FanFic.nl

The perfect Two |Weasley Twins|

chapter twenty-two

Ron keek me aan met een blik alsof ik hem net in het gezicht had geslagen. 'Waarom doe je zo iets?' Vroeg hij met open mond.
'Ron!' Zei Hermoine met een scherpe stem.
'Ron, ik had toch gezegd dat hij mij probeerde te kussen, niet andersom. En waarom doet iemand zoiets, daar is maar één simpele verklaring voor, die ene die dat doet is namelijk verliefd. Heb je daar al bij nagedacht?' Dit alles zei ik in één ademhaling. Ron keek me aan alsof hij me nog nooit had gezien.
'Ja, natuurlijk wist ik dat wel, maar het is mijn broer, vandaar... Ik wist niet dat je verliefd op hem was.'
Ik schudde mijn hoofd bij die woorden. 'Dat is het 'm net, ik ben niet verliefd op hem, maar op...' Ik zweeg want ik zag dat Fred in mijn richting keek. Ik slikte nog net mijn woorden in. Hermoine legde haar hand op mijn arm en keek me met een glimlach aan. 'Het komt heus wel goed Cel.'
Schouder ophalend stond ik op. 'Ik ga naar bed, proberen wat te slapen.'

Ik wist dat ze me nakeken terwijl ik naar boven ging, maar ik wilde niet langer onder zitten. Ik had het gevoel dat iedereen op mijn voorhoofd kon lezen wat er gebeurt was. Ik kon de blikken niet meer verdragen. In de slaapzaal kleedde ik me heel langzaam om. De beelden spoelden zich door mijn hoofd, maar niet in chronologische volgorde. Het maakte me zo verward. Ik zag George weer zo dicht bij me staan, ik zag hoe hij zijn lippen tuitte. Zijn ogen waren al gesloten alsof hij wist dat ik hem zou terug kussen.

Ik woelde in mijn slaap. Mijn dromen waren onrustig en de gezichten van George en Fred kwamen de hele tijd in mijn hoofd. Alhoewel ze op elkaar leken als twee druppels water maakten hun dat niet tot dezelfde mensen. Ik was zelf een tweeling dus ik wist hoe het voelde. Ik vroeg me af hoe Soph zich zou voelen als ze wist dat George me gekust had. Ze had altijd een oogje op hem gehad, we hoefden niet altijd te praten om elkaars geheimen te weten. Zoiets noemden ze ook wel tweelingtelepathie. Soms was het handig en soms was het echt vervelend. Ik kon bijna niets voor mezelf houden, maar zo moest Soph zich ook voelen.

De volgende morgen kon ik mijn ogen nauwelijks open doen. Moeizaam klom ik mijn bed uit en kleedde ik me aan. Hermoine was al in de Common Room samen met Ron en Harry. Ze keken op toen ze me zagen. 'En, heb je wat kunnen slapen?' Ik haalde slecht gezind mijn schouders op.
'Niet echt zo te zien.' Zei Ron met een grijns. Ik keek rond en zag dat er nog niet veel mensen wakker waren. Fred en George en Lee zaten in een hoekje, toen Fred me zag kijken glimlachte hij naar me. Er verscheen een grijns op m'n gezicht, mijn ochtendhumeur was als sneeuw voor de zon verdwenen. Voor mij was de dag goed begonnen, al was het maar een glimlach. Alle kleine dingen waren goed.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.