FanFic.nl

The perfect Two |Weasley Twins|

chapter fifty-three

Ik had nog een tijdje staan praten met Harry. Hij had me zo goed mogelijk geprobeerd uit te leggen waarom hij me niet mocht. Het was een onsamenhangend verhaal geworden over hoe ik in Slyhterin geplaatst werd, en met zijn ‘rivaal’ omging. Ik wist ook wel dat Draco stomvervelend en irritant is, maar er was iets met hem waardoor ik het gevoel kreeg dat hij best een goede vriend kon zijn in tijden van nood. Ik had het Harry zo goed als vergeven, maar dat betekende niet dat we nu ineens de beste vrienden zouden worden. Dat zou nog heel wat tijd in beslag nemen, voor ik Harry echt als een goede vriend zag.

Nadat ik weer naar binnen was gegaan, en daarbij mijn ouders had ontlopen, was ik naar boven gegaan. Ik was in de vensterbank van Ginny’s kamer gaan zitten en keek toe hoe de sneeuw naar beneden dwarrelde en op de grond viel, om daar weg te smelten. Het was ergens fascinerend om te kijken naar de sneeuw die zo naar beneden viel op de bevroren grond. Als ik zo keek, dan kreeg ik het gevoel dat ik maar heel klein was. Zo ontzettend klein in vergelijking met het immense heelal waar we ons in bevinden.

Inmiddels had ik mezelf uit de vensterbank gewerkt en was ik in mijn tas aan het rommelen die ik had meegenomen. Ik was op zoek naar mijn lenzendoosje. Ik had het een hele tijd volgehouden om zonder ze rond te lopen, maar ik merkte dat ik hoofdpijn kreeg als ik in de verte keek. “Je gaat me toch niet vertellen dat je ze vergeten bent, Sophie” bromde ik in mezelf terwijl ik nogmaals mijn hand door mijn tas haalde, maar zonder succes. Wél vond ik mijn bril, dat ding had ik wel bij me. Ik had hem altijd bij me voor noodgevallen, maar het liefst had ik mijn lenzen. Terwijl ik mijn bril op mijn neus zette ritste ik mijn tas dicht en gooide ik hem op het bed. Ik keek even om me heen, ik zag al een stuk scherper.

Ik was weer richting beneden gegaan. Beneden keek ik even om me heen, ik had veel eerder mijn bril op moeten zetten ik zag veel beter nu. “Hé Soph, ik wist niet dat je een bril had” zei George verrast terwijl hij de bril op mijn neus even bekeek. Ik haalde even mijn schouders op “Ik heb eigenlijk lenzen, maar deze heb ik niet bij me” zei ik terwijl ik kort en klein glimlachte. Hij knikte even en gaf me een grijns, om daarna weer te verdwijnen. Ik beet even op mijn onderlip en schudde zacht mijn hoofd, zet je eroverheen Soph. Het was toch haast onmogelijk. Vanuit de woonkamer hoorde ik stemmen komen. Ik ontdekte de stem van Tonks, die in gesprek was met de stem van meneer Weasley. Mevrouw Weasley was druk in de weer voor het eten en ik voelde me hopeloos verloren zonder Celeste in de buurt.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.