FanFic.nl

Two bottles of FireWhiskey.

O6.

Oh, vergeten bij het vorige hoofdstuk te zetten al denk ik dat je eht wel raad, dit is twee jaar later.

"Molly, Molly kom kijken!" riep Tonks toen zij en Remus terugkwamen van hun onderzoek op de Diagon Alley. In Remus zijn armen lag een jonge vrouw, hoogstens net twintig, druipend van het bloed van ongelofelijk veel steekwonden over haar hele lichaam. Molly was de enige die nog in Muriels huis was, de rest van The Order was op een missie om plekken te controleren en mensen te zoeken die hun zouden helpen. Molly sloeg geschrokken een hand voor haar mond en toverde een brancard in de woonkamer waar Remus haar voorzichtig oplegde.
"We hebben haar gevonden in je zoons hun winkel, Molly. The Dark Mark hing erboven en als wij er niet geweest waren was ze nu dood." zei Tonks, haar meestal vrolijke gezicht was lijkbleek. Remus legde een warme hand op haar schouder en glimlachte even. "Ga maar slapen, jij hebt je rust hard nodig, ik bepraat het verder wel met Molly". Tonks knikte en liep snel naar de kamer die zij met Ginny deelde. "Ik ken haar Molly, ik heb haar zelf lesgegeven. Dit is Mylene Zabini, dochter van een stel Death Eaters. Ik denk, haar kennende, dat ze hun verraden heeft en dat ze haar daarom gevolgd zijn." sprak Remus rustig, terwijl hij met een paar zwiepjes van zijn staf het water aan de kook bracht.
"Maar waarom lag ze in de Weasley&Weasley store? Arm kind." Molly kreeg de moederlijke blik in haar ogen en besloot dat ze dit graatmagere meisje zou helpen, ze begon al ondertussen met het schoonmaken van het bloed op Mylene haar gezicht. "Toen ik haar lesgaf zat ze in haar vijfde jaar, en ik heb haar en Fred, niet eens Lee of George, alleen haar en Fred vaak uit elkaar moeten halen omdat ze elkaar half van kant maakte, maar als mijn vermoedens kloppen speelde er heel wat meer tussen die twee" sprak Remus terwijl hij de teezakjes sommeerde en de beker klaarmaakte. "Dus het lijk me verstandig haar op hun kamer te leggen, en de jongens zo snel mogelijk te informeren over haar staat" hij gaf Molly een volle beker stomende kamillethee. "Ik neem de eerste wacht wel."
De volgende middag kwamen Lee, George en Fred terug van hun opdracht om hun oude klasgenoten te zoeken om te kijken of hun wilden helpen te vechten. Beschermd door spreuken liepen ze door het bos op weg naar hun hoofdkwartier. "Nou dat liep op niks uit" zuchtte George terwijl hij zich tegen een boom aanliet vallen om uit te rusten van de lange wandeling. Lee kwam naast hem zitten. "Ze zijn gewoon of onvindbaar, of te bang" besloot hij. "Misschien Mylene? Ik bedoel als ze echt zo slecht was deed ze het nie-.."de dodelijke blik van George legde hem het zwijgen op. Want Lee wist niet hoe kapot Fred was. George had namelijk de dag dat hij zijn band met Mylene verbrak zijn tweelingbroer bijna huilend in de CommonRoom gevonden en zijn hele verhaal vertelde hij zijn broer, alleen had hij moeten beloven aan niemand ooit te vertellen dat ze zich had aangesloten bij Voldemort. De rest van het jaar merkte George hoe erg het was, die twee moesten soms nog samenwerken, maar dat bestond uit doen alsof de ander simpelweg niet bestond, of ooit bestaand had. Tot zijn grote opluchting merkte hij dat naarmate het jaar ten einde liep, Fred des te meer zin had om met hem hun oude grappen weer uit te halen. Zoals de Great Hall opblazen met vuurwerk. "We lopen verder" zei Fred bruusk en liep met grote stappen naar het erf. Lee haalde zijn schouders op en liep samen met George hem achterna.
Eenmaal aangekomen daar zaten Ginny, Molly en Remus in de woonkamer te lunchen. De drie jongens, compleet onder de modder en het stof wilde net moe neerploffen, toen Remus opstond. "Fred, kun je even meelopen?" vroeg hij. Fred haalde zijn schouders op en kon een kleine glimlach niet onderdrukken, dit was precies dezelfde manier hoe elke leraar hem en George aangesproken hadden als ze iets verkeerds deden. Maar in hun woorden, iets leuks. Hij hoorde zijn broer en Lee neerploffen en merkte hoe erg hij naar zijn bed verlangde maar liep mee met Remus. "Luister Fred... dit kan misschien een schok zijn maar..loop maar gewoon mee." Fred keek Remus verbaasd aan maar liep gedwee mee, hij had geen enkel idee waar hij het over had en als het echt iets belangrijks geweest was had hij het wel aan iedereen verteld. Remus opende de kamerdeur voor hem en hij liep naar binnen. In het dempte licht zag hij eerst alleen maar iemand in zijn bed liggen en hij snelde ernaar toe. Hij voelde zijn hele lichaam verzwakken, alles om hem heen begon te draaien en hij voelde alsof hij net blootgesteld was aan duizenden Dementors. In zijn bed lag Mylene. En hij had het sterke gevoel dat ze nog leefde, maar amper. Met en snik vol pijn pakte hij haar hand en drukte er een zachte kus op terwijl hij haar bekeek. Haar linkeronderarm was leeg, geen teken, maar wel een rode striem on haar elleboog wat duidelijk was dat ze haar arm er af had gehaald en weer aan laten groeien. Hij merkte amper dat Remus tegen hem praatte. Het maakte hem niet uit. Na die twee jaar had hij nooit verwacht dat dit aanblik hem zoveel pijn had kunnen doen, want hij vond dat hij over haar heen was. Maar om Myleen, altijd zo vrolijk en eigenwijs doodstil, lijkbleek en onder de wonden te zien was gewoon onvoorstelbaar. Hij schopte zijn schoenen uit en ging naar haar liggen en nam haar in zin armen, waar hij tot aan de volgende morgen zo met haar bleef liggen.

Reacties: