FanFic.nl

Dark nights and black roses || Wolfpack

Hoofdstuk 2: Home

*2*


Ik opende mijn ogen van de schrik. Snel keek ik om me heen en zag al weer waar ik was, waar ik al 1,5 jaar was en waar ik nu vandaag eindelijk weg mocht. Ik liet een zucht van opluchting. Stilzwijgend stond ik op uit het kleine bed wat ik in deze cel had en liep naar de kleine kledingkast die er stond. Ik bekeek even wat er hing, niet veel. Maar dat had je hier niet nodig.
Ik pakte schoon ondergoed als eerste en trok dat aan. Vervolgens pakte ik een zwarte legging, een bruin tanktopje, een zwart rokje en mijn leren laarzen. Dat trok ik allemaal aan en de rest stopte ik in mijn plunjezak, het was niet erg veel. De rest van mijn kleding, wat toiletspullen, foto’s en nog wat kleine dingen die voor mij altijd van waarden waren geweest. Ik dacht terug aan de dag dat ik de fout inging. Tenminste dat was hoe iedereen het zag, ik niet. Een grote fout door blinde woede. Dat had ik ook bij de rechter volgehouden.
“Een actie door blinde woede”. Maar ik wist precies wat ik deed. Ik wist heel goed wat ik deed. En ik had er nu nog steeds geen spijt van. Eigenlijk moest ik twee jaar lang vastzitten, maar ik werd eerder vrijgelaten wegens goed gedrag.
Nadat ik een tijd met mijn gedachten in het verleden had gezeten, werd ik weer wakker door geklop op mijn celdeur. Ik ging staan en wachtte tot die open zou gaan. Het slot ging van de deur af en een celwacht deed de deur open. Hij bekeek me even en gaf me toen een knikje. Eigenlijk moesten ze me foejeren maar in dat hele 1,5 jaar had ik me goed aan de regels gehouden. Ze wisten allemaal dat ik niks deed, alleen tegen mensen waar ik iets tegen had en dat was nu niet het geval.
‘Kom maar mee Erin. Het is tijd voor je weg naar de vrijheid,’ zei de wachter. Dat was hoe ze het hier noemde; je weg naar de vrijheid. Daarmee bedoelde ze de weg die liep naar de gevangenispoort.
Met een glimlach pakte ik mijn plunjezak op en deed die over mijn schouder. De wachter wachtte rustig op mij en liep naast me terwijl ik naar de gevangenispoort liep. Het was mooi om deze weg voor het laatst te lopen. Normaal liep je deze weg naar de douches of als het etenstijd was, nu naar vrijheid.
Bij de laatste poort stonden nog twee wachters. Ze deden de grote metalen poort voor me open en ik mocht zelfstandig naar buiten lopen. Buiten stond een politieauto die mij naar huis zou brengen. Mijn moeder moest werken dus zou mij niet op kunnen komen halen.
Zoals het hoorde ging ik rustig op de achterbank van de politiewagen zitten. De twee agenten gingen zitten en begonnen rustig te rijden. De hele weg hield ik mijn mond dicht. Het duurde lang voordat ik eindelijk de eerste bekende dingen weer in het zicht kreeg. Nu zou het niet lang meer duren.
Gelukkig na een paar minuten zag ik de eerste huisjes van La Push met al snel gevolgd door het grote bord. “Welcome to La Push”.
Ik liet een zucht van opluchting en hoorde een van de agenten zeggen: ‘Welkom thuis Erin’.
Ik lachte en zei beleeft: ‘Dankjewel.’
Rustig keek ik uit het raam terwijl we de weg door het bos afreden. Ineens zag ik iets tussen de bomen wat naast de auto kwam rennen. Het was groot en grijs, zoiets had ik tot nu toe nooit gezien. Ik kneep mijn ogen even dicht en opende ze daarna weer. Maar toen was het alweer verdwenen.
‘Zag je iets?’ vroeg één van de agenten.
Ik zweeg even en schudde toen mijn hoofd. ‘Nee,’ antwoordde ik. ‘Vast een verbeelding.’
Na een paar minuten draaiden ze een zandweg op die uitkwam bij mijn huis. Het stond er nog net zo bij als 1,5 jaar geleden.
De agent op de bijrijdersstoel opende de deur voor mij en ik stapte uit. De andere agent liep naar de laadbak en pakte mijn plunjezak. Hij overhandigde die aan mij en gaf me een knikje. ‘Veel succes en laten we je niet meer zien,’ zei hij met een klein glimlachje.
Ik lachte. ‘Dat zal niet meer gebeuren hoop ik. Nog een fijne dag heren. En bedankt voor de lift.’
‘Graag gedaan,’ zeiden ze tegelijk en stapten weer in de auto. Ik zwaaide nog even tot dat de heren uit het zicht waren en liep toen naar de deur. Ik had geen sleutels meer. Die had ik allemaal moeten inleveren. Als het goed is had mijn moeder die. Maar ik wist waar de reservesleutel lag die mama had opgeborgen toen Embry steeds zijn sleutels vergat.
