FanFic.nl

The perfect Two |Weasley Twins|

chapter fourty-three

De training verliep verder gewoon oké. Het werd zelfs een stukje beter doordat Blaise en Goyle tegen elkaar opknalde en van hun bezem vielen, het hele team lag dubbel. Doordat ze vielen had Blaise een kras over zijn wang lopen en Goyle had een blauw oog, maar verder ging alles gewoon prima. Nadat ze weer overeind gekrabbeld waren en weer op hun bezem zaten hebben we nog een partijtje gespeeld, waarin mijn team heeft gewonnen omdat ik Draco hinderde door telkens bij hem te gaan vliegen. Ik was gesloopt en afgepeigerd, maar door de harde wind die rond het veld waaide waren mijn gedachten wel helder geworden.

Nadat ik snel had gedoucht en mijn klamme haren in een zijwaartse visgraatvlecht had gevlochten plofte ik neer op een van de banken in de Common Room. Ik zat nog niet of Blaise was achter me verschenen. “Je was er vanmiddag niet tijdens Charms. Dat is niks voor jou” probeerde hij een gesprek te beginnen, hij steunde met zijn armen op de rugleuning en keek naar mijn gezicht. Ik bleef in het haardvuur kijken “Ik voelde me niet lekker, ik was buiten” wimpelde ik hem af met een slappe smoes en een vaag handgebaar. “Waarom heb je niks gezegd? Ik had met je mee kunnen gaan naar Madame Pomfrey” zei hij terwijl hij over de leuning klom en met een plof naast me neer plofte. Ik rolde met mijn ogen “Ik ben geen zeven meer, Blaise. Ik kan prima voor mezelf zorgen” bitste ik terwijl ik mijn armen over elkaar sloeg. Hij stak zijn handen verdedigend op en keek me ietwat beledigd aan. “Sorry hoor, ik wilde alleen helpen” zei hij licht verontwaardigd. “Ik heb je hulp niet nodig” knarsetandde ik terwijl ik overeind kwam en de Common Room uitliep. Kon hij me dan nooit eens even alleen laten? Ik werd er gek van.

Aan het meer was het rustig, het water golfde fijn tegen de oever aan en verderop in het meer schoot de tentakel van de reuze inktvis boven het water uit die in het meer woonde. Ik keek er even bedenkelijk naar en richtte mijn aandacht toen op het strikken van mijn schoenveters, ik moest er een oplossing voor gaan bedenken. Mijn veters leken hun eigen leven wel te leiden af en toe, ik was er net ook al over gestruikeld. Ik trok ze strak en leunde toen achterover in het gras. Het was fijn hier zo te zitten, alleen met mijn eigen gedachten.

Van dat alleen zijn kwam niet zo heel veel. Hij had me alweer gevonden, om dezelfde stunt uit te halen als in de bibliotheek. Ditmaal met mijn rug tegen de boom die naast de oever van het meer stond. Nog voor ik een ontzettende rotopmerking naar zijn hoofd had kunnen slingeren lagen zijn handen op mijn heupen en drukten zijn lippen tegen de mijne. Mijn armen hingen als twee slappe lucifers naast mijn lichaam terwijl ik voelde hoe hij me kuste. Pas toen ik zijn tong tegen mijn lippen voelde tikken ontwaakte ik uit een soort trance. Razendsnel kwam ik in beweging en zette ik mijn handen tegen zijn borst, hij moest van me weg. Maar net als in de bieb stond hij rotsvast, ik kon weer geen kant op. Blijkbaar had hij mijn uitval in de Common Room niet gepikt, en was dit een soort wraak. Voor mij dan, voor hem was het eerder een plezier. Nogmaals probeerde ik hem van me weg te krijgen, maar zonder succes.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.