FanFic.nl

The perfect Two |Weasley Twins|

chapter seventeen

“Gewoon negeren meissie, komt wel goed” zei Hagrid terwijl hij even met zijn grote hand over mijn haar streek. Ik lachte even kort “Bedankt voor de thee Hagrid, ik zie je later” zei ik terwijl ik opstond. Ik deed de deur net open toen er iemand aanklopte en keek recht in het gezicht van Hermione die nog met haar hand in de lucht stond om nogmaals te kloppen. Ik glimlachte kort maar mijn lach vervaagde al snel. “Niet schrikken, Hagrid is nogal toegetakeld” zei ik zacht, en met die woorden liep ik langs hen heen. Voor ik bij Hagrid aangeklopt had zag ik dat vervelende mens van een Umbridge binnen, Hagrid had een heel verhaal afgestoken over dat hij ergens was geweest omdat iemand hem nodig had en Unmbridge had het voor lief genomen. Daarna was ik naar binnen gegaan en had ik een tijdje gepraat, ik ging meestal naar Hagrid als ik dingen van mijn schouders moest hebben. Klinkt vaag, maar het hielp meestal wel. Ik was niet zo’n prater, maar bij Hagrid voelde het goed.

Ik slenterde net de open plek op toen ik George met een chagrijnig gezicht mijn kant uit zag komen. Ik trok mijn wenkbrauwen op en dacht even na. “Alles .. Oké?” vroeg ik toen hij passeerde. Blijkbaar zat hij nogal in gedachten want hij leek op te schrikken. “Ja, prima. Gewoon een klein ding” mompelde hij, en met die woorden liep hij verder. Tijd om te antwoorden kreeg ik niet. ik krabde even achter mijn oor en besloot het maar te laten, wie was ik om me met iemand andermans problemen te bemoeien? Ik haatte bemoeials, het liefst zou ik ze allemaal wegvagen. Maar dat was wat te overdreven.

“Hé Soph!” riep iemand achter me. Met een vragend gezicht draaide ik me om. Wie had me nu weer nodig? Blaise duwde een paar eerstejaars aan de kant en kwam met een brede grijns op me af. Mijn gezicht betrok licht, ik had op dit moment niet echt zin in zijn “gedrag”. “Wat ga je doen?” vroeg hij toen hij voor me stond. Ik haalde mijn schouders op “De bieb, kijken of ze nog wat interessants hebben dit jaar” zei ik terwijl ik mijn armen over elkaar sloeg. “Zal ik meegaan?” vroeg hij, nog steeds met diezelfde grijns. Ik trok mijn wenkbrauwen in een sarcastische frons. “Jij? In de bieb? Da’s nieuw” zei ik terwijl ik mijn ene mondhoek kort optrok. Zijn gezicht vertrok even “Niet zo vals, Sophia”.”Ik doe niet vals. En het is Soph, of Sophie” zei ik terwijl ik licht grijnsde. Hij rolde met zijn ogen “Zal ik nou nog meegaan?”.”Als het jou gelukkig maakt” zei ik schouderophalend waarop hij kort lachte. Ik draaide me om en begon in de richting van de bieb te lopen. Naast me keek Blaise af en toe om zich heen, eenmaal bij de deuren van de bieb groette ik madame Romella die zoals gewoonlijk achter haar bureau zat en liep ik naar een bepaalde kast waar ik meestal mijn boeken vandaan haalde. Misschien hadden ze dit jaar wat nieuws.

Tot nu toe had ik niks nieuws gevonden. Het waren nog steeds dezelfde oude boeken met dezelfde oude kaften. Ik liet mijn vingers langs de kaften glijden, op zoek naar iets nieuws. “Hoe houd je het vol?” klonk het vanaf het begin van het gangpad. Ik draaide mijn hoofd in Blaise’ richting en lachte kort “Oefening baart kunst, Blaise” zei ik terwijl ik me weer naar de boeken draaide. Aan de voetstappen te horen die dichterbij kwamen, kwam hij in mijn richting. Ik zuchtte “Ik denk niet dat ik vandaag iets nieuws ga vinden” mompelde ik in gedachten. Ik draaide me om en keek recht in het gezicht van Blaise, nog geen tien centimeter bij het mijne vandaan. “B-blaise? Wat doe je?” mompelde ik, nog lichtelijk overdondert van de schrik dat hij zo dichtbij stond. Hij trok een lichte grijns en zette nog een stap vooruit, waardoor ik me gedwongen voelde een stap achteruit te zetten. De planken van de boekenkast prikten in mijn rug en er schoven wat boeken achteruit door mijn plotselinge beweging. Blaise leunde met zijn handen tegen de planken naast mijn schouders, waardoor ik zo’n beetje ingesloten zat. “Blaise! Kap met die gekkigheid! Ik meen het” siste ik, mijn stem klonk meer trillend dan ik gehoopt had. “Kom op Sophia, heb je het dan nog niet door?” vroeg hij langzaam. Ik keek hem even aan, natuurlijk had ik wel door wat er gaande was. Maar ik besloot me van de domme te houden, ik had geen behoefte aan Blaise. Er gingen heel wat geruchten in de rondte over hoe hij zich gedroeg. “Ik heb geen idee waar je het over hebt, mag ik gaan? Ik moet nog wat doen” zei ik terwijl ik mijn handen tegen zijn borst zette om hem een flinke zet te geven, maar hij stond rotsvast. Ik kreeg het langzaamaan benauwd, ik kon geen kant op.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.