FanFic.nl

The perfect Two |Weasley Twins|

chapter twenty-eight

Het was ondertussen al donker en in de Commen Room van Gryffindor was het redelijk druk. Ik zat langs Fred. Hij had zijn hand op mijn bovenbeen en praatte geamuseerd met me over Quiditch. Ik kon mijn ogen maar niet van zijn gezicht houden. Zijn grijns die zijn lippen vormde. Dat oranje haar dat hem zo sexy stond. Tijdens de middagpauze vandaag was hij naar me toe gekomen, hij was langs me komen zitten en had gepraat met me alsof we nog nooit met elkaar hadden gepraat. Ik voelde me net een kleuter, blij met stomme dingetjes. Oeh, hij kwam langs me zitten. Oeh, hij keek naar me. Oeh, hij glimlachte naar me. Op dit moment kon het me gewoon niets schelen hoe de andere naar me keken, vooral Ron niet. Ik wist dat hij kwaad was. Harry had niets gezegd. Hermoine was alleen maar blij voor me. Dat wist ik gewoon, we waren al jaren goed bevriend met elkaar. Sinds ons eerste jaar.

Fred ging terug naar George en Lee. Ik zette me terug bij Harry, Ron en Hermoine. Ron keek me vuil aan maar zei niets. Net toen ik me wilde neerzetten kwamen er beelden in mijn hoofd. Vage beelden van twee mensen die een bundeltje lakens op een stoep legde. Ze praatten tegen elkaar maar ik kon niet horen wat ze zeiden. 'Cel gaat het?' Vroeg Hermoine bezorgd. Ik haalde mijn schouders op. Mijn gezicht moest vol verbazing staan want Hermoine bleef doorvragen en tenslotte vertelde ik haar wat ik had gezien. Harry en Ron luisterde nu ook mee. Harry keek heel geïnteresseerd. Zou dit een beeld zijn wat Soph ook had gezien?

Toen ik later die avond in mijn bed stapte was ik nog steeds verward over wat ik had gezien. Mijn dromen waren ook erg chaotisch. Ik zag weer diezelfde man en vrouw. De man had slordige gewaden aan. Ik zag zijn gezicht deze keer ook. Hij kwam me zo bekend voor. Zijn gezicht stond onder de krassen en hij zag er erg ongezond en ziek uit. Hij had ook een bundeltje lakens vast, er lag een baby in. Zijn stem zat vol emotie toen hij tegen de vrouw sprak. 'Dit is het beste dat we kunnen doen.' Toen hij de twee bundeltjes neerlegde op de stoep werd ik wakker, met een schok. Verwoed draaide ik me om en zag op mijn wekker dat het nog maar half vier was. Ik zette me rechter in bed en dacht over wat ik had gedroomd. Misschien moest ik er maar eens met Soph over praten. Misschien wist zij iets meer. Ik had een vermoeden wie die twee mensen waren maar ik kon alleen maar dromen dat het waar zou zijn.

Ik ging aan het raam zitten, de koude vloer deed me goed. Het was volle maan, gefascineerd keek ik er naar. Ik keek er een lange tijd naar. Het liet me denken aan tijden die ik nooit had mee gemaakt. Rennen door bossen. Huilen naar de maan. Dit was ik niet. Ik schudde mijn hoofd en hield het in mijn handen. Wat was er toch aan de hand met mij? Zou Soph zich ook zo voelen? Zo raar, niet zichzelf?

Het was half zeven toen ik nog eens op de wekker keek. Ik rekte me nog eens goed uit en begon me toen om te kleden. Hermoine gromde wat in haar slaap, toen ik klaar was maakte ik ook haar wakker. Ze wreef door haar ogen en stond toen op. 'Hoe komt dat je al wakker bent? Normaal moet ik je altijd wakker maken,'
'Nachtmerrie.' zei ik met een norse stem. Ik haalde mijn schouders op en pakte mijn boeken en tas en ging naar de Common Room. Ik zette me met een plof neer in de zetel en wachtte op Hermoine. 'Wat is er toch, je kijkt zo nors.'
'Ja, wat wil je, ik was al om half vier op. Stomme nachtmerrie, ik wist niet eens wat ie betekende.' zuchtend vertrokken we naar de grote zaal.
Een stevig ontbijt zou me goed doen. Gewoon energie tekort, ja dat was het vast.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.