FanFic.nl

Rose Weasley en Scorpius Malfoy: en de verboden liefde. (PAUZE)

Hoofdstuk 9. Een brief voor de ouders

Scorpius sloeg zijn armen on zijn knieën. Tranen stroomde over zijn wangen. Tranen van angst, verdriet en schuld gevoel. Rose was nog niet dood. Nog niet. De woorden van madame Promfey spookte nog door zijn hoofd. ‘Ik zal kijken wat ik doen, maar Nelly heeft haar flink te pakken gehad. Ik ben veel wonden en blessure tegen komen, in de jaren dat ik hier werk, maar dit heb ik nog nooit gezien. Ik ben bang dat ze het niet haalt’
Vooral dat laatste maakte dat Scorpius zat te huilen als een klein kind. Professor Mc Gonagoll had hem bevolen terug te gaan naar de leerlingenkamer. ‘Er is nu toch niets meer dat je voor Rose kunt doen’ had ze gezegd. En nu zat hij op de bruine leren bank in de leerlingenkamer, die verlaten was op Coralie na. De witte kat van een van de eerstejaars. Het was al laat en iedereen lag te slapen. Hij wist dat hij eigenlijk ook naar bed zou moeten gaan. Maar slapen zal hij toch niet kunnen. Hij stond op en ijsbeerde door de leerlingenkamer. Misschien was Rose al gestorven, of misschien ook niet. Hij werd er gek van dat niet meer wist. Hij plofte op een van de groene fauteuils neer, en stak als een klein kind zijn duim in zijn mond. Vroeger toen klein was, gaf zijn duim hem s ’nachts in zijn donkere kamer altijd troost. Toen hij nog bang was in het donker. Nu hoopte hij dat het troost zal bieden aan zijn angst, aan zijn schuld gevoel. Als hij gewoon nee, had gezegd toen Rose naar de bibliotheek wilde gaan, om informatie op te zoeken over anti-inbraakspreuken, had ze nu niet in kritieke toestand op ze ziekenzaal gelegen. Dan zal ze nu niet aan vechten zijn tegen de dood. Een doffe klap deed hem opschrikken uit zijn gedachten. Iemand had een deur open en dicht gedaan. In de kerkers klonken de geluiden altijd dof. Hij hoorde voetstappen in zijn richting komen. Snel haalde hij zijn duim uit zijn mond. Bang dat iemand hem zo betrappen op dit kinderachtige gedrag. De voetstappen kwam nog altijd dichterbij.
‘Scorp, wat doe jij hier?’
Scorpius keek op en zag in de vlakkering van het haard, Albus voor zich staan. Wiens groene ogen, vol angst stonden.
‘Waar was je vandaag?’ vroeg Albus. Scorpius zuchtte hij wist niet of het wel aan hem was om aan Albus te vertellen dat diens nichtje op het randje van de dood balanceerde. Dat hun beste vriendin dood zal gaan. Albus liet zich op de brede armleuning van de fauteuil vallen en sloeg zijn arm om Scorpius heen.
‘Je hebt gehuild’ stelde hij vast. Scorpius zuchtte nog eens en keek zijn beste vriend aan.
‘Rose’ zei hij alleen maar, meer kon hij niet over zijn lippen verkrijgen. Albus staarde hem angstig aan, zijn groene ogen blonken van de tranen.
‘Ja, wat is er met haar. Ik heb haar de hele dag niet gezien. Weet jij meer?’
‘Ja’ mompelde Scorpius. ‘Ik weet meer. We hebben haar gevonden in de kamer met de toverdrank.’
‘Wie zijn we?’ vroeg Albus een trilling van angst in zijn stem.
‘Professor Mc Gonagoll, professor Moken en ik. Ze is aangevallen,door dat monster.’
‘Wat!!!!’ schreeuwde Albus. ‘Hoe gaat het me haar?’
‘Slecht’ antwoorde Scorpius. ‘Heel slecht’


‘Hermoine’
Hermoine Weasley legde op de ochtendprofeet op de salontafel en stond op van de bank. Aan de stem van haar man te horen, zat er waarschijnlijk weer ergens een spin. Spinnen waren niet aan besteed.
‘Hermoine’
De angst in zijn stem kende ze maar al te goed. Zo klonk hij altijd als hij spin zag. Al klonk hij deze keer wel angstiger . Ze rende ze de trap, ze zal die grote held wel even redden, van zijn kleine vriend de spin.
‘Nou waar is hij?’ vroeg ze lachend toen ze hun slaapkamer in liep. Ron keek op van een vel perkament. Zijn blauwe ogen stonden vol tranen hij huilde. Geen spin dus. Ze liet zich naast hem op het bed vallen en sloeg haar armen om hem hen.
‘Wat is er?’ vroeg ze angstig en nieuwsgierig. Ron keek haar alleen maar aan. Zijn anders rozige gezicht, was nu lijkbleek. Zijn ogen keken zo angstig. Maar hij zei niks, staarde haar alleen maar aan.
‘Wat is er?’ vroeg ze opnieuw. Ron schoof haar zwijgend, het perkament toe.

Geachte Meneer en Mevrouw Weasley,
Ik weet niet waar ik moet beginnen. Het begin zal misschien op zijn plaats zijn. Maar om eerlijk te zijn weet ik niet wat het begin is. Of hoe ik aan jullie moet vertellen – of schrijven in de geval- wat er aan de hand is. Ik heb geen idee hoe ik het onder woorden moet brengen. Wat ik wel met zekerheid kan zeggen is dat ik me diep schaam, voordat wat er gebeurt is. En dat het nooit had mogen gebeuren. We dachten( Archibald Moken en ik) dat we Nelly – het doet me pijn deze naam opschrijven, ik haat dat ding- goed beveiligd hadden. Dat niemand bij haar in de beurt kon komen. Anti-inbraakspreuken en raadsels het leek zo slim, zo veilig. Maar jullie dochter Rose heeft de intelligentie van haar moeder geërfd. Zoals Scorpius Malfoy mij vertelde is ze achter de spreuk gekomen om een anti-inbraakspreuk ongedaan te maken. En misschien raden jullie het, maar jullie dochter is samen met, Scorpius Malfoy en jullie neefje Albus Potter, Nelly tegen het lijf gelopen. Nelly is het nieuwe huisdier van Hagrid. Een soort reusachtige vleermuis kat. Malfoy vertelde mij dat hij en Albus bij aanschouwen van het jeweetwelding weg gerend waren van angst. Maar dat ze Rose niet achter zich aan hoorde komen. Samen met Malfoy en Achibald Moken, ben ik opzoek gegaan Rose. Nu ben ik toch bij het moment aangekomen dat ik het niet langer kan uitstellen, hoe graag ik dat ook zal willen gezien mijn schuld gevoel, jullie vertrouwen jullie dochter immers aan de school toe, met de gedachten dat ze daar veilig is dat haar daar niks kan overkomen. Om een lang verhaal kort maken Rose is aangevallen door jeweetwelding en verkeerd in zeer slechte toestand. Madame Promfrey is bang dat ze het niet haalt. Ik vraag jullie bij deze onmiddellijk naar Hogwarts komen, we zijn genoodzaakt jullie dochter onder te brengen in het st Holisto. Ze ligt nu nog op ziekenzaal. We weten niet of ze het haalt, de kans is natuurlijk aanwezig, maar naar madame Promfrey’s zeggen zeer gering.
Ik zal jullie opwachten in Hogsmead bij de poort naar de school, samen met Hugo die sinds vanmorgen over zijn zuster weet.
Met schuldige groet,
Minerva Mc Gonagoll.


Hermoine sloeg haar hand voor haar mond en voelde haar ogen vochtig worden. Ze drukte zich tegen Ron aan.
‘Rose’ zei ze zacht. ‘Ons kleine meisje’
‘Rosie’ huilde Ron. Hermione pakte Rons hand vast, en verzamelde al wilskracht om te verdwijnselen naar Hogsmead. Vandaar uit konden ze bij het kasteel komen. Waar hun dochter zich bevond. Hun dochter die vocht voor haar leven. Hermoine voelde een steek van angst door zich heen gaat. Wat als Rose zou sterven? Dan kon ze haar ‘kleine’ meisje nooit meer in haar armen sluiten. Nooit meer genieten van haar slimme opmerkingen. Nooit meