FanFic.nl

The perfect Two |Weasley Twins|

chapter fifty-five

De nacht kroop langzaam aan me voorbij. Ik was doodop, maar kon de slaap niet vatten. Hoe verder de nacht vorderde, hoe donkerder de waas onder mijn ogen werd. Ik was nu al bang voor morgen, als ik slecht geslapen had was ik absoluut niet te genieten. Ik was humeurig en chagrijnig en ik wilde het liefst niemand in mijn buurt hebben. Morgen was het nog wel Kerst, ik moest mijn humeur maar verbergen onder een masker van gemaakte vrolijkheid, was ik bang.

Tegen de tijd dat de zon opkwam zat ik al rechtop in mijn bed. Ik schatte het rond een uur of acht, aangezien de zon altijd veel later opkwam dan in de zomer. Ik tastte naast me op de grond en had uiteindelijk mijn bril te pakken, die ik opzette. Ik woelde even door mijn verwarde haren en trok mijn benen in kleermakerszit. Daarna keek ik even om me heen, Celeste lag naast me op een matras. En man, wat lag ze er charmant bij. Het was een duidelijk verschil tussen ons, ik lag meestal de hele nacht stil alsof ik dood was. Terwijl Celeste maar bleef draaien en in de knoop raakte met haar dekbed.
Ik had in totaal nog een half uur op het matras in Ginny’s slaapkamer gezeten voor ik in beweging kwam. Ik had snel gedoucht, mijn haar in een staart gebonden en mijn kleding aangetrokken. Dat was voor iedereen goed en wel wakker werd, dat was maar goed ook; ik hield niet van drukte. Eenmaal beneden keek ik even om me heen, het zonnetje scheen buiten en zo te zien had het vannacht gesneeuwd. Ik liep snel naar het raam en keek nog eens goed, een dik wit pak sneeuw bedekte de omgeving rond het Nest. Een glimlach trok rond mijn mond, ik hield van sneeuw. In het weeshuis deden we nooit sneeuwballengevechten, of maakten we sneeuwpoppen of sneeuwengelen. Het was altijd gewoon uit het raam staren en kijken naar de witte vlokken die naar beneneden dwarrelden.

Tegen de tijd dat iedereen beneden was, was het alweer een uur of tien. Ik zat in de vensterbank en duwde zo nu en dan mijn bril hogerop mijn neus. Dat was dus precies de reden waarom ik liever mijn lenzen had, mijn bril zakte heel vervelend van mijn neus. Net als een zonnebril, die bleef ook nooit op mijn neus zitten. “Goedemorgen Sophie” klonk het naast me. Ik wendde mijn blik af van de witte winterwereld buiten en glimlachte even naar Hermione “Hé, goed geslapen?” vroeg ik terwijl ik nogmaals mijn bril iets hoger op mijn neus zette. “Prima. Maar zo te zien heb jij minder goed geslapen, of niet?” vroeg ze. Ik glimlachte klein “Ik heb inderdaad een paar uur wakker gelegen, maar dat komt wel goed. Het is Kerst! Ik kan hier niet sikkeneurig in een hoekje blijven zitten omdat ik slecht geslapen heb, of wel soms?” zei ik terwijl ik overeind kwam en een hand door mijn haren haalde. Hermione glimlachte even kort “Precies, goed dat je er zo over denkt. Kom, het ontbijt zal zo wel klaar staan” zei ze. Ik sloeg mijn armen over elkaar en liep achter haar aan, ik had eigenlijk geen honger. Maar het stond onbeleefd om niet aan tafel te gaan zitten met de rest op Kerstochtend.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.