FanFic.nl

The perfect Two |Weasley Twins|

chapter twenty-five

Nadat ik was weggelopen bleef de opmerking van mijn zus door mijn hoofd spoken. “ Nou je hebt dat allemaal niet nodig, je krijgt genoeg aandacht van jongens.” ik zuchtte. Als dat dan zo was, waarom merkte ik er nooit wat van? Buiten Blaise om had ik nooit echt aandacht gehad van jongens. Ik had juist het gevoel dat ze om Celeste heen hingen. Ik beet op mijn lip, ik had haar hulp niet nodig. Ik kon het prima zelf, er moest toch ooit eens een tijd komen dat ik me niet meer zo vastklampte aan mijn zus? Nou, die tijd was gekomen.

Nadat ik mezelf bij elkaar geraapt had begon ik mijn weg naar de Kerkers. Potions, van Snape. Kon de dag nog beter beginnen? Ik haat hem, en hij haatte mij. Niks meer, niks minder. Ik wilde net de hoek om gaan toen iemand zijn hand om mijn schouder klemde en me naar zich toedraaide. Voor de tweede keer deze ochtend keek ik in het gezicht van Blaise. Ik trok mijn mond open om een ontzettende rotopmerking naar zijn hoofd te slingeren maar hij snoerde me de mond door een sussend geluid te maken, ten teken dat ik mijn mond dicht moest houden. Met duidelijke tegenzin perste ik mijn lippen op elkaar en trok mijn schouder los. “Wat nou weer?” ketste ik in zijn gezicht terwijl ik mijn armen over elkaar sloeg en hem ongeduldig aankeek. “Kom op Soph, niet zo vals. Ik bedoelde het niet zo. En al helemaal niet van gisteren, het is gewoon dat-“ hij bleef in zijn zin hangen en keek langs mijn gezicht heen. Ik rolde met mijn ogen “Dat, wat?” vroeg ik terwijl ik even ongeduldig met mijn voet op de grond tikte. Ik wilde nu niet liever dan in dat bedompte lokaal van Snape zitten, alles om hier weg te komen. “Dat je gewoon mooi bent. Ik liet me even gaan, het spijt me” verontschuldigde hij. Ik trok mijn wenkbrauwen bij elkaar en keek hem achterdochtig aan. Hij gaf me een grijns “Ben ik vergeven?” vroeg hij. Ik maakte een achteloos gebaar “Fijn, maar als je nog een keer zo’n stunt uithaalt dan ga je eraan” zei ik terwijl ik me langs hem heen werkte, om verder te lopen naar het lokaal.

In het lokaal stond er nog een verassing te wachten. Een roze verassing om eerlijk te zijn. Ik trok mijn wenkbrauwen bij elkaar bij het zien van de vrouw in haar roze mantelpakje. Daarna trok er een grijns over mijn gezicht, blijkbaar kwam ze Snape beoordelen. Ik liep naar mijn plek en pakte mijn boeken, dit kon nog eens leuk worden.
En dat werd het ook. Umbridge stelde om de zoveel tijd vragen, waar Snape dan met duidelijke tegenzin antwoord op gaf. Op een bepaald moment grinnikte Ron om iets wat er gevraagd werd en nadat Umbridge eindelijk het lokaal had verlaten verkocht Snape hem een klap tegen zijn achterhoofd met het schrift dat hij in zijn handen had. Ik kon het niet laten om te lachen, het was een verdiende tik op zijn hoofd geweest. “Jullie kunnen gaan” knarsetandde Snape, duidelijk chagrijnig om het feit dat zijn kostbare lestijd verbruikt werd aan onnodige vragen. Ik propte mijn boeken in mijn tas, om op weg te gaan naar de volgende les. Waarzeggerij, iets wat soms wel interessant was en soms niet. Onderweg naar het klaslokaal haalde ik een elastiekje van mijn pols en bond mijn haar in een staart, zodat het wat minder voor mijn gezicht hing. Dat was voor mij veel handiger. Ik haatte mijn haar, het zat nooit zoals ik het wilde. Eigenlijk kon je het vergelijken met mijn schooljaren hier; het ging nooit zoals ik het wilde.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.