FanFic.nl

The perfect Two |Weasley Twins|

chapter fity-two

Woede raasde nog steeds door mijn lijf terwijl ik keek hoe Soph naar buiten rende. Ik had ook wel zin om naar buiten te gaan maar ik had zo het gevoel dat ze op dit moment liever alleen wilde zijn. Ik ging naar de kamer waar ik zou verblijven. Ik sloeg de deur achter me dicht, ik wist niet wat ik moest denken. Ginny en Hermoine zaten te kletsen in hun kamer toen ik binnen kwam, ze keken verbaasd op en hun wenkbrauwen gingen de hoogte in toen ze mijn kwade gezicht zagen. 'Wat is er, we hoorden precies wat geschreeuw onder.' Ik vertelde hen wat er net gebeurd was en hun monden vielen open. Ze konden het blijkbaar niet geloven, zelfs Hermoine niet. Ik voelde ook iets anders opkomen, ik kon het niet goed verwoorden. Verdriet was het niet want daar was ik te kwaad voor maar een bepaalde leegte verspreidde zich over heel mijn lichaam en het maakte me zo hulpeloos. Ik wist gewoon niet wat ik moest doen nu, hoe moest ik nu met die twee mensen omgaan die nu opeens beweerde dat ze onze ouders waren. Er kwamen zoveel vragen in me op en ik was te woedend om ze nu te kunnen stellen, ik zou het toch alleen maar erger maken. Kon ik nu maar op commando in een weerwolf veranderen, kon ik door de bossen rennen en mijn gedachten op iets anders plaatsen.

Ik kon er ook niet over praten dus ik zat maar te kijken van Ginny naar Hermoine en terug en zij keken ook naar mij waardoor ik nog ongemakkelijker werd. 'Ik ga naar buiten, ik word hier gek.' Ze knikten allebei en lieten me zwijgend gaan. Nog voor dat ik een trap had gezet riep Fred me. 'He Cel.' Hij stond voor zijn deur die hij net dicht had gedaan. Ik zuchtte want op dit moment was ik niet zo gezellig in gezelschap. 'Wat?' Ik schudde mijn hoofd, ik had geen zin om nog een keer te vertellen wat er was, ik zou het verhaal vast nog een paar keer moeten zeggen voordat iedereen wist wat er was. Ik had daar op het moment niet echt veel zin in. 'Kom mee naar buiten.' Ik had mijn lekker warme jas en wanten al aan en had nood aan frisse wind op mijn gezicht. Het sneeuwde dus mijn haren zouden ook nog lekker nat worden omdat ik te lui was geweest om mijn muts ook mee te pakken.

Fred liep achter me aan naar buiten, Soph was nergens meer te bekennen, ze moest vast al terug naar binnen zijn gegaan. Ik haakte mijn arm in Fred zijn arm en we liepen een eindje voordat ik begon te vertellen. Hij luisterde de hele tijd en onderbrak me niet en daar was ik blij om. De sneeuw dwarrelden nog steeds gestaag op ons neer en het leek net alsof we in een glazen bol zat. Het was gezellig en ik voelde mijn woede weg ebben naarmate dat we langer stapten. Het deed goed om mijn gedachten eens van me af kon zetten. Fred luisterde en gaf advies zo goed als hij dat kon want hij had natuurlijk nog nooit zo'n situatie mee gemaakt. Hij troostte me door me gerust te stellen en met zijn hand over mijn schouders te wrijven, hij maakte me zo mak als een lammetje vooral als hij die lach op zijn gezicht had.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.