FanFic.nl

The perfect Two |Weasley Twins|

chapter thirty-six

De week die volgde werd ik erg in de gaten gehouden door Hermoine en mijn zus. Het leek net alsof ze dachten dat ik elk moment in een wolf zoud veranderen, ik werd er panisch van. Tijdens Transfigurations liet ik mijn gedachten afdwalen naar het Verboden Bos. Dat zag er nu zo verleidelijk uit. Ik vroeg me ook af of ik het aan een leerkracht moest vertellen, misschien zelfs aan professor Dumbledore? Hoe langer ik over het idee nadacht, hoe logischer het klonk. Ik bedoel als er dan iets mis zou gaan dan was toch iemand op de hoogte. Ik zou het na deze les vertellen aan Anderling.

Toen iedereen opstond en zijn boeken in zijn tas deed raapte ik al mijn moed bijeen en zei tegen Hermoine dat ik er zo zou aan komen. Ik kuchte zodat Anderling zich zou omdraaien. 'Ja?' Ik begon te vertellen over de symptomen die ik gevoeld had maar Anderling onderbrak me; 'Ik weet er al alles van, madame Pomfrey heeft het me uitgelegd en ik heb het schoolhoofd op de hoogte gebracht. Als het zo ver is zal madame Pomfrey je begeleiden naar een veilige plaats om te transformeren, we hebben al ervaring gehad.' Ik zou zweren dat haar lippen zich omkrulde tot een glimlach. Ik knikte en wilde net de kamer verlaten toen ze me terug aansprak. 'Oh, misschien is het het beste als je het niet aan iedereen gaat vertellen.' Ik knikte en deed de deur achter me dicht.

Het vreemde aan tijd was dat als je wou dat het trager ging dat het dan net het tegenovergestelde deed. Voor dat ik het wist was er alweer een week om. De huiswerk berg werd gevaarlijk hoger en hoger. Hermoine stond erop dat ik elke avond iets deed maar daar stond mijn hoofd echt niet naar. Ik werd met de dag banger en banger. Mijn fles met wolfsworteldrank had ik verstopt in mijn nachtkastje en ik verplichte mezelf om er elke dag van te drinken. Uiteindelijk was het een week voor mijn eerste transformatie. Ik had het gevoel dat iedereen aan mijn gezicht kon zien wat er ging gebeuren.

Mijn lichaam vertelde me dat er iets zou gebeuren. Ik voelde krampen in mijn benen en armen. Ik kon me amper concentreren tijdens de lessen. Gelukkig had ik enorm steunende vrienden. Harry, Ron en Hermoine hielpen me zoveel ze konden. Ik merkte aan Ron dat hij niet meer boos op me was, hij deed terug vriendelijk tegen me. Hij praatte normaal tegen me en zelfs tegen Soph deed hij heel anders, ik wist niet wat er met hem aan de hand was, maar ik had wel een vermoeden. Volgens mij had Hermoine op hem ingepraat, ik was er dankbaar voor.

Volle maan werd op een vrijdag verwacht, dat kwam goed uit want dan zou ik geen lessen missen. Ik grijnsde in mezelf, ik begon wat op Hermoine te lijken. Die avond ging ik naar de ziekenzaal en nog voordat ik daar aan kwam hoorde ik voetstappen. 'Cel!' Het was Soph. Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, je gaat niet mee!'
'Nou, je kunt me toch niet tegen houden.' Ik keek haar ongelovig aan.
'Wil je nou echt mee, het is echt wel heel gevaarlijk. Ik wil je geen pijn doen.'
Madame Pomfrey kwam naar buiten en zag Sophia staan. 'Wat doe jij hier juffrouw Cox?'
'Ik wil met mijn zus mee, ik ga haar niet alleen laten.' Ze zei het met een vastberaden ondertoon alsof ze een nee niet zo accepteren.
'Het spijt me maar dat kan ik echt niet toe laten.'
'Maar ik heb geleerd hoe ik bij haar kan zijn zonder dat ze me kan pijn doen.' Madame Pomfrey keek bedenkelijk maar knikte toen.

Ze brachten m'n zus en mij naar de Whomping Willow. Ik keek verbaast naar madame Pomfrey, ze hief haar Wand op en zei een spreuk waarmee ze de boom deed verstijven. We konden verdwijnen in een gat in de stam. Aan het einde van een lange tunnel leidde trappen ons naar boven. 'Hier kun je elke maand komen als het volle maan is, zorg ervoor dat niemand je ziet en dat je altijd je drankje hebt genomen.' Ik knikte en keek hoe ze terug de tunnel in ging, ze rende een beetje en ik kon het haar niet kwalijk nemen. Ik keek naar Soph. Ze grijnsde en zei; 'nou dit jaar wordt zowiso leuker als het vorige jaar.'

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.