FanFic.nl

The perfect Two |Weasley Twins|

chapter fourty-seven

Toen Celeste en Hermione naar buiten gingen voelde ik me nog meer verloren dan in het begin. Ik zat nog net niet vol, maar het leek er wel op. Ik leunde met mijn kin in mijn handpalm en hoopte erop dat het avondeten snel voorbij zou zijn. Tegenover me was Harry in gesprek met Ron, de vrouw die voor het avondeten langs Professor Lupin gezeten had was in gesprek met professor Moody en de rest ratelde maar wat door elkaar. Ik had aan de ene kant wel behoefte om mee te praten, maar aan de andere kant voelde ik me te ongemakkelijk om me zomaar in het wilde weg in een gesprek te mengen.

Na het avondeten had ik mezelf in de vensterbank genesteld. Het was net breed genoeg om in te kunnen zitten, en als ik me niet al te veel bewoog kon ik gewoon blijven zitten waar ik zat. De volle maan stond hoog aan de hemel toen me wat te binnen schoot. Met een ruk kwam ik overeind en liet ik mezelf uit de vensterbank zakken. Ik liep de woonkamer door en de hoek om, om naar buiten te gaan. Maar voor ik goed en wel buiten stond botste ik tegen iemand aan. Met geschrokken ogen keek ik Nymphadora Tonks aan. “S-sorry .. Ik .. Ik had nogal haast” hakkelde ik terwijl ik mijn jas van de kapstok trok, mijn capuchon over mijn haren trok en mijn jas over mijn schouders sloeg. Terwijl ik de knopen van mijn jas dichtmaakte liep ik naar buiten en keek ik om me heen. Waar was Celeste?

Mijn vraag werd al snel beantwoord door een gil die weerklonk achter het huis. “Oh nee” prevelde ik terwijl ik het op een lopen zetten, naar achter het huis. Eenmaal daar aangekomen stond ik achter Hermione, die met een verschrikte blik richting de Weerwolfversie van mijn zus keek. Ik trok haar aan haar schouder. “Hermione! Ga naar binnen!” riep ik terwijl ik haar aan haar schouder naar achteren trok. “En zorg dat de rest ook binnen blijft!” riep ik haar achterna. Ze zette het op een rennen, maar voor dat ze de hoek om was draaide ze zich terug. “En jij dan?!” riep ze. Ik schudde mijn hoofd “Ga nou maar! Het komt wel goed!” riep ik terug. Ik had het nog niet gezegd of vijf scherpe klauwen klauwden zich in mijn rug. Met een gil die door merg en been ging klapte ik voor over op de grond en jammerde ik om de pijn die zich door mijn rug verspreidde. Ze had haar drankje niet genomen vandaag. Nu was het menens. “Sophia!” piepte Hermione. Met moeite keek ik op “Ga!” riep ik terwijl ik overeind probeerde te komen. De pijn in mijn rug was niet te harden, het liep door mijn ruggengraat richting de punten van mijn vingers en tenen. Kortom; mijn hele lichaam dus.

Net toen ik dacht dat het voorbij zou zijn klonk er een andere grom, hij klonk dieper dan de grauw van mijn zus. Ik probeerde overeind te krabbelen en keek over mijn schouder, er was een andere wolf verschenen. Achter me klonken voetstappen, en aan de passen te horen waren ze van een vrouw. “Remus” fluisterde ze verschrikt. Toen zag ze mij, en mijn openliggende rug. “Lieverd” fluisterde ze nogmaals verschrikt. Ze snelde naar me toe en trok me voorzichtig overeind. Ik keek haar niet-begrijpend aan. Lieverd?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.