FanFic.nl

Rose Weasley en Scorpius Malfoy: en de verboden liefde. (PAUZE)

Hoofdstuk 8 Nelly

Scorpius lag te draaien en te woelen in zijn bed. Hij was er voor honderd procent zeker van dat Rose niet achter hem en Albus aangekomen was. Nadat hij en Albus in wilde paniek de gang uit waren gerend. Maar Albus wilde hem niet geloven. ‘Zij moet natuurlijk ergens anders heen, dan wij ze heeft een eerdere afslag genomen en daarom hebben we haar niet achter ons aan horen komen’. Maar dat stelde Scorpius niet gerust. Rose was nog in de gang daar was hij zeker van, dat monster had haar vermoord. Hij had haar nog horen gillen maar was te laf geweest om haar te hulp te schieten. Hij stapte uit bed en liep door de donkere leerlingenkamer, naar de uitgang. Hij rende de kerkergangen uit, het kon hem niets meer schelen, dat het er koud en kil was. Rose was nog in de gang en hij zal haar redden. Sneller dan zijn benen hem eigenlijk konden dragen rende hij, naar de trap. De trap die naar de vierde verdieping leiden. Hij liet zich op één van de treden vallen en wachtte en wachtte. Maar de gang liet zich niet meer zien. Rose mocht niet dood zijn. Als ze dood was dan…. Ja dan wat? Ze was zo mooi, zo slim, wist altijd overal een antwoord op, en als zij er niet meer was, dan wilde hij ook niet meer leven.

Professor Mc Gonagall daalde de trappen af. Ze had trek en moest de leerlingen deze ochtend iets mededelen. Waar ze eigenlijk best wel tegen op zat. Maar er zat niets anders op. Ze werd oud en wist dat haar einde zal naderen. Toen ze op de vierde verdieping aan kwam, zag dat er iemand op de trap zat. Zachtjes liep ze naar de jongen toe. Hij sliep met zijn hoofd tegen de leuning aan. Minerva kon zich niet voorstellen dat hij lekker sliep. Zachtjes schudde ze hem doorelkaar.
‘Malfoy?’ vroeg ze aarzelend . ‘Scorpius, wakker worden’. Scorpius opende zijn ogen en keek haar aan. Hij zag er moe uit.
‘Hoe lang zit u al hier op de trap?’ vroeg ze vriendelijk.
‘Weet ik niet’ antwoordde hij. Minerva hoorde het verdriet en de angst in zijn stem er was iets goed fout.
‘Wat is er?’ vroeg ze. Nu begon hij te huilen en te trillen. Een beetje twijfelend ging ze naast hem op de trap zitten en sloeg haar arm om heen.
‘Rose’ bracht hij met moeite uit. Minerva slaakte een zucht. Wat hadden die drie nu weer uitgespook. Als sinds hun eerste jaar waren ze, beste vrienden geweest en ieder jaar wisten zich weer in de problemen te werken. Ze leerde het ook nooit. Maar deze keer was het een ernstige zaak. Nog nooit in al die jaren dat ze nu op Hogwarts werkte, had ze een leerling zo wanhopig gezien. En ze had veel meegemaakt. Een meisje – als ze zich niet vergiste heette het meisje Brithe Bones- dat niet mee kon komen met de lessen en doodsbang was dat ze een snul was. De wanhoop dat die meisje gekend had was vreselijk. Niemand kon haar er van overtuigen dat ze toch echt een heks was, tot ze in haar vijfde jaar tijdens de slijmballen werd geconfronteerd met een boeman, en de hoogste scoren haalde. Een jongen waarvan ze de naam nog heel goed wist. Omdat hij een van de dapperste mensen was die ze ooit gekend. Na zo veel jaar vond ze het nog steeds vreselijk dat hij niet meer leefde. Deze Remus Lupin was doodsbang geweest, dat als zijn vrienden er achter kwam dat hij weerwolf was, ze hem zouden laten vallen. Maar deze twee en nog vele andere leerlingen tipte niet aan de angst die ze nu in de ogen las van de zoon van Draco Malfoy. Een voorbeeldige leerling, die zeker ook in het rijtje van wanhopige leerlingen thuis hoorde.
‘Wat is er? Misschien kan ik je helpen’ zei ze tegen Scorpius die nog steeds huilde.
‘Rose’ zei hij weer.
‘Rose Weasley?’
‘Ja,’ meer was er niet nodig. Scorpius vertelde alles. Hoe Rose en Norene Clearwater, per toeval op een gang kwamen, waar schijnbaar een monster verborgen was. Hoe hij en Rose later samen naar de gang waren gegaan en dat Albus vannacht mee was gaan. En dan Rose niet achter hen aangekomen was. Dat hij zeker wist dat ze niet meer leefde.
Minerva kon de vijftienjarige Scorpius alleen maar verbijsterd aan kijken. Ze waren niet alleen s ’nachts door de school gezworven, nee er was een leerlinge in gevaar. Er was geen twijfel over mogelijk dat er echt iets was gebeurt met Rose Weasley. Eerder die ochtend was ze Norene Clearwater al tegen gekomen. Zij had gezegd Rose niet te kunnen vinden.
‘Misschien is ze al in de grote zaal voor het ontbijt’ had Minerva gezegd. Maar nu wist ze wel beter. Zo kon Hagrid wel wurgen. Waarom hij had toch zo’n voorliefde voor monsters. Ze kon er vele opnoemen Aragog die reuzenspin, Norbert de draak die later een Norberta bleek te zijn, Fluffy de drie koppige hond, zijn halfbroer een ware reus en begin vorige schooljaar kwam hij aan zetten, met Nelly. ‘Ik heb geen idee wat ie is , maar kijk es, wat een schatje, professor’ Minerva had naar het afzichtelijke witte gevleugelde monster gekeken. Klein was hij zeker, maar SCHATTIG!!!!. Nee, dat zeker niet. Nelly woonde enkele maanden bij Hagrid in zijn hutje op het schoolterrein maar het enge ding, groeide sneller dan wat dan ook, en Hagrid kon haar niet meer in zijn huisje houden. Smekend was de halfreus, naar Minerva’s kantoor gekomen.
