FanFic.nl

The perfect Two |Weasley Twins|

chapter fourty-eight

Ik was mezelf niet, hoe hard ik ook probeerde om mezelf terug te vinden in dit wolvenlichaam. Ik zag iemand voor me staan, iemand met een dikke bos haren. Ik rende op haar af, het kon me niet schelen of ze een vriendin was of niet. Er kwam nog iemand op me af. Ze riep iets tegen de andere persoon. Wat was er aan de hand? Er klonk een stem in mijn hoofd die me zei dat ik me moest rustig houden, maar zo gemakkelijk ging dat niet. Ik grauwde en hapte naar iemand die voor me stond.die gilde en rende van me weg. Er kwam iets op me af gerend. Het was een andere weerwolf. Ik stopte direct met happen toen ik zag dat die weerwolf voor de vage figuur ging staan. Ik huilde en rende het bos in. Ik hapte naar de takken die in mijn gezicht sloegen en rende tot ik niet meer kon.

De sneeuw bleef plakken aan mijn vacht terwijl ik de heuvel op rende. Er liep nog iemand of iets achter me aan maar ik keek niet om, ik wilde niet afgeleid worden, ik wilde niemand pijn doen maar iets in mijn hoofd dwong me om me om te draaien. Ik zag de andere weerwolf achter me aan komen. Ik gromde naar hem om hem duidelijk te maken dat hij uit mijn buurt moesten blijven maar hij luisterde niet. Hij kwam op me af en ik rende van hem weg, ik wilde niemand pijn doen. Ik wist dan misschien niet meer wie ik was of wie zij waren maar ik wist wel dat ik niemand pijn wilde doen.

'Blijf nou staan!' Ik keek om, niemand praatte maar de stem vormde zich in mijn hoofd en ik wist gelijk wie het was. Ik bleef perplex staan. 'We zijn ver genoeg van The Burrow, je kan toch niemand kwaad doen.' Ik keek naar de andere weerwolf die me was gevolgd. Ik jankte een beetje want je kon nooit weten wat er ging gebeuren als je een andere weerwolf ontmoette. 'Ik doe niks.' Zei hij.
'Celeste?' Vroeg hij na een tijdje, mijn hoofd ging op en neer. Zijn mondhoeken gingen omhoog, ik kon niet zeggen dat het een glimlach was want ik had nog nooit een wolf zien glimlachen. Hij zocht blijkbaar naar woorden want het was een tijdje stil.
'Weet je helemaal niets meer van vroeger?'Zei hij.
'Nee, zou dat moeten dan?' Vroeg ik hem verbaasd.
'Ik had gehoopt dat je wel wat wist, dan was het minder moeilijk voor me.' Hij zocht naar de juiste woorden om iets te vertellen. Er vormde zich een vermoeden in mijn hoofd maar ik wist niet of het klopte.
'Nou ja jullie waren ook heel klein toen we...' Hij stopte, hij kon blijkbaar niet verder. Mijn vermoeden werd groter en ik wist haast wat hij ging zeggen maar een ongeloof groeide mee.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.