FanFic.nl

The perfect Two |Weasley Twins|

chapter nineteen

Het was stil in de bibliotheek. Ik zou kunnen schreeuwen, madame Romella zou me wel horen. Maar ik was mijn vermogen tot spraak volledig kwijt, ik zat hier gevangen. Met mijn rug tegen de muur en Blaise’ handen naast mijn schouders. Er borrelde een vraag naar boven vanuit mijn hoofd “Hoelang al?” wist ik uit te stoten. Deze vraag maakte hem wankel, want er trok iets door zijn ogen wat ik niet kon plaatsen. Het was al snel weer verdwenen en er viel niks meer af te lezen van zijn gezicht, behalve dat ene: Lust.

“Lang genoeg” was zijn antwoord terwijl een van zijn mondhoeken omhoog krulde tot een scheve grijns. “Waarom nu pas?” vroeg ik verder. “Je hing alleen maar rond je zus, die smerige Gryffindor. Dit jaar leek er iets verandert, jij leek verandert. Ik vond het leuk” zei hij, nog steeds met die ene mondhoek omhoog gekruld tot een scheve grijns. De opmerking over mijn zus dwaalde rond in mijn gedachten. Er borrelde iets omhoog vanuit mijn borstkas. Iets wat ik altijd al heb weten te onderdrukken. Een ongelofelijk grote hoop woede. Ik hief mijn hand en haalde uit, met een harde pets! Belandde mijn hand tegen zijn wang. Ik zette mijn handen nogmaals tegen zijn borst en gaf hem een fikse duw, waardoor hij achterover wankelde en tegen de boekenkast achter hem terecht kwam. Ik ging voor hem staan en pakte zijn kin vast tussen mijn vingers. Ik draaide zijn gezicht ietwat ruw naar me toe en keek hem met een donkere blik aan “Niemand praat zo over mijn zus, Blaise Zabini. En jij al helemaal niet” knarsetandde ik. Hij keek eerst beduusd, om zijn blik daarna over te laten gaan naar bijna emotieloos. In zijn ogen stond nog steeds de lust te lezen die net ook in zijn ogen stond. Ik besloot er geen woorden meer aan vuil te maken en draaide me om, om de bieb uit te benen.

Nadat ik de bieb uitgelopen was, was ik zo gedesoriënteerd geweest dat ik in eerste instantie niet wist waar ik nu naar toe kon gaan. Buiten was het al aan het schemeren, ik besloot terug te gaan naar de Common Room en naar mijn kamer te gaan om nog wat te kunnen lezen.
In mijn kamer was het rustig, iedereen zat nog beneden zijn eigen dingen te doen en zich niet bezig te houden met anderen. Het boek dat op mijn schoot lag was oud, de bladzijdes waren verkleurd en de kaft lag er half af. Sommige bladzijdes lieten los, waardoor ik gedwongen was om de zoveel tijd de blaadjes weer in de goede volgorde te leggen. Ik keek op van mijn boek en staarde naar de muur. De herinnering van net in de bibliotheek deed een rilling over mijn rug lopen. Nooit gedacht dat Blaise Zabini zo’n … Klootzak zou kunnen zijn. Ik dacht aan zijn gezicht, en wat er in zijn ogen had gestaan toen hij naar me keek. Ik rilde nogmaals, maar dit keer om een andere gedachte. Volgens mij was ik nog niet van hem af

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.