‘Nelly is zo lief, mag ze niet het kasteel wonen. Alstublieft professor’ Nadat Hagrid een half uur lang gesmeekt, had ze hem belooft een geheime gang toe te voegen aan het kasteel. Ze hadden alle trappen zo behekst dat ze niet, naar de gang konden, maar ze waren duidelijk één trap vergeten. En nu had NELLY!!! –Minerva kon wel overgeven als ze alleen al aan die zoetsappige naam dacht- een leerlinge aangevallen.
‘Deden jullie nog iets speciaals, waardoor de trap naar de gang ging?’ vroeg ze aan Scorpius.
‘We wachtte gewoon’ zei Scorpius.
‘Dan wachten we’ zei Minerva.
‘We?. Gelooft u me?’ vroeg Scorpius.
‘Ja, natuurlijk. Zo iets verzin je niet’ zei ze vriendelijk. ‘Ik ga even naar de grote zaal om ontbijt voor ons te halen. Wacht onder aan de trap wil je, en o ja ik haal professor Moken er ook bij’
‘Ik heb geen honger’ sputterde Scorpius tegen. Ze glimlachte even naar hem.
‘Dat begrijp ik, maar je zult toch moeten eten’ zei terwijl ze trappen afdaalde, naar grote zaal. Het was misschien heel fout en zeker als schoolhoofd zijnde, maar ze was blij dat ze haar mededeling nog even kon uitstellen. Ze liep de grote zaal in en pakte snel het een en ander van de oppertafel.
‘Archibald, kun je met mij mee komen?’ vroeg ze aan de leraar verweer tegen de zwarte kunsten.
‘Wwart Wwmorm!’ zei deze met volle mond. Minerva keek hem met een smerig gezicht aan, als er iets was wat ze vies vond was het wel dat iemand met volle mond sprak.
‘De trap op de derde verdieping, meer zeg niet’ ze knikte even in Hagrids richting. Moken stond op en liep achter haar aan naar de derde verdieping. Tot haar opluchting stond Scorpius onder aan de trap, zoals ze hem bevolen had. Ze legde even kort uit aan professor Moken wat er aan hand was, en die knikte meelevend.
‘Jij, heb die trappen behekst!’ zei ze daarna op felle toon.
‘Wat wilt u daar mee zeggen? Dat het mijn schuld is dat Rose Weasley is aangevallen?’
‘Nee, nee, dat niet, ik vroeg me alleen af of je de trap zo kunt beheksen dat hij ons naar de gang van Nelly’- ze kokhalsde even bij die naam- ‘ brengt’
‘Ik weet niet hoe dat moet’ zei Moken met zijn norse stem. Minerva kon het niet zo goed vinden met Archibald Moken, maar hij hield zijn vak nu al 23 jaar, vol. En voor verweer tegen te zwarte kunsten, was dat een heel groot record. Vele voorgangers hielden het niet langer uit dan een jaar. Toen Tikkers met pensioen ging, en Lord Voldemort solliciteerde op het vak, maar niet werd aangenomen, leek er een vloek te rusten op het vak. Maar die was 23 jaar geleden, samen met Lord Voldemort gestorven.
‘Wat dacht je van doen wat je eerder ook al gedaan hebt, maar dan zeggen dat de trap juist wel naar ehum die gang mag’
‘Ik kan die trap niet dwing naar Nelly te gaan, tenminste niet dat de trap meteen daar heen gaat.’
‘Ja, ja, ik snap het al’ ze plofte op de trap neer. Scorpius ging naast haar zitten. Toen Moken weg wilde lopen zei ze: ‘Niks er van hier blijven jij, je bent hier mede voor verantwoordelijk’. Chagrijnig liet Moken zich op de trap zakken.
‘Waarom spreek Nelly’s naam eigenlijk niet uit, Minerva’
‘Ik vind dat een walgelijke naam voor een beest dat een leerlinge aanvalt’

