FanFic.nl

The perfect Two |Weasley Twins|

chapter fourty-one

De dag ging langzaam aan me voorbij. Ik was chagrijnig, zat niet lekker in mijn vel en tot overmaat van ramp besloot Blaise weer een gokje te wagen en liet me niet met rust. Subtiel liet ik hem weten dat ik geen interesse had, vandaag al helemaal niet. Toen hij tijdens History of Magic nogmaals bij me kwam zitten was het voor mij genoeg en gaf ik hem een klap met mijn boek, zodat hij eindelijk zijn waffel dicht hield. Mijn humeur was inmiddels ver beneden het vriespunt gedaald en ik voelde me ziek, ik had last van mijn maag. Nu wist ik weer wat het was, als ik slecht geslapen had was ik niet alleen stikchagrijnig maar had ik ook last van mijn maag. Ik had geen idee hoe dit kon, maar het was al zo sinds een hele tijd.

Ik besloot Charms over te slaan vandaag. Ik had absoluut geen zin in het gezever van Flitwick. Ik wist genoeg en de volgende les zou ik gewoon weer present zijn. Buiten was het grijs en mistig, de lucht deed me denken aan de kleur van Draco’s ogen. Grijs en kil. Ik liep de heuvel af en volgde het slingerpaadje dat naar Hagrid’s hut leidde. Nu maar hopen dat hij er was, ik had behoefte aan thee en een goed gesprek.

Jammer voor mij was hij er niet, hij gaf vast Care of Magical Creatures aan de eerstejaars. Zuchtend schopte ik een steentje weg voor mijn voeten en slenterde terug richting het Kasteel. Charms was mijn laatste les geweest dus technisch gezien was ik gewoon uit. Ik had vanavond alleen nog Astronomy, maar dat maakte me niet uit dat was een leuk en interessant vak. Eenmaal terug in de gangen kwam ik Blaise weer tegen, hij had zijn Quiditch trainingsgewaad aan en zijn Broom bij zich. Ik trok mijn wenkbrauwen bij een “Jou zocht ik net, kom op. We hebben training” zei Blaise terwijl hij voor me stilstond. Ik vloekte binnensmonds “Shit, ja natuurlijk. Ik kom er aan, tot zo” zei ik terwijl ik me langs hem heen haastte, terug naar de Common Room om me om te kleden.

Eenmaal op het veld om te trainen bond ik mijn haar snel bij elkaar in een staart en binnen een paar tellen hing ik in de lucht. Slytherin liet meestal nooit meisjes toe tot zijn Quiditch team, maar ik was een uitzondering. Ik was een uitstekende Beater en hield de naam van het team hoog. Zoals ik wel vaker hoorde. Montague keek vanaf de kant naar ons en brulde af en toe een aanwijzing hier en daar. De wind waaide langs mijn, inmiddels rood geworden, wangen en af en toe had ik moeite met rechtop op mijn bezem blijven zitten. Toch ging het oké, Montague was nog steeds blij met me. Als we dit jaar Marcus Flint nog steeds hadden gehad, dan weet ik niet of ik nog in het team had gezeten. Al vanaf het begin mocht hij me niet, maar de teamleden praatten continu op hem in dat ik een aanwinst was. Toen hij zijn diploma haalde kwam Montague in zijn plek en ging het veel beter, hij accepteerde me ten minste een beetje en haalde me niet telkens naar beneden. Fysiek én mentaal. Quiditch was eigenlijk mijn uitlaatklep, als ik geen Quiditch had gehad dan wist ik het even niet meer.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.