FanFic.nl

The perfect Two |Weasley Twins|

chapter thirty-one

Tijdens het ontbijt was ik naast Blaise gaan zitten. Ik had niks gegeten en zat alleen maar een beetje voor me uit te kijken. Ik zat nog steeds met de droom van vannacht in mijn maag. Wat betekende het? Wie waren die kinderen? Een heleboel vragen waar geen antwoord op te krijgen viel. Na het ontbijt had ik Care of Magical Creatures, maar ik ging niet. Ik was misselijk en moe en had geen zin in Hagrid’s gewauwel over hoe fascinerend magische wezens wel niet waren. Hoe lief en vriendelijk ik Hagrid ook wel niet vond, vandaag had ik geen zin.

Ik stond weer voor de spiegels in de badkamer van Slytherin. Tot mijn grote schok ontdekte ik dat mijn haar weer dezelfde lichtblauwe kleur als vanochtend had. Hoe heb ik dat niet kunnen merken? Ik streek erdoorheen met mijn hand en zocht wanhopig naar een oplossing. Ik streek over mijn gezicht. Wat was dit voor misselijke grap? Had een van mijn medeleerlingen me in mijn slaap behekst waardoor mijn haarkleur telkens veranderde? Of zat er meer achter? Ik kon maar één oplossing bedenken; ik moest maar eens een bezoekje brengen aan Madame Pomfrey. Misschien wist zij wat dit inhield.

Nadat ik door de gangen was gesneld was ik aangekomen bij de ziekenzaal. Madame Pomfrey was net bezig met een leerling die zich zo te zien had opengehaald aan iets scherps. Met een simpele spreuk was de snede dicht en kon de leerling weer gaan. Madame Pomfrey draaide zich naar me om en keek met grote ogen naar mijn haar. “Lieverd! Wat heb je gedaan?” vroeg ze verschrikt. Ik haalde mijn schouders op “I-ik weet het niet. Ik werd vanmorgen wakker met deze kleur haar en toen ik wilde douchen .. Veranderde het eigenlijk weer terug naar mijn normale haarkleur, maar het is weer teruggegaan naar deze kleur” legde ik uit. Het klonk als complete onzin, maar blijkbaar wist Madame Pomfrey wat er aan de hand was. Ze gebaarde dat ik op het bed moest gaan zitten. “Kijk me eens aan” zei ze terwijl ze mijn kin vastpakte. Ik haar aan en keek toe hoe ze mijn gezicht inspecteerde, of eerder mijn ogen inspecteerde. “Fascinerend” mompelde Madame Pomfrey terwijl ze mijn kin losliet. “Huh?” vroeg ik niet-begrijpend. “Nou liefje, is een van je ouders een Transformagiër?” vroeg Madame Pomfrey geduldig en met een glimlach. Ik haalde mijn schouders op “Ik .. Ken mijn ouders niet” mompelde ik. Haar mondhoeken trokken naar beneden “Dat spijt me, maar heb je wel eens vaker last van verkleurend haar?” vroeg ze geduldig. Ik dacht even na “Eigenlijk wel .. Maar dat was dan alleen maar een tint donkerder, niet een compleet andere kleur” zei ik. Ze glimlachte “Je moet je niet zo druk maken, door een overvloed van een soort emotie te hebben kan je haarkleur veranderen. Voel je je wel goed de laatste tijd?” vroeg ze vriendelijk. Ik haalde mijn schouders op “Een beetje down, maar dat gaat wel weer over” wimpelde ik haar vraag af. “Probeer die gevoelens maar eens uit te denken. Ik durf er al mijn Galjoenen op in te zetten dat als je even je gedachten op orde brengt, jij je normale haarkleur weer terugkrijgt” stelde ze vast. Ik knikte en wilde aanstalten maken om op te staan, maar Madame Pomfrey duwde me terug “Blijf maar even hier, hier is het rustig en kan je rustig nadenken” zei ze met een glimlach. ik knikte “Bedankt” glimlachte ik. Ze maakte een wegwerpgebaar en ging weer verder met haar werk. Ik trok mijn benen op het bed en keek naar mijn handen, mijn gedachten op orde krijgen? Hoe kon ik dat nou eens goed aanpakken? Het was makkelijker gezegd dan gedaan.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.