FanFic.nl

The perfect Two |Weasley Twins|

chapter thirty-seven

Ik keek even om me heen in de ruimte. Het zag er oud en verwaarloosd uit. Uit de versleten bank sprong de voering uit het zitgedeelte. Ik liet mezelf op de leuning zakken en keek Celeste even onderzoekend aan. “Hoe voel je je?” vroeg ik voorzichtig. Ze haalde haar schouders op, ik knikte maar. Ik had geen idee hoe ze zich nu moest voelen, mijn gedachten waren compleet leeg. Zou dat altijd zou zijn als het Volle Maan was? Zou het zo zijn dat onze connectie dan voor een avond verbroken zou worden? Ik hoopte van niet, ik was er zo aan gewend dat mijn zus en ik door een soort onzichtbare draad verbonden waren dat het haast onmogelijk was om ook maar te denken aan dat de connectie weg was.

De Volle Maan stond inmiddels hoog aan de hemel en het was tijd. Als het goed is zou je door die Drank te drinken compleet pijnloos kunnen transformeren in een Weerwolf, het was ook alleen maar hopen dat het ook daadwerkelijk zo was. Voor de zekerheid was ik een half uur van te voren al in mijn Animagus verandert. Ja, het was gelukt. Binnen twee weken, een Transformagiër zijn hielp daar ontzettend mee. Mijn Animagus was een coyote geworden, iets waar ik trots op was. Coyote’s zijn mooie beesten. Het was alleen te hopen dat mijn zus me niks zou doen.

Het was vreemd om mijn zus te zien veranderen in een Weerwolf, maar de drank deed wel zijn werk. Het was natuurlijk nog steeds een vervelend gevoel, maar als het goed is deed het haar verder geen ontzettende pijn. Ik zat al die tijd als mijn Animagus vanaf de bank het tafereel te bekijken, bang om een verkeerde beweging te maken waardoor ze me zou aanvallen. Na een aantal minuten was de transformatie compleet en stond er een Weerwolf tegenover me, niet zo een als uit kindersprookjes maar een levensechte Weerwolf. Alles was hier ook mogelijk in deze halvegare wereld.

Hoe verder de avond vorderde, hoe meer ik achter de persoonlijkheid van een Weerwolf kwam. Ze bleven graag in de buurt van hun eigen soort, dieren dus, en waren ook nieuwsgierig. Maar dat kon misschien komen omdat Celeste en ik allebei nieuwsgierig aangelegd waren. Het was interessant om te zien hoe een Weerwolf zich voortbewoog en zich gedroeg. Na een tijdje had ik mezelf voorzichtig van de bank gewaagd en was ik al stukjes met mijn zus meegelopen, het leek er niet op dat ze me wat aan zou gaan doen. Het was dus waar dat Weerwolven liever rond hun eigen soort waren, dan waren ze niet gevaarlijk. De nacht ging best snel, af en toe moest ik er voor zorgen dat Celeste niet uit het raam keek en dan naar de maan ging huilen maar verder was het oké. Ik zou de volgende ochtend alleen ontzettend brak en chagrijnig zijn. Maar het was het waard, alles om bij mijn zus te zijn in deze lastige tijd van verandering. We hadden allebei iets, maar een Weerwolf zijn leek mij stukken vervelender dan een Transformagiër zijn.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.