FanFic.nl

The perfect Two |Weasley Twins|

chapter twenty-nine

Mijn nacht verliep chaotisch. Ik lag te woelen en te draaien in mijn bed terwijl ik, voor de tweede nacht op rij, een terugkerende droom had. Alleen verliep deze nu anders. Er kwamen twee mensen in mijn droom voor, beiden droegen ze een bundeltje lakens met daarin een kind. De man had bruine haren en over zijn gezicht liepen een aantal krassen. Ik herkende hem, alleen kon ik nu niet op zijn naam komen. “Dit is het beste dat we kunnen doen”. Zei hij langzaam tegen zijn vrouw, en met die woorden legden ze de bundeltjes samen op de stoep. Snel zag ik nog een flits van waar de bundeltjes werden neergelegd. Op de stoep voor een groot gebouw.

Met een schok zat ik rechtovereind in mijn bed en keek ik verwoed om me heen. Ik wreef door mijn ogen en streek met een trillende hand door mijn haar, mijn ademhaling ging gejaagd en ik moest eerst met mijn hoofd tussen mijn knieën gaan zitten om mezelf weer rustig te krijgen. Toen ik opkeek zag ik dat de rest nog heerlijk in dromenland verkeerde. Het was dus nog midden in de nacht. Met een zucht liet ik me weer op mijn rug ploffen en trok ik mijn dekbed op tot over mijn neus, misschien kon ik nog wat slaap vangen.

Van ‘wat slaap vangen’ kwam het niet meer. Ik heb de resterende uren naar de muur tegenover me gekeken, hopend op de slaap die maar niet kwam. Ik wist nu al dat het een leuke dag ging worden, ik had slecht geslapen en had dus een ochtendhumeur van hier tot Tokio. Daarom was ik ook niet blij toen ik ruw aan mijn schouder geschud werd door Pansy “Kom op, Cox. Wakker worden!” snauwde ze. Met een ruk zat ik overeind “Ga alsjeblieft iemand anders lastig vallen, Parkinson. Ik ben niet in de stemming” snauwde ik terug terwijl ik mezelf uit bed liet glijden. Ik had haar mijn rug nog niet toegekeerd of ze begon te schaterlachen. “Ik snap waarom je niet in de stemming bent, met zo’n mislukte haarkleur!” lachte ze. Ik draaide me naar haar terug “Spreek voor jezelf” kaatste ik terug. Toch was ik benieuwd wat er aan de hand was. Ik pakte mijn gewaad uit de kast en begon mijn weg naar de badkamer.
Voor de spiegels in de Meidenbadkamer van Slytherin stond me een grote verassing te wachten. Met grote ogen liet ik mijn blik over de kleur van mijn haar glijden. “Hoe in Godsnaam?..” fluisterde ik terwijl ik met mijn handen door mijn haar ging. Mijn haar .. Het was lichtblauw. Hoe was dit mogelijk? Wat hebben ze nou weer met me gedaan? Ik kreunde en dacht net aan een manier om mijn haar weer terug naar zijn eigen kleur te krijgen toen de lichtblauwe kleur ineens vervaagde, terug naar mijn oude donkerbruine kleur. Ik krabde achter mijn oor “Oké dan, dat was vreemd” mompelde ik terwijl ik mijn schouders ophaalde en mezelf in een douchehokje opsloot.

Nadat ik had gedoucht en mijn haar had gedaan, ik had het geduld niet om wat mascara op mijn wimpers achter te laten, liep ik de Common Room door. Eenmaal de Common Room uit, begon ik mijn weg naar de Great Hall voor het ontbijt, ik had honger. Dat was nieuw, ik had meestal alleen maar een beetje trek, meer niet. ik ging voor de zoveelste keer met mijn hand door mijn haar, hopend dat het gewoon zijn oude kleur hield. Gelukkig deed het dat ook, maar ik wist niet voor hoelang.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.