FanFic.nl

The perfect Two |Weasley Twins|

chapter fourty-two

'Heb je zin om Kerst bij ons te vieren?' vroeg Fred uiteindelijk.
'Ja, lijkt me leuk. Alleen als mijn zus ook mee mag, anders is het voor mij geen Kerst.' Ik zag Fred bedenkelijk kijken. 'Als zij niet mee mag, dan ga ik ook niet.'
Fred zuchtte en knikte toen. 'Nou vooruit. Ze mag mee.' Hij glimlachte en ik ook. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder, zo moe was ik dat het me nog niet eens kon schelen wie ons allemaal zag of wat hij ervan zou denken. Hij deed mijn hoofd gelukkig niet van zijn schouder, dat wilde al heel wat zeggen. De bel ging, ik had geen zin om op te staan, ik lag goed zo. Hij hief heel zachtjes mijn hoofd op en keek toen recht in mijn ogen. Voor ik het wist raakten onze monden elkaar en voelde ik hoe ik heel lichtjes los kwam van de aarde. De kus duurde maar eventjes maar het gaf me wel het gevoel alsof ik heel de wereld aan kon. Hij glimlachte en wreef zachtjes over mijn wangen die waarschijnlijk knal rood waren. 'Ik zie je seffes nog wel?' Ik knikte en zag hoe hij de marmeren trappen op liep. Ik had geen idee hoe ik bij het lokaal van professor Snape kwam maar tot mijn verbazing stond ik na vijf minuten langs Hermoine. Ze was met me aan het praten maar ik had er helemaal geen oren naar.

'Cel!' Blijkbaar was de les al gedaan en was het tijd om onze tas te maken.
'Hu wat?' Verbaasd keek ik in het rond en zag dat Hermoine langs me was gaan staan en dat Harry en Ron bij de deur stonden te wachten, bijna iedereen was het lokaal al uit. 'Nou, kom je nog of hoe zit het?' Ik knikte en pakte mijn boeken bijeen. Ik stopte ze later wel in mijn tas. We gingen naar de grote zaal voor het middageten. Fred stond me al op te wachten aan de grote deuren. Hermoine keek van Fred naar mij en grijnsde toen breed. Ze had waarschijnlijk een conclusie getrokken die alleen maar Hermoine kon trekken. Ik glimlachte en mijn wenkbrauwen gingne op en neer. Ze lachtte en volgde Harry en Ron naar haar gewoonlijke plaats. Ik volgde Fred die bij George en Lee ging zitten. George grijnsde naar Fred. Het eten smaakten me enorm en ik vond het ook niet erg dat Umbridge de hele tijd naar me zat te kijken alsof ze in mijn ziel wilde kijken. Ik trok me er weinig van aan maar Lee zat bedenkelijk naar haar te kijken. 'Wat is er toch met dat mens?' vroeg hij na een tijdje.
'Oh ze wilt gewoon weten wat er mis met me is en waarom ik er zo bleek uit zie.'
'Hopelijk komt ze er niet achter dan.' Zei Fred, nu klonk hij ook bezorgd.
Ik haalde mijn schouders op en at door. Het kon me op dit moment weinig schelen wat die pad van plan was, ik was nu gelukkig en ook al had ik een kwaaltje dat ik moest mee dragen.

Na de middag hadden we dubbel Charms. Het was wel leuk deze keer. Charms was uitstekend als je wilde bijpraten. Harry, Ron, Hermoine en ik zaten wat apart van de andere. We moesten de spreuk Silencio onder de knie krijgen, maar door al het gekwaak van de kikkers en het gepiep van de ratten konden we ongestoord praten zonder dat iemand anders ons kon horen. De andere leerlingen hadden het toch veel te druk met het lachen om elkaars gefaalde spreuken of kijken hoe iemand anders het deed, om ons op te merken. Ik vertelde ze hoe mijn nacht was geweest. Ze luisterde alle drie geïnteresseerd. 'Maar je zus, was ze niet bang?' Vroeg Ron traag, alsof hij bang was om de vraag te stellen. 'Ik denk in het begin wel, maar door het drankje wist ik nog wie ze was.' Ron knikte.
Ik wilde niet vertellen wat er vandaag onder de pauze was gebeurd waar Ron bij was, hij was net zo vriendelijk tegen me. Ik dacht niet dat hij het erg zou leuk zou vinden als ik hem vertelde dat Fred me had gekust. Een grijns verscheen automatisch op mijn gezicht als ik er aan dacht.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.