FanFic.nl

The perfect Two |Weasley Twins|

chapter thirty-two

Met neerhangende schouders zette ik me neer op een bankje. Hermoine kwam langs me zitten. 'Vertel nou wat er is, je ziet er vreselijk uit.'
'Nou bedankt, dat helpt.' Zei ik, het kwam er norser uit dan ik bedoeld had. Ik wist best dat Hermoine het goed meende met me maar op dit moment had ik het gevoel dat ik er even alleen stond, zelfs Soph was nergens te vinden en ik probeerde maar in mijn hoofd te achterhalen waar ze was maar het leek net alsof ze haar gedachten voor me geblokkeerd had. Hoe kon ze dat toch? Waar had ze dat geleerd? Ik zuchtte. 'Het spijt me, was niet zo bedoelt. Het is gewoon zo verwarrend allemaal.' Ik vertelde haar wat er allemaal in mijn hoofd rond dwaalde en ze keek me geïnteresseerd aan.
'Het klinkt stom maar misschien moet je toch eens naar de ziekenzaal gaan.' zei Hermoine langzaam. Ze keek me bezorgd aan, ik zag nog iets in haar ogen. Was het angst? Wist zij dan wel wat er aan de hand was, had ze voorsprong door haar enorme kennis die ze had van dingen.
'Goed, ik ga wel naar madame Pomfrey.' Ik stond op en wandelde langzaam naar de ziekenzaal.

Daar aangekomen zag ik dat de ziekenzaal leeg was. Ik wilde me net omdraaien omdat ik geen zin had om haar te gaan roepen toen iemand mijn naam zei. Het was madame Pomfrey zelf. 'Oh, jij ook al. Ik had net je zus onderzocht. Verandert je haar ook plots?' Ik schudde mijn hoofd en begon te vertellen. Ik zag dezelfde blik in haar ogen als de blik die ik in Hermoines ogen had gezien. 'Wacht even.' Ze ging naar haar kantoortje en kwam terug met een fles. 'Dit is Wolfsworteldrank, dit een paar weken en kijk of de symptomen dan verminderen.' Ik slikte, ik had al van die drank gehoord. In ons derde jaar hadden we les gehad van een weerwolf. Mijn keel werd heel erg droog. Het kon toch niet waar zijn? Er blonken tranen in mijn ogen. 'Hoe komt het dan dat ik nu pas iets voel?'
'Het kan zijn dat je pas iets begint te voelen door hevige emoties of doordat je gewoon gestopt bent met de puberteit en dat je nu pas beseft wat je bent.' Ik slikte, maar het kon niet waar zijn. Ik had nog nooit wat gevoeld. Dat was een leugen, ik had altijd een voorkeur gehad aan vlees maar dat was niets. Toch?

Toen ik de ziekenzaal verliet met de fles Wolfsworteldrank verstopt in de binnenzak van mijn gewaad dacht ik aan vorige jaren. Ik was zo in gedachten verzonken dat ik niet doorhad dat ik tegen iemand opgelopen was. 'He Cel, wakker worden.' Het was Fred. Ik slikte, wat moest ik nou tegen hem vertellen?
'Wat is er? Je ziet er vreselijk uit.' Waarom zeiden mensen dat toch? Het hielp echt niets. Ik gromde. 'Is er iets?' Ik bedacht dat ik hem net zo goed in vertrouwen kon nemen. Misschien hielp praten wel, misschien hielp het echt? Ik keek de gang in om te zien of er nog iemand anders was, maar de gang was zo goed als leeg. Zuchtend begon ik te vertellen wat er aan de hand was. Hij was mijn beste vriend dus waarom zou ik iets voor hem verborgen houden? Fred keek me lang aan zonder iets te zeggen. 'Weten nog andere mensen dit?' Vroeg hij na een lange stilte.
Ik knikte: 'Ja, Hermoine weet het, ze heeft me gezegd dat ik naar de ziekenzaal moest om me te laten nakijken. En Madame Pomfrey heeft me dit gegeven.' Ik liet hem de fles Wolfsworteldrank zien. Hij deed een stap achteruit. De moed zonk me in de schoenen en ik kon haast in tranen uitbarsten. 'Fred?'
'Je bent een...' Zei hij met angstige stem.
'Zeg het niet! Ik wil het niet horen wat ik ben!' Ik rende van hem weg. Ik wilde hier niet meer zijn! Ik wilde mijn zus zien, gewoon met haar praten en alles vertellen maar ik kon haar verdomme niet vinden. Ik liep naar de Commen Room. Ik had geen zin om iemand anders te zien, buiten mijn zus.

Ik bleef de hele dag op de slaapzaal en kwam er pas uit toen het donker was. 'Ah, daar ben je eindelijk!' Hermoine kwam op me af. De angst in haar blik had plaats gemaakt voor grote bezorgdheid. Het leek net alsof er een groot vraagteken boven haar hoofd hing. 'Wat is er nou?' Vroeg ze.
'Ik wil er niet over praten.' Tranen welde op in mijn ogen en snel wendde ik mijn blik af. Ik zag dat Harry en Ron nieuwsgierig naar me keken.
'Heb je het hen ook verteld?' Hermoine knikte en ik voelde me heel klein worden. Hoeveel mensen zouden het nu al weten?
'Het is niets om je voor te schamen hoor, ik ben een Mudblood, we zitten in hetzelfde schuitje.' Ik schudde verwoed mijn hoofd.
'Je weet niet waar je het over hebt.' En ik rende de Common Room uit, naar buiten, ik had frisse lucht nodig. Ik kon het niet uithouden met al die vragen die ze over mij hadden. Ik wilde ze niet beantwoorden want als ik er over zou praten dan zou het definitief zijn, dan zou ik er niets meer aan kunnen doen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.