Ik weet alleszins wat ik voel en het is niet wat jij denkt. Ik voel niet veel voor haar, ze is gewoon een vriendin hoor. Als jij zo veel voor haar voelt moet je dat nog niet op mij projecteren Georgie.’ Mijn hart stond stil voor een moment en ik maakte rechts om keer om bij Hermoine te gaan zitten.

‘Is alles wel in orde?’ Ze kwam langs me zitten in de Common Room. Harry en Ron zaten ook bij haar maar keken niet naar me, ze zaten onder hun twee te praten. Ik had zo’n idee dat ze me steeds minder mochten, gewoon omdat mijn zus van Slytherin was en ik met haar omging, wat zielig zeg. Ik haalde mijn schouders op toen ik zag dat Hermoine me nog steeds vragend aan keek. ‘Weet je, ik hoorde Fred en George ruzie maken aan tafel deze avond en ze hadden het over mij.’
Er stonden tranen in mijn ogen, ik voelde ze opkomen. Het was idioot en kinderachtig om hier over te huilen, maar ik had er zo lang naar uit gekeken. Iemand die gevoelens voor me had, of dat had ik toch gedacht. Nu bleek dat zijn tweelingbroer me leuk vond. Ik had geen idee wat ik moest. Ze waren toch twee dezelfde? Dat was het stomste wat je kon denken. Een tweeling is nooit hetzelfde, iedereen is uniek zelfs als je zus je eeneiige tweelingzus is. Ik leek dan wel op haar maar van karakter verschilden we enorm, daarom zat zij in Slytherin en ik in Gryffindor. Met Fred en George was het net zo. Qua uiterlijk leken ze als twee druppels water op elkaar maar qua karakter verschilden ze wel. Ik wist nog niet goed in wat ze verschilden maar ik zou er wel achter komen.

Ik vertelde wat ik had gehoord aan Hermoine en ze keek me meelevend aan, maar voor haar was het niet zo’n grote schok als voor mij. Ze hielp me dat wel, maar ze was er niet door uit het veld geslagen. Ze hield zich dan ook niet zo veel met jongens bezig als ik. Ze had wel jongens achter zich lopen maar die zeiden nooit iets en zij had het ook nooit door. Hermoine was mooi met haar krullen maar ze was niet hooghartig. Ik bekeek mezelf in de weerspiegeling van het venster en ik moest toegeven dat ik ook niet lelijk was. Oké, ik was niet zo bescheiden om te zeggen dat ik niet lelijk was, ik vond mezelf mooi. Daar was toch niets mis mee? Vanuit mijn ooghoek zag ik hoe Fred en George weer met elkaar praten, Lee zat er wat verloren bij. Hij grinnikte wel om een grapje. Ik voelde de ogen van George op me rusten en keek vlug naar Harry die glimlachte naar me, maar niet van harte. ‘Waarom ben je toch zo kwaad op me?’ Vroeg ik met een luide stem. Harry’s glimlach verdween als sneeuw voor de zon. ‘Omdat ik met een Slytherin praat?’ Hij knikte een gevoel van frustratie gierde door mijn lichaam. ‘Jezus, wat ben jij ouderwets. Toevallig zit mijn zus in die afdeling en toevallig is zij geen slechte.’ Hij leek even uit het veld geslagen door dit nieuwtje maar haalde toen zijn schouders op, pakte zijn boeken en ging met Ron naar de jongensslaapzaal. Ik gromde van frustratie. ‘Laat ze maar,’ zei Hermoine ‘ze zijn een beetje bekrompen.’
En toen ik weer naar het hoekje van Fred en George keek zag ik dat George naar me grijnsde. Ik glimlachte terug maar verder gebeurde er ook niets. Het was niet George waar ik iets voor voelde, het was niet George waar mijn hart sneller van ging slaan. Zuchtend sloeg ik mijn boek toe. Het was allemaal zo vreselijk cliché dat ik er moe van werd. Samen met Hermoine ging ik naar de slaapzaal. ik kleedde me om, stapte in bed en dacht nog een tijdje na over de tweeling.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.