FanFic.nl

The perfect Two |Weasley Twins|

chapter twenty-one

Ik had net mijn boek weggelegd en had de laatste spullen uit mijn koffer gehaald. Een bewegende foto van mijn zus en ik stond nu op het nachtkastje, naast mijn spulletjes die ik dagelijks nodig had. Zo had ik altijd een aantal leren bandjes om mijn pols, samen met de armband die ik al vanaf mijn geboorte heb. Celeste heeft er ook een, alleen dan met zilveren steentjes. Ik duwde mijn koffer onder mijn bed en sloeg het dekbed open, om in mijn bed te kruipen en mezelf op mijn buik te draaien. Ik kon niet anders slapen, altijd als ik op mijn zij lag werd ik om de zoveel tijd wakker in mijn slaap. Ik kon er niet tegen.

In slaap komen lukte me niet, maar daar was een reden voor. Niet omdat ik op mijn zij lag, integendeel. Er was inmiddels een uur verstreken en ik lag nog steeds stil op mijn buik, met mijn ogen dicht en mijn ademhaling was regelmatig. Nee, er was een andere reden. Er flitsten beelden door mijn hoofd vanuit Celeste’s gedachten. Tweelingtelepathie, een zegen of een vloek. Wie zal het zeggen? Op dit moment was het de grootste vloek die er bestond. Ze stond samen met George ergens in de school, ik kon niet zien waar. Het enige wat ik wel zag is dat ze dichtbij elkaar stonden, héél dichtbij. Ik voelde een scheur in mijn hart ontstaan, hoe kon het toch dat zij het wel voor elkaar kreeg? Ik opende traag mijn ogen en keek naar de muur tegen over me, ik kwam er nog steeds niet bij hoe het haar wel lukte. Was het omdat ik in een andere afdeling zat? In de rivalenafdeling nog wel. Met een ruk zat ik overeind in mijn bed, met mijn gezicht vetrokken van ingehouden pijn. Ik liet mijn hoofd in mijn handen zakken en kraakte mijn hersenen. Zij zagen me aan voor een Slytherin? Ja toch? Wat nou als ik me eens zo ging gedragen? Als een échte Slytherin. Arrogant, uit de hoogte en vooral vals tegen over de rivalenafdeling. Ik haalde mijn hoofd uit mijn handen en voelde hoe er een kleine grijns ontstond rond mijn lippen. Dat is misschien niet eens zo’n slecht idee, zij zagen me aan voor een vals en achterbaks kind toch? “Dan kunnen ze een echte Slytherin krijgen ook” fluisterde ik terwijl ik mezelf weer op mijn rug liet ploffen. Ik vouwde net mijn armen onder mijn hoofd toen de deur openvloog en Pansy in de deuropening stond, ja. Ik deelde mijn kamer met haar en nog twee anderen. “Kan je het zien, Cox?” snauwde ze terwijl ze met hoge poten de kamer binnen kwam. Ik richtte mezelf op mijn ellebogen op “Wat zou ik moeten zien, Parkinson? Hoe jij jezelf weer belachelijk maakt door op die manier de kamer binnen te komen?” bitste ik terug. Ze draaide zich met een ruk om en keek me met grote ogen aan. Ik liet haar een zelfgenoegzame grijns zien, ik kon het wel; mezelf verdedigen. “Ach man, val dood!” snauwde ze terwijl ze in de lade van haar nachtkastje begon te rommelen. “Veranderen in steen lijkt me meer op zijn plek, Medusa. Je hoeft me maar één blik te geven of ik ben al van steen.” ketste ik terug. Die opmerking liet haar mond dichtklappen en met grote stappen beende ze de kamer weer uit. Met een brede grijns liet ik me op mijn rug ploffen en keek ik naar het plafond van mijn hemelbed. Hier zou ik nog wel aan kunnen wennen, een échte Slytherin zijn.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.