Scorpius zat naast professor Mc Gonagoll op de trap naar de vierde verdieping. Ze had haar handen vol eten, maar leek dat totaal te zijn vergeten. Omdat ze een woordwisseling had professor Moken. Was ze nou echt van plan te de hele dag met hem hier te wachten? De hele dag? Er waren toch wel andere weg naar de gang van Nelly? Hij veegde zijn tranen weg en voelde zich een klein kind. Hij wist op dit moment zeker, dat als hij nu een boeman tegen zal komen, deze de vorm aan zal nemen van Rose lijk. Zijn beste vriendin. Het meisje waar hij van hield. Dat beseft hij zich nu pas, nu ze er niet meer was.
‘hier ontbijt’ zei professor Mc Gonagoll een beetje verstrooid, alsof ze zich nu pas weer herinnerde dat ze eten had gehaald. Ze drukte hem wat droge crackers in zijn hand.
‘Eet op’ zei ze. ‘Het kan zijn dat we hier nog de hele dag zitten’
Scorpius nam kleine hapje van een van droge crackers, ze smaakte echt nergens na.
‘Ik hoorde van Norene over Rose, waar is ze?’ Hugo kwam aan gerend, totaal in paniek. ‘er is toch niets ergs gebeurt met mijn zus?’
‘We weten niet hoe je zus er aan toe is Hugo. Ga maar naar je lessen als je meer moeten weten, dan laat ik je dat uiteraard meteen weten’ zei professor Mc Gonagoll. Hugo liep met hangende schouders de trap op en verdween uit het zich.
‘Waarom heb je hem niet meteen verteld dat zijn zus, is aangevallen?’ vroeg professor Moken.
‘Ik wil niet dat hij zich onnodig zorgen maakt, misschien valt, dat met Rose Weasley reuze mee. En dan hebben we Hugo zich voor niets zorgen laten maken’
‘Tja, daar zit wel wat in’ zei professor Moken. Ze bleven de hele dag op de trap zitten, die bewoog niet. Tegen de avond vroeg professor Mc Gonagoll aan Scorpius: ‘Weet je zeker dan je niets speciaals deden?’
‘Heel zeker’ zei Scorpius. ‘we hadden het over de kamer van hoge nood’
‘Juist ja’ zei professor Mc Gonagoll. Ze stond op en liep de trap naar de vierde verdieping op. Ze zwaaide met haar toverstok en de trap treden begonnen te trillen. Op de plek waar net nog professor Mc Gonagoll had staan, stond nu een cyperse kat, met een opvallende tekening rond haar ogen. Ze nam een aanloop en sprong met sierlijke sprong op de bovenste tree van de trap, maar kwam niet geheel op haar pootje terecht. Ze wankelde en tuimelde bijna van de trap. Professor Moken kon haar nog bij haar straat vast grijp. Professor Mc Gonagoll krijste het uit. Het krijst van de kat deed pijn aan Scorpius oren.
‘Kon je me niet ergens anders grijpen. Een kat aan haar staart trekken kom nou?’ zei Professor Mc –Gonagoll, die haar menselijke gedaan weer had aangenomen.
‘Sorry, maar anders was u naar beneden gevallen, professor’ zei professor Moken.
‘ja, ja ik weet het’
De trap sloot zich aan op het platform en voor zich zag Scorpius weer de gang, die hij en Albus de vorige nacht, rennend hadden verlaten. Professor Mc Gonagoll en professor Moken stapte het platform op. Scorpius bleef trillend op de trap staan. Hoe graag hij Rose ook wilde redden, nu hij de gang weer voor zich zag en wist wat hem aan het einde van de gang te wachten stond, durfde hij plots niet meer. De tranen stroomde over zijn wangen, hij moest dapper zijn, haar daar weg halen, dat was wel het minste wat hij voor haar kon doen. Hij haalde diep adem. Net toen hij het platform op wilde stappen. Gaf hij over van angst. Het kleine beetje dat die dag gegeten lag nu op de trap treden. Hij was misselijk en voelde zich ellendig.
‘Kom’ zei professor Mc Gonagoll. Was dat het enige wat ze kon zeggen? Net nu hier zijn maag had omgekeerd en al kotsend op de trap stond. Met tegenzin liep hij achter haar en professor Moken aan. Ze kwamen bij de eerste deur.
'Slornatantius' zei professor Mc Gonagall, de deur ging open.
Toen ze bij de twee deur kwamen hoorde Scorpius de stem weer het raadsel zeggen.
‘zonder feniks geen as, zonder as geen feniks. Laat we zeggen dat de cirkel rond is’ zei professor Mc Gonagall. Ze liepen de ruimte met sleutels in. Professor Moken had, sneller dan Albus de goede sleutel gevonden. Hij opende de deur en liep de ruimte in. ‘Minerva, ze is hier. Rose Weasley.’
Scorpius rende langs zijn leraar heen, en kwam in de ruimte waar eerder nog de toverdrank had gebrouwen. Daar lag ze Rose. Zijn Rose. Hij viel naast haar neer en schudde haar lichaam door elkaar. Ze diepe bijtwonden, en diepe krassen over haar gezicht. Die stomme Nelly haar flink toegetakeld.
‘Rose, hoor je me?’ fluisterde hij. Rose reageerde niet. Hij schudde haar nog harder door elkaar.
‘Rose, alsjeblieft?’ zei wanhopig. ‘Rose, ik houd van je. Alsjeblieft laat me niet in steek.’
Zijn tranen vielen op haar gewaad, drukte zijn hoofd tegen haar borst.
‘Rose, alsjeblieft, wees niet dood. Ik kan niet zonder je Rose!!!!’
Ze reageerde niet. Ze moest wel dood zijn. Scorpius voelde zich zo ellendig, waarom had niet eerder toegegeven dat hij van haar hield, en waarom had er mee in gestemd opnieuw naar de geheime gang te als ze wisten dat zich echt iets gevaarlijks schuil hield. Het was zijn schuld dat Rose nu dood was. Zijn schuld. Hij trok Rose nog dichter tegen zich aan en huilde. ‘Rose, alsjeblieft, word wakker, ik mis je zo’
Hij voelde hoe te stevige armen hem bij Rose wegtrokken. Hij maaide met zijn armen om zich heen.
‘Nee, Rose, Rose, haal me niet bij haar weg. Ik wil haar niet kwijt. Rose ik houd van je.’
‘Laat professor Mc Gonagolll even naar haar kijken Malfoy’ de stem van professor Moken leek van ver weg te komen. Huilende stond Scorpius tegen de leraar aan. Nu begreep pas wat houden van was. Professor Mc Gonagoll boog zich over Rose heen en controleerde haar ademhaling.
‘Ze leeft nog, maar dat wil niet zeggen dat haar toestand niet zorg wekkend is’ zei professor Mc Gonagoll. ‘Ik stel voor de we haar naar, de ziekenzaal brengen daar kan Madame Promfrey verder over haar toestand oordelen, maar ik vrees het ergste.’

Reacties:

Rukia zei op 17 nov 2013 - 21:22:
wow, spannend
hoop echt dat ze er door komt, Nelly, hoe komt Hagrid nu op de naam nelly?
Kleine opmerking, Mc Gonagoll beschrijft Scorpius als een vijfjarige, ik neem aan dat dit een foutje is