Embry was mijn broertje. We schelen iets meer als een jaar met elkaar. Hij moest nu net 16 zijn.
Ik pakte de reservesleutel die in de dakgoot lag en opende daarmee de deur. Ik luisterde eerst even of ik iets hoorde maar het was muisstil. Dom als ik was verwachtte ik iemand thuis die met smacht op me zou wachten. Maar je houd niks meer over als je in de gevangenis terecht komt.
Van mijn vrienden had ik niks meer gehoord sinds ik vast zat dus die verwachtte ik dan ook niet. Ik slaakte een zucht en liep het huis binnen. Mijn plunjezak zette ik naast de trap neer en begon het huis wat rond te lopen. Ik kwam tot de conclusie dat mijn moeder de kamer opnieuw had laten behangen, de meubels wat had verschoven en de keuken had laten verbouwen. Het makelaarsbureau moet wel goede omzet hebben gemaakt. Ik grijnsde.
'Welkom thuis Erin,' mompelde ik tegen mezelf.
Ik draaide me rustig om en schrok toen ik iemand in de opening van de voordeur zag staan. Hij stond nonchalant tegen de deurpost aangeleund en bekeek me kritisch.
Ik zette mijn handen in mijn zij en keek streng terug. Natuurlijk was het speels want ik wist precies wie dit was.
Hij zette zichzelf af tegen de deurpost en ging recht staan. Vervolgens deed hij zijn armen open en zei: ‘Hier is je welkomscommité!’
Ik kon mijn lach niet langer inhouden en liep op Embry af. Hij trok me in zijn armen en knuffelde me innig.
‘Ik heb je gemist zusje’, zei hij en ik hoorde zijn stem kraken.
Ik lachte. ‘Ik jou ook’, zei ik terug.
Hij liet me los en het viel me op dat hij gegroeid was. Niet alleen in de lengte maar ook zijn spiermassa. Ook waren zijn kinderlijke rondingen verdwenen. Hij had een strakke kaaklijn gekregen en zijn jukbeenderen staken scherp uit. Hij was volwassener dan 1,5 jaar geleden.
‘Je bent nog steeds 16 toch?’ vroeg ik. Want ja, hij zag er totaal niet zo uit.
Een lach rolde over zijn lippen maar het was geen kinderlijke lach meer. Zijn stem was nu zwaarder en mannelijker.
‘Ja Erin ik ben nog 16. Maar nu zien we eindelijk wie de man in huis is,’ zei hij en wreef door mijn haar. Iets wat ik normaal altijd bij hem deed. Nu zou hij er geen last meer van hebben. Sterker nog, ik zou er niet eens meer bij kunnen. Het lange haar wat hij altijd had gehad en waar mama normaal nooit aan mocht komen was eraf. Hij had nu alleen nog een kort laagje op zijn hoofd, het waren nog maar kleine stekeltjes. Het stond hem eigenlijk veel beter.
Toen bekeek ik zijn kleding eens. Hij had een oude afgeknipte spijkerbroek aan met daar bovenop een t-shirt waar de gaten invielen van ellende. ‘Heeft mama geen geld voor goede kleren ofzo?’ vroeg ik.
Embry keek me verbaasd aan en keek daarna naar zijn kleding. ‘Wat is er mis met mijn kleding,’ vroeg hij op gekwetste toon.
‘Niks’, zei ik. ‘Alleen... nou ja, afgeknipte spijkerbroek en een shirt wat je al had voordat ik de bak in ging. Wanneer ben je voor het laatst een kledingwinkel binnen gegaan?’
Embry lachte en dacht even na. Het duurde te lang dus hij kon het zich vast niet meer herinneren. Ik gaf al antwoord voordat hij het kon doen. ‘Te lang geleden dus.’
Embry moest weer lachen en sloeg zijn arm om mijn schouder.
‘Weetje, ik ben echt blij dat je weer terug bent. Nu hoef ik tenminste niet meer de afwas alleen te doen.’
Ik gaf hem een duw maar Embry kwam niet van zijn plek, hij was echt sterk.
Nu bekeek Embry mij. ‘Zeg, wat is dat met al die plakplaatjes?’ zei hij en wees naar mijn tatoeages.
Ik haalde mijn schouders op. ‘Er was een meid bij ons die erg goed was in tatoeëren en een andere meid kon goed tekenen. Eens in de zoveel tijd kregen we toestemming dat we ons mochten laten tatoeëren. Tja, en sommige dingen spraken me erg aan. Vind je ze niet mooi dan?’ vroeg ik.
‘Jawel hoor’, zei hij. ‘Ik dacht alleen dat jij niet zo’n type was voor tatoeages’.
Ik maakte een spottend geluid. ‘Ik dacht dat jij bang was voor naalden,’ en gebaarde naar Embry’s vage tattoo.
Ja, het was weer helemaal als van ouds. Ik was weer thuis.

Reacties: