FanFic.nl

The perfect Two |Weasley Twins|

chapter fifty-six

Ik werd wakker gemaakt door Hermoine die net terug keerde van de badkamer. 'Kom op Cel, het is kerst. Je moet je nog gaan klaarmaken.' Ik stond zuchtend op en ging naar de badkamer. Ik krul mijn haren, doe make-up op en kleed me aan. Ik bekeek me langzaam in de spiegel en was tevreden over het resultaat.
Ik ging naar onder en daar zag ik Fred, blijkbaar stond hij op me te wachten want hij nam me mee naar de woonkamer waar het nog stil en donker was. Hij gaf me een klein pakje, het was ingepakt met rood inpakpapier en een gouden strik op de top. Nieuwsgierig keek ik naar hem en hij glimlachte. 'Maak maar open, speciaal voor jou gekocht.' Hij keek afwachtend toe terwijl ik het pakje open maakte.

Het was een ketting, mijn mond viel open, het was zo lief. Ik had ook iets voor hem maar ik wilde het hem pas geven als iedereen zijn pakjes afgaf. Na een halfuur zat iedereen aan tafel en was aan het eten. De dag zou gevuld worden met gezellige gesprekken, wat gezelschapspelletjes en heel veel eten.
Wie wilde kon ook een wandeling gaan maken. Dat zag ik wel zitten, ik pakte mijn jas, sjaal, muts en wanten en ging met Fred naar buiten. De wind sneed in mijn wangen en ze werden direct rood, de sneeuw kraakte onder mijn voeten. Alles zag er zo vredig en mooi uit.

We liepen een heel eindje, we stonden zelfs ergens op een heuvel en keken uit over The Burrow. Het zag er zo mooi uit, net uit een sprookjesboek. 'Het is hier zo mooi.' Ik dacht terug aan het weeshuis en ik voelde iets van jaloezie, maar niet zo fel dat ik Fred het niet gunde om zo een leuke thuis te hebben. Ik dacht aan vroeger, hoe we toen Kerst vierden. Een gevoel van verdriet en eenzaamheid vulde mijn hoofd helemaal en mijn glimlach bevroor. Ik zag hoe de andere kinderen allemaal cadeautjes kregen. Soph en ik kregen maar één pakje en dat was van de hoofdbegeleidster die zoveel medelijden met ons had dat ze maar iets voor ons kocht, het was altijd iets kleins maar we waren er wel blij mee. Wij zaten dan tussen al de kinderen met hun nieuwe speelgoed als verloren schaapjes. Ik werd kwaad op Tonks en Lupin, zij hadden ons dit aangedaan, maar tegelijk was ik ook blij dat ik nu mijn ouders kende. Ik wist tenminste waar ik mijn wolfachtig karakter van had.

Toen het terug begon te sneeuwen gingen we terug naar the burrow. Sommige zaten nog aan tafel na te praten, andere zaten in de woonkamer knalpoker te doen of een potje tovenaarsschaak, dat was het geval bij Ron en Harry. Charly en Bill keken toe. Ron won natuurlijk. Ik zag dat Soph bij George zat en ze zaten geamuseerd te praten, ik keek met opgetrokken wenkbrauwen naar Fred, die haalde zijn schouders op en liep op ze af.

Ik wist niet waarover het ging, maar die uitdrukking had ik nog nooit gezien op Soph haar gezicht, ze keek zo dromerig naar George dat ik mijn wangen rood voelde worden. Wat was er in godsnaam aan de hand? Ik prulde met mijn ketting terwijl ik stilletjes langs Soph kwam zitten, misschien ving ik nog iets op van het gesprek.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.