FanFic.nl

The perfect Two |Weasley Twins|

chapter fifty-one

En zo zat je ineens tegen over je ouders. Al die tijd dat ze hadden gepraat, en gehuild, had ik niks gezegd. Ik had met een half opengevallen mond geluisterd, mijn gedachten compleet afgezonderd van iedereen in de kamer. Naast me werd Celeste ietwat pissig, iets wat ik prima kon begrijpen. In feite hadden de twee voor ons gewoon gedumpt als oud vuil, en niks meer van zich laten horen. Maar ik zag iets in de blik van beiden, de pijn van het achterlaten van een kind. Voorzichtig beet ik op mijn onderlip, het moest ontzettend moeilijk geweest zijn voor beiden. Je kind achterlaten, in de hoop dat zij het beter zouden krijgen.

Na het gesprek was ik opgestaan en naar buiten gelopen. Ik kon het even niet meer aan allemaal, het kwam allemaal in een keer tegelijk. Het was teveel om in een keer te verwerken. Buiten waaide de koele wind in mijn gezicht en verkoelde mijn ietwat warme wangen. Ik kon het nog steeds niet bevatten dat mijn ouders nu binnen zaten, mijn ouders nota bene. Vijftien jaar lang had ik me afgevraagd hoe het zou zijn om eindelijk mijn echte ouders te ontmoeten, wat ze zouden doen als ze Celeste en mij voor hen zouden zien staan. Zouden ze huilen? Lachen? Tegen ons schreeuwen en ons verbannen uit ons leven? Ik wist het niet, en nu was het eindelijk zo ver. En ik was weggelopen, naar buiten. Weg van mijn ouders.

“Sophia?” klonk het ineens achter me. Ik had geen zin in gezelschap “Wat?” ketste ik terwijl ik me omdraaide, en recht in het gezicht van Harry keek. Deze trok zijn wenkbrauwen samen en leek na te denken. Ik voelde een rode gloed over mijn kaaklijn trekken. “Sorry, ik bedoelde het niet bot. Ik .. Ik ben gewoon .. Nogal .. In de war” prevelde ik. Het laatste deel van mijn zin kwam er nogal hakkelend en mompelend uit, maar Harry leek het te begrijpen en knikte. “Wat is er gebeurd dan? Als je het niet erg vind dat ik het vraag, natuurlijk” vroeg hij. Ik streek over mijn gezicht en dacht even na over mijn antwoord. “Wat zou jij doen als je jou ouders na vijftien jaar eindelijk hebt ontmoet?” vroeg ik terwijl ik hem even aankeek. Hij vertrok zijn mondhoeken en ik realiseerde me ineens dat ik een gevoelige snaar had geraakt. “S-sorry, ik .. Stond er niet bij stil dat ..-“.”Maakt niet uit. Maar ik zou blij zijn, vijftien jaar is een behoorlijk lange tijd” onderbrak hij me terwijl hij zijn handen in de zakken van zijn spijkerbroek stak. Ik knikte langzaam, daar had hij gelijk. Vijftien jaar lang was over een decennium, en als je er zo over nadacht was dat inderdaad een absurd lange tijd. “Dus wees blij, ouders heb je niet voor altijd” zei hij terwijl hij klein glimlachte. “Ik kan het weten” prevelde hij er afwezig achteraan. Nogmaals knikte ik. “Bedankt .. Harry” zei ik terwijl ik ook klein glimlachte. “Geen probleem, sorry dat ik zo bot en gemeen tegen je was. Je valt best mee” gaf hij toe, met een ietwat bredere grijns. Ik lachte “Jij ook, Harry Potter. Jij ook”

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.