FanFic.nl

The perfect Two |Weasley Twins|

chapter twenty-seven

Waarzeggerij was voor deze keer interessant. Onze Roze verassing was er ook deze keer weer om Trelawney te beoordelen. Toen Umbridge vroeg naar een voorspelling, had Trelawney een paar zinnen vol onzin geroepen. Het maakte mijn dag eigenlijk best een stukje beter, Umbridge die de leraren terroriseert. Nadat Umbridge het lokaal had verlaten was Trelawney zo gedesoriënteerd geweest dat ze niet eens merkte dat Blaise en Draco zich zo stierlijk verveelden, dat ze met stukjes perkament begonnen te gooien en dat deze in haar haren terecht kwamen.

De dag sleepte zich langzaam voort. De lessen waren saai en het huiswerk stapelde zich nu al op. Ik zat de rest van mijn lessen uit en krabbelde af en toe de aantekeningen over die ons werden opgelegd. Ik was er met mijn gedachten niet bij, allereerst omdat ik slecht geslapen had. Ik werd geteisterd door een terugkerende nachtmerrie gisteravond. Ik had waarschijnlijk gewoon wat teveel dingen aan mijn hoofd, hoopte ik dan.

Na de laatste les slenterde ik door de gangen en lette niet op waar ik liep. Af en toe kwam ik in botsing met kleine groepjes leerlingen, die me nakeken met opgetrokken wenkbrauwen. Het maakte me niets meer uit, ik liet ze lekker kijken. Ik was weer onderweg naar de bibliotheek, dit keer om mijn huiswerk te maken. Als ik dat nu niet deed kwam het er helemaal niet meer van, dat wist ik nu al.

In de bieb was het rustig. Hier en daar zaten een aantal mensen wat boeken te lezen, of hun huiswerk te maken. Ik keek even om me heen en zag ergens in het midden nog een tafeltje waar ik kon gaan zitten. Ik liep erheen, liet mijn tas naast de stoel ploffen en pakte mijn boeken. Ik maakte als eerst maar Potions, dat was het lastigst dus was het maar beter als ik dat nu deed. Ik liet mijn vinger over de regels in mijn boek glijden en begon te schrijven, ik had geen idee waarover ik schreef. Het ging allemaal mijn gedachten door, om zich daarna na een uithoek van mijn hersenen te begeven en zich daar te nestelen. Om nooit meer tevoorschijn te komen.

Een opstel voor Potions, wat opdrachten voor Tranfigurations en Defence against the Dark Arts later, was ik onderweg terug naar de Common Room. Het werd drukker in de bieb naarmate de tijd vorderde, de eerstejaars waren allemaal benieuwd naar de boeken hier en besloten de bibliotheek onveilig te maken. Ik schopte een steentje voor mijn voeten weg en hees net mijn tas goed toen ik met een harde knal tegen iemand opbotste waardoor ik mijn boeken uit mijn armen liet vallen. “Kun je niet uitki-“ ik bleef hangen in mijn zin. “Oh, sorry Cel” mompelde ik terwijl ik overeind kwam en mijn boeken bij elkaar begon te rapen. Ik had geen zin in gezelschap, jammer genoeg dacht Celeste daar anders over. “Wat is er toch? Je doet zo vreemd” begon ze terwijl ze me naar zich toedraaide. Ik maakte mezelf los “Er is niks” mompelde ik terwijl ik me omdraaide en wegliep. Er was ook niks. Behalve dan dat ik me zwaar bedondert voelde, mijn net wat betere humeur daalde meteen en ik voelde me rotter dan ooit. Ze wist toch dat ik George leuk vond? En dan doodleuk met hem aan de haal gaan. Het was niet eerlijk. Ik zuchtte, ik klonk als een kleine kleuter. Ik moest mezelf bij elkaar rapen, dat is wat ik moest doen. Ik beet op mijn onderlip en verdween de hoek om, terug naar de Common Room.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.