FanFic.nl

Broken Eyes

[17.]

Door de ogen van Lisa: Bill heeft het me al vergeven, dat voel ik, dat zie ik. Hij kijkt me aan met die puppy eyes, waar ik drie jaar geleden opslag voor gevallen ben. Niet dat ik toen ooit had durven dromen dat die ogen ooit terug zouden kijken en dat ik zou zien dat mijn gevoelens beantwoord worden. Ik keek naar zijn posters, luisterde naar hun cd’s, keer op keer, en probeerde naar zoveel mogelijk concerten te gaan. En ik kan je zeggen, ik stond al vaak op de eerste rij, in de hoop een blik van hem op te vangen. Maar ik was nooit zo wanhopig geweest om te denken dat Bill ooit voor mij zou vallen. Maar zie me hier nu zitten. Ik verwacht dat elk moment de wekker kan gaan en ik tot het besef kom dat dit alles een droom is. Dit is gewoon te goed om werkelijkheid te zijn!

Door de ogen van Georg: Al een halfuur zit Bill beneden met die Lisa. Dat denk ik toch, want ik heb hem nog niet zijn kamer horen binnengaan. Zenuwachtig loop ik heen en weer. Bill loopt met open ogen in het grootste ongeluk dat er bestaat, vrouwen. Die zorgen alleen maar voor ellende, dat weet toch iedere man. Bill graaft zijn eigen graf, en ik, ik kan niets doen… Of.. misschien wel… -geniepiglachje -

Door de ogen van Bill: Lisa, Lisa, Lisa. Haar naam raast aan 200 per uur door m’n hoofd. Al minuten lang zitten we tegenover elkaar, zwijgend, starend in elkaars ogen. Mijn hand in de hare. ‘En hoe gaat het nu verder?’ verbreekt ze de perfecte stilte. Ik twijfel, weet het niet. Of wel, maar durf het niet zeggen. Dat ik haar zou willen vastpakken, knuffelen, kussen,… Dat ik over haar gedroomd heb en alleen nog maar aan haar kan denken. Maar ik zwijg, ik weet dat ze het begrijpt.

Door de ogen van Lisa: ‘En hoe gaat het nu verder?’ De vraag die brandend op m’n lippen lag, is eruit. Ik weet dat deze simpele woordjes moeilijk zijn voor een jongen. Jongens zijn nu eenmaal momentmensen, die niet willen denken aan de toekomt. Maar door de streling van zijn vingers op m’n hand voel ik dat dit anders is. Hij twijfelt, kijkt verlegen omlaag en ik weet wat hij bedoeld. Ook ik zou het niet over m’n lippen krijgen. Wat ik wil dat er allemaal zou gebeuren tussen ons. Waar ik al maanden, jaren over droom. Ik voel me ongemakkelijk worden en vraag; ‘Ga je mee naar buiten?’ Aarzelend kijkt hij naar zijn outfit en zegt dat hij direct terug is, maar zo kan hij echt niet buiten. Wat bazelt hij toch, wat hij ook draagt, nooit zal hij er slecht uitzien. Hij geeft een laatste kneepje in m’n hand, knipoogt en loopt naar boven. Dromerig blijf ik aan de tafel zitten, met een raar gevoel in m’n buik, en deze keer is het niet van de honger. Nee, ik ben terug verliefd.

Ik kijk Sharon aan, en kan het niet meer tegenover mezelf ontkennen. Nog nooit zag ik iemand zo perfect, iemand zo speciaal, iemand die me zo gelukkig maakte. Ze is m’n beste vriendin. Al jaren, ookal is ze de laatste tijd zoveel verandert. Zijn wij zoveel verandert. Ik kijk haar aan, ze lacht maar haar ogen wenen. Ik weet dat ze het moeilijk heeft. Ik twijfel, is dit wel het juiste moment? Zal dit het allemaal niet verpesten? Ik wil haar niet kwijt. Ik twijfel, pieker, en … zwijg.

Reacties: