FanFic.nl

Dreuzelmagie

Patronussen en pantoffels

De koudste nacht van mijn leven vond ironisch genoeg plaats in een snikhete zomer, waarin de eens zo goed verzorgde gazons van Klein Zanikem er droog bij lagen en de auto's van de kakkerige buurtbewoners vies waren van de vogel uitwerpeselen.

Alles voelde loom en onwerkelijk aan, waardoor ik in een dromerige toestand verkeerde terwijl ik de wijk rond wandelde. Het was bij mij thuis altijd lawaaierig en soms had ik echt tijd voor mezelf nodig. Dan ging ik wandelen of afspreken met vriendinnen. Die laatsten waren helaas allemaal op vakantie op dat moment. Ik verveelde me de hele zomer al dood vanwege eerdergenoemde reden en ik ergerde me meer dan ooit aan deze saaie buurt. Er gebeurde nooit iets. Het enige spannende in het leven gebeurde in boeken. Tenminste, in mijn leven wel.

Zachtjes neuriënd liep ik langs een speeltuin waarvan de meeste onderdelen gesloopt waren. Omdat ik in zo'n lome stemming verkeerde had ik de twee jongens haast niet opgemerkt. Het duurde ook een tijdje voor ik me realiseerde waarom ze me bekend voor kwamen. De zeurderige dikke jongen herkende ik als eerste, omdat nare herinneringen nou eenmaal beter blijven hangen. Dirk Duffeling was de plaaggeest uit mijn jeugd, die ik zoveel mogelijk uit de weg ging. Harry Potter was mijn jeugdvriend en tevens de neef van eerder genoemde. De dag waarop ik hem ontmoet heb - hij voorkwam dat Dirk me aan een basketbal-net ophing - stond me ineens heel helder voor de geest en ik kreeg ineens de enorme aandrang om mezelf tussen Harry en Dirk te werpen. Om de een of andere reden waren Harry en ik na de basisschool uit elkaar gegroeid en had ik sinds ik elf was alleen in de zomer een glimp van hem kunnen opvangen. Helaas waren zijn alleraardigste oom en tante niet bereid om hem een telefoon te geven. In de stemming voor een leuk praatje met een oude vriend en Dirk negerend riep ik: 'Harry!'

Harry en Dirk draaiden zich verstoord om. Waarschijnlijk hadden ze weer gebekvecht. Ze keken me verbaasd aan. Waarschijnlijk waren ze me vergeten, dacht ik somber. Toen kreeg Harry echter een glimlach op zijn gezicht en Dirk een gemene frons. 'Maggy?' zei Harry verbaasd.

'Wat doen jullie daar? Valt Dirk je lastig, Harry?' Ik gaf Dirk een vuile blik. Op mijn nieuwe school had ik wat zelfvertrouwen gewonnen en ik zou niet meer met me laten sollen door iemand die op een varken leek.

'Hij valt mij juist lastig met dat di-' Harry haalde een soort tak tevoorschijn en zwaaide ermee voor Dirks gezicht.
'Dikkie Dirk is een beetje bang voor een stokje als je het mij vraagt,' zei Harry spottend. Ik staarde gebiologeerd naar Dirks bange gezicht en Harry's zelfverzekerde uitdrukking. Blijkbaar was ik niet de enige die verandert was.

'Wauw, je hebt hem inmiddels onder de duim gekregen. Waar heb je al die jaren trouwens uitgehangen? Ik dacht dat je ook naar het Treitercollge zou gaan. Ik heb je al zo lang niet gezien. Wat ben je gegroeid en- oh, sorry ik praat te snel.' Ik had de neiging om nogal hyper te worden in de buurt van mensen die ik mocht. Harry leek een beetje verward, waar Dirk weer gebruik van maakte.

'Hij gaat naar St. Walpurga's gesloten inrichting voo-' Harry zwaaide weer waarschuwend met zijn tak. Ik vroeg me af wat Harry had gedaan om Dirk met alleen een stukje hout zo'n angst aan te jagen. 'Ik ga naar een speciale school,' zei Harry, terwijl hij Dirk waarschuwend aan bleef kijken.
'Hoezo, speciaal? De laatste keer dat ik je oom en tante over je school hoorde praten leken ze zich niet te interesseren voor speciale scholen. Tenminste, als het over jou ging dan.' Harry leek zich niet geheel op zijn gemak te voelen bij het onderwerp, want hij zei een tijdje niks meer. 'Hoor eens, als die dikke oom van je je op een of andere rotschool gedumpt heeft kan je het gewoon vertellen hoor.' Harry lachte.

'Welnee, mijn school is het beste wat me is overkomen. Hoe zit het eigenlijk met jou? Zijn de geruchten dat ze je op de eerste dag bont en blauw staan waar?' Zijn woorden verontrustten me een beetje. Als school het beste was wat hem was overkomen moest hij er wel slecht aan toe zijn. Tenminste, als dat mogelijk was.

'Het Treitercollege is in het begin een nachtmerrie, maar ik heb geluk gehad met de juiste vrienden, dus nu heb ik het zelfs naar mijn zin. Bovendien wordt je er sterker van. Ik miste je wel hoor, in het begin.' Harry keek me verontschuldigend aan. 'Het spijt me,' zei hij alleen.

We ondervroegen elkaar nog even over elkaars vrienden. Ik vertelde Harry over mijn beste vriendin Stacy, een gothic meisje dat eigenlijk veel liever was dan ze liet blijken. Harry had ook hele goede vrienden gemaakt. Ron, een jongen met rood haar was blijkbaar de minst snuggere, maar ook de meest komische van het stel. Dan was er nog een meisje wat Hermelien heette. Blijkbaar was ze heel intelligent. Ik was een beetje jaloers op de vrienden van Harry. Ergens diep vanbinnen had ik gehoopt dat hij zich net zo alleen had gevoeld als ik had gedaan toen ik in het begin mijn eerste vriend was kwijtgeraakt, maar blijkbaar was hij er sneller bovenop gekomen dan ik. Het was niet dat ik hem geen nieuwe vrienden gunde, maar ergens had ik gewoon gehoopt dat hij me nodig had gehad.

Op een gegeven moment liepen Harry, Dirk en ik terug naar onze huizen, omdat Harry blijkbaar thuis moest zijn voordat Dirk er was en Dirk klaagde dat hij moe was. Ik had geen zin meer om een wandeling te maken en ging met hen mee. Toen Harry en Dirk weer begonnen te bekvechten bevonden we ons in een steegje. Harry probeerde Dirk met die vreemde tak de baas te blijven. Onwillekeurig vroeg ik me af of Dirk een bomenfobie had. Waarom zou hij anders zo angstig naar die stok kijken?

Naarmate het kouder werd in het steegje begonnen mijn zintuigen beter te werken. Een ernstige kilte overmande me en er kwamen allerlei verschrikkelijke herinneringen naar boven. Ik hoorde vreemde stemmen van ver weg naar mij roepen. Ik hoorde glas breken. Een schreeuw om genade en een harde smak op de grond. Wie was er gevallen?

Ik knipperde met mijn ogen. Wat was er aan de hand? Het was inmiddels zeer koud geworden in het steegje en de straatverlichting begon het te begeven. Desondanks zag ik helder hoe twee zwarte gedaanten op ons af zweefden. Ik dacht even dat ik aan het hallucineren was, maar ik zag Harry als versteend kijken. Hij zag ze ook.

'Harry, wat zijn dat?' Harry keek me verbaasd aan, alsof ik de gedaantes niet hoorde te zien. Dirk begon te schreeuwen als een speenvarken en rende weg.
'Dirk, je rent er recht op af!' schreeuwde Harry. Inderdaad, Dirk was recht op een van de twee wezens af gerend. Ik stond als verlamd naast Harry en staarde naar Dirk en het gruwelijke ding wat hem in zijn greep hield. De geluiden kwamen weer naar boven, maar met al mijn kracht probeerde ik in het hier en nu te blijven. Het andere creatuur in een zwarte mantel kwam op me af. Harry schreeuwde iets en er kwam een soort zilveren waas uit zijn stok. Was het een soort houten zaklamp. Dacht Harry soms dat hij die monsters met licht kon verdrijven?

'Expecto patronum!'

Een prachtig zilveren hert verscheen. Harry riep er bevelen naar en het dier gehoorzaamde. Ik had nog nooit iets gezien wat me zo verbaasde. Het was net als in de verhalen die ik las. Lichtstralen, monsters. Was dit soms magie? Ik schudde mijn hoofd. Waarschijnlijk was het gewoon een truck, een luchtspiegeling of misschien zelfs een lichtshow. Dat inspectie patronen was gewoon een commando daarvoor. Ja, zo was het precies.

Harry verdreef ook het andere monster - wat ondertussen flirtte met Dirk. Hij keek verwilderd om zich heen en leek helemaal geabsorbeerd in zijn eigen wereldje. De kilte verdween en de avond werd weer warm en zwoel. De straatverlichting sprong weer aan, maar de koude rillingen gingen helaas minder makkelijk weg.

'Harry Potter! Jij gaat mij onmidelijk vertellen wat er zojuist gebeurd is. Ik ben nog nooit van mijn leven zo bang geweest. O. mijn. God. Ik geloof dat ik ga huilen.' Ik klonk een beetje hysterisch, maar dat kon me niets schelen. Het was waar. Ik was echt nog nooit van mijn leven zo bang geweest. Voordat Harry echter kon uitleggen wat er gebeurd was kwam er een lichtelijk gestoord uitziende vrouw in een badjas en schots geruite pantoffels vanachter een hoek tevoorschijn, die ik herkende als mevrouw Vaals.

'Stop je toverstok niet weg, jongen. Er kunnen meer zijn! O ik vermoord die Levenius Lorrebos!'

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.