FanFic.nl

The perfect Two |Weasley Twins|

chapter thirty-eight

Ik voelde mijn botten breken. Ik beet op mijn tanden om niet te schreeuwen maar het hielp niets een grom ontsnapte mijn mond. Ik grauwde een beetje maar ik kon me voor de rest prima beheersen. Ik zag een coyote voor me staan. In mijn hersenen wist ik dat dat niemand anders kon zijn als Soph. Ze keek naar me, ik wist niet wat ze dacht. Onze telepathie werkte dus alleen maar werkte als we mensen waren, dat was balen, nu wist ik niet wat ze wilde zeggen of wat ze dacht. Ik had het soms vervelend gevonden maar nu pas besefte ik hoe handig dat kon zijn. Ik had tot de volgende ochtend om dit krot te bekijken, ik had een flauw vermoeden waar we waren maar omdat Soph me niet naar buiten liet kijken wist ik het niet zeker. Ze wilde waarschijnlijk niet dat ik naar de maan zou kijken en dan zou beginnen huilen. Ik wist niet of ze bang was, ik wist helemaal niets.

De nacht verliep best rustig. Dankzij de wolfswortel drank wist ik nog wie ik was en wist ik dat die coyote mijn zus was. Ik wist niet hoe ik me de volgende dag zou voelen, ik was benieuwd of ik er nog iets van zou voelen, van het feit dat al mijn botten gebroken en gerokken waren. Terwijl de zon terug opkwam voelde ik hoe mijn botten weer hun oorspronkelijke staat in werden geforceerd. Mijn ogen traanden van de pijn en ik voelde het nog steeds terwijl ik weer al mijn kleren bij elkaar zocht en me aan kleedde. 'Kom, we gaan naar de ziekenzaal, ik wed dat ze je wel iets wilt geven voor de pijn.' Ik knikte en terwijl we naar het kasteel terug liepen hield ik me vast aan mijn zus haar schouders. Ik kon me amper voort bewegen, de pijn was vreselijk. Mijn hoofd stond op barsten. Net voordat we de ziekenzaal bereikt hadden kwamen we Umbridge tegen. 'Wat doen jullie hier zo vroeg?' Soph keek naar me alsof ze bedacht wat ze moest zeggen.
'Ze voelde zich niet goed, we mogen toch nog naar de ziekenzaal of niet?'
Umbridge keek ons bedenkelijk aan. 'Zat jij niet in Slytherin? Hoe komt het dan dat je wist dat je zus zich niet goed voelde?'
Nu zag ik dat Soph nerveus werd. Ik kon niet eens fatsoenlijk nadenken dus ik deed ook geen moeite om me in het gesprek te mengen. 'Nooit gehoord van tweelingtelepathie?' Umbridge wuifde dat excuus weg. 'Alsof ik daar ooit in zou geloven, tweelingen zijn maar gewone mensen, ze zijn niet intelligenter als een ander persoon. Er is hier iets aan de hand en als je niet wilt zeggen wat het is zal ik er alles aan doen om dat uit te vinden. Je zus ziet er vreselijk uit. Zijn dat schrammen in haar nek?' Nu keek ik op van de grond, dat had ik beter niet kunnen doen want ik zag dat Umbridge naar mijn nek keek.
'Ik... ben ... uit ... bed .... gevallen.' Zei ik met veel moeite, mijn kaken deden vreselijk veel pijn.
Gelukkig kwam op dat moment madame Pomfrey in haar ochtendjas de ziekenzaal buiten en zag ons staan. 'Kom maar binnen.'

Umbridge keek madame Pomfrey met een vuile blik aan. 'Je kan toch niets voor me verborgen houden.' En met deze woorden liep ze weg. Ik keek angstig naar mijn zus en die keek op haar beurt naar de verpleegster. 'Maak je geen zorgen, Professor Anderling en Professor Dumbledore zijn er van op de hoogte en voor de rest hoeft niemand het te weten.' Ik knikte en ging dankbaar in een bed liggen. Het was nu zondag en ik wist wel hoe ik mijn dag zou doorbrengen, in dit lekker zachte bed met een berg pijnstillers. Ik hoefde op dit moment niemand te zien, mijn zus bleef de hele dag bij me en zorgde ervoor dat ik mijn medicijnen kon innemen. Ik vond het niet leuk om zo afhankelijk te zijn van iemand. Na de middag kwamen Ron, Harry en Hermoine ook even langs om te kijken hoe het met me ging. Hermoine had een paar taken gemaakt voor me, ze vroeg me of ik ze wilde na lezen maar ik schudde mijn hoofd. 'Sorry Hermoine, daar staat mijn hoofd op het moment niet naar.' Ze knikte begripvol. Tot mijn verbazing kwamen Fred en George ook nog even langs, ik zag Soph kijken naar George en ik vroeg me af wat ze nou werkelijk dacht want ik wist dat de gedachten die ze naar me uitstuurde niet haar echte gedachten waren.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.