FanFic.nl

It started with an elevator|| Niall Horan [Afgerond]

Four~You....?

Ik stop nu helemaal met ademen. Ik hoor wat geschuifel en dan klinkt Niall’s stem weer. ‘Ehm, gaat het wel? Je ademt niet meer….OMG ze ademt niet meer. Oke, shit.’ Snel neem ik weer een hap lucht en ik hoor hem opgelucht zuchten. ‘Damn girl, je liet me schrikken.’ ‘Sorry,’ piep ik. Hij grinnikt kort en ik ga zitten. Mijn schouder doet nog steeds pijn en ik knars met mijn tanden. ‘Niall, gaat het met je? Heb je je pijn gedaan?’ Even is het stil. ‘Nee, nee volgens mij ben ik nog heel. Jij?’ Ik knars weer met mijn tanden. ‘Mijn schouder doet pijn.’ ‘Oh.’ Het is weer stil en ik zoek in mijn zakken naar mijn mobiel. Al snel heb ik hem gevonden en schijnt het blauwachtige licht van mijn scherm door de ruimte. Het licht valt op Niall die nu zijn capuchon en zonnebril af heeft gezet. Hij knippert met zijn ogen en spert ze dan wijd open. ‘Ehm, waarom ben ik je achtergrond?’ Ik vloek en snel doe ik mijn telefoon weer op slot. ‘Shit, dat had je dus niet moeten zien.’ Hij grinnikt weer en dan klinkt er weer wat geschuifel. Vervolgens schijnt het licht van zijn telefoon door de ruimte. Ik knipper met mijn ogen en knijp ze lichtjes dicht. ‘Oke. Ehm, hoi?’ Ik lach. ‘Oke, wauw. Heel cool hoor, Niall.’ Hij grinnikt weer. ‘Ik moet toch ergens beginnen. Oke, ehm goed. Hoe heet je?’ Ik ga wat verzitten en strek mijn benen voor me uit. Ik kan ze net strekken en dan raken mijn voeten de andere muur al. Fijn. ‘Ik ben Ismay.’ ‘Oke, hoi Ismay.’ Ik rol met mijn ogen. ‘Hoi Niall.’ Hij is even stil. ‘Oke, jij bent niet normaal.’ Ik rol nogmaals met mijn ogen. ‘Heel goed om dat tegen iemand te zeggen die je net ontmoet hebt.’ Hij maakt wat onherkenbare geluiden. ‘Dat is waar, maar maar.’ Hij valt weer stil en ik zucht. ‘Maar wat, Niall?’ ‘Je bent duidelijk een fan, maar here you are. Nog steeds kalm en niet aan het fangirlen.’ Ik adem rustig in en uit en kijk hem dan aan. ‘Ik ben meer het soort van dat stil blijft en jullie niet stalkt tot in jullie hotel kamer.’ Tot wat ik kan zien verschijnt er een klein glimlachje op zijn gezicht. ‘Dat is een opluchting.’ Ik knik en richt mijn blik naar het plafond. ‘En nu?’ Hij zucht. ‘Ik weet het niet. Kijken of de alarmknopje het doet?’ Ik knik en sta op. Een pijnscheut schiet door mijn schouder en ik voel iets warms langs mijn arm lopen. ‘Ehm, Niall? Kan je even helpen en naar mijn schouder kijken?’ Een blos kruipt op mijn wangen en ik ben nu blij dat het donker is. Ik hoor Niall bewegen en het licht verschuift. ‘Oke ehm, dit gaat raar klinken, maar ehm, zou je je trui bij je schouder willen weg halen of uittrekken?’ De blos word heviger en ik trek mijn schouder naar beneden. Niall richt zijn licht op mijn schouder. ‘Ai.’ ‘Wat is er?’ vraag ik bezorgd. ‘Er zit een flinke snee in je schouder.’ ‘Oh.’ Hij schijnt zijlings op mijn gezicht. ‘Mag ik je sjaal even?’ Ik knik en trek mijn sjaal van mijn nek, daarna geef ik hem aan Niall. ‘Dit kan misschien even pijn doen.’ Ik knik en ik voel dat Niall de sjaal om mijn schouder wikkelt. ‘Ik ga hem aantrekken, oke?’ Ik knik en hij legt er een strakke knoop in. Ik laat mijn adem tussen mijn tanden door ontsnappen en duw mijn nagels in mijn handpalm. ‘Zo, dat is gebeurt.’ Ik laat mijn mouw los en hij schiet weer omhoog. Helaas blokkeert de sjaal mijn schouder waardoor mijn mouw halverwege blijft hangen. Gelukkig is mijn trui wijd genoeg en kan ik nog steeds normaal bewegen. Ik draai me om en kijk Niall aan. ‘Dank je.’ Hij knikt en richt zijn licht op de muren. ‘Alarmknop?’ Ik knik en we gaan opzoek naar het knoppenbord.

‘Ja! Ik heb hem!’ roept Niall enthousiast. Ik loop naar hem toe en hij richt het licht op het bord. Snel kijk ik hem aan dan druk ik op het knopje. Gespannen wachten we af, maar we worden teleurgesteld. Het enige dat we horen is een ruis. ‘Fijn,’ zucht ik. Ik stap naar mijn tassen zak op de grond. Mijn knieën trek ik naar me toe en ik rust mijn kin op mijn knieën. ‘Misschien hebben we bereik?’ zegt Niall onzeker. Ik knik langzaam en pak mijn mobiel op. Zodra ik hem aanzet word mijn hoop de grond al in geboord. ‘ik heb geen bereik, jij?’ Hij schud zijn hoofd en ik zucht weer. Ik sluit mijn ogen even, maar al snel open ik ze weer doordat Niall tegen me praat. ‘Wat doen we nu? Wie weet hoelang we hier vastzitten.’ Ik haal mijn schouders op en maak dan een geluidje van pijn. Dat was dus geen goed idee. ‘Ismay, gaat het?’ ‘Nee.’ ‘Oh.’ We vallen weer stil. Het is een gênante stilte en ik schraap mijn keel. ‘Waarom was je eigenlijk in de lobby? Alleen?’ ‘Ik had honger.’ Ik rol met mijn ogen en grinnik dan. ‘Tuurlijk.’ Hij grinnikt ook en daarna vallen we weer stil. Geen idee hoe lang we zo zaten, maar toen ik weer op mijn mobiel keek was het al half elf. ‘Niall, het is al half elf. Zullen we proberen te slapen?’ Omdat mijn ogen ondertussen aan het donker gewend zijn kan ik zien dat hij knikt. Ik vouw mijn jas op en gebruik het als kussen. Omdat de ruimte zo klein is moet ik me ongemakkelijk klein opvouwen. Voor Niall zal dit nog erger zijn aangezien hij groter is. ‘Slaap lekker, Niall.’ ‘Slaap lekker, Ismay.’

Ik word wakker door een hoge, snelle ademhaling. Snel schiet ik overeind en kijk naar Niall. Hij heeft zich opgekruld tot een klein balletje en enkele tranen lopen over zijn wangen. Zo goed als ik kan kruip ik naar hem toe en leg een hand op zijn schouder. ‘Niall, Niall!’ Hij reageert niet en begint heen en weer te bewegen. Zijn ogen zijn gefocust op een punt ver hier vandaan. ‘Niall!’ Ik schud hem lichtjes door elkaar, maar hij reageert niet. ‘Zo klein, zo klein,’ mompelt hij. Dan schiet het me te binnen. Zijn claustrofobie. Shit, dat had ik moeten weten. Ik ga recht voor hem zitten, op mijn knieën en leg mijn beiden handen op zijn schouders. Oke, ik moet hem kalm zien te krijgen. Ik heb echt geen idee hoe ik dit ga doen. Vertwijfeld kijk ik de lift rond, dan haal ik diep adem en kijk hem recht aan. Zijn ijsblauwe ogen staan afwezig en hij beweegt nog steeds heen en weer. ‘Niall. Niall, je moet me aankijken,’ zeg ik rustig. Zijn ogen schieten even heen en weer voordat ze zich op die van mij focussen. ‘Pas je ademhaling aan die van mij aan.’ Ik adem doelbewust rustig in en uit en blijf hem aankijken. Al snel is zijn ademhaling weer rustig en ik zie hem ontspannen. ‘Het komt goed, Niall. Ik ben bij je. Het komt goed.’ Hij knikt en dan ademt hij diep in en uit. Zijn handen vallen langs zijn lichaam en hij ontspant helemaal. ‘Dank je, Ismay.’ ‘Geen probleem,’ zeg ik zachtjes. Ik kijk op mijn telefoon en zie dat het pas zes uur is. ‘Probeer nog wat te slapen, oke?’ Hij knikt en gaat weer liggen. Zachtjes strijk ik over zijn haren en al snel valt hij in slaap. Ik wrijf in mijn ogen en besef dat ik toch niet meer kan slapen. Het is koud in de lift, dus ik ga tegen de muur zitten en trek mijn jas over me heen. Mijn blik focus ik op Niall en ik kijk hoe hij rustig in en uit ademt. Dit word nog een lange dag.

Reacties: