FanFic.nl

The perfect Two |Weasley Twins|

chapter Twenty-three

De volgende morgen stond ik al vroeger naast mijn bed dan normaal. Ik was rond zessen wakker geworden en was meteen uit bed gesprongen, om eens meer tijd aan mijn uiterlijk te besteden. Meestal liep ik ’s ochtends als een zombie naar de badkamer, om te douchen en een beetje mascara op mijn wimpers achter te laten, meer niet. Daar bracht ik vanaf nu verandering in. Ik had voor het eerst een zwarte lijn op en onder mijn ogen, en ik kon niet zeggen dat het me misstond. Het leek mijn ogen ietwat groener te maken, iets wat helemaal niet lelijk was. Met een grijns van oor tot oor had ik in de spiegel gekeken, ik was er klaar voor.

In de Great Hall was het zoals altijd nog rustig. Het was nu een uur of zeven, rond half acht. De leerlingen kwamen langzaam binnen druppelen, ieder van hen had een vermoeid gezicht en wreef de slaap uit zijn ogen. Ik leunde met mijn kin in mijn handpalm terwijl ik naar verschillende leerlingen keek die ook aan de tafel kwamen zitten. Vermoeide gezichten, gefronste wenkbrauwen en lichtelijk naar beneden getrokken mondhoeken. Ja hoor, de ochtend was weer aangebroken. Ik wendde mijn blik af en liet mijn ogen over de andere tafels glijden. Iedereen leek nog niet helemaal wakker, ik had het gevoel dat ik de enige was die wel goed uitgerust was. Ik rolde met mijn ogen, ik was over alleen in. Niks kon dat veranderen, was ik bang.

Vandaag kwam hij niet bij me zitten tijdens het ontbijt. Ik had zijn ego gekrenkt door hem een verdiende klap in zijn gezicht te geven. Vanaf de overkant van de tafel, een paar plaatsen verderop, boorde hij zijn ogen in de zijkant van mijn gezicht. Alsof hij me daar mee een kopje kleiner kon krijgen. Ik snoof even licht, vanaf vandaag lukte niemand dat meer. Ik kwam overeind en liep weg van de Slytherin tafel, om de Great Hall te verlaten. Ik had daar nu niks meer te zoeken.

“Sophie! Wacht!” klonk het achter me. Ik draaide me met een ruk om en sloeg mijn armen over elkaar toen ik zag dat Blaise me gevolgd was. “Wat nou weer? Moet ik je nog een ram voor je achterbakse smoel geven?” ketste ik in zijn gezicht terwijl ik een stap achteruit deed omdat hij te dichtbij kwam. Hij liet een grijns zien “Au, dat was hard. Ik kwam alleen mijn excuses aanbieden” zei hij terwijl hij zijn handen in de zakken van zijn gewaad liet glijden. Ik snoof sarcastisch “Ik ben niet zoals al die andere meiden waar jij tussen hebt gezeten, Zabini. Ik aanvaard geen excuses zonder goede reden” bitste ik terwijl ik me weer omdraaide en verder beende. Blijkbaar had mijn opmerking geen effect gehad, want binnen no-time had hij me met zijn ene hand bij mijn arm gepakt en had hij zijn andere arm om mijn middel gelegd. “Kom op nou Sophia, niet zo vals” zei hij zacht in mijn oor. “Je verdient het” snauwde ik op dezelfde toen. “En nou loslaten, ik heb al te lang tegen jou gezicht aangekeken” bitste ik terwijl ik mezelf probeerde los te trekken. Zonder succes, Blaise’ greep was als van ijzer, ik kon weer geen kant op. Ik begon ‘m nu te knijpen, waar was iedereen wanneer je ze echt nodig had? “Soph? Wat gebeurt er?” klonk er achter me. Blaise greep verslapte door de plotselinge leerlinge die achter me op was gedoken, ik greep mijn kans en rukte me los. Ik duwde mijn elleboog in zijn maag en draaide me om, om in het gezicht van Celeste en haar vrienden te kijken. “Niks aan de hand, klein meningsverschil” bitste ik terwijl ik langs hen heen liep. Ik had behoefte aan wat tijd alleen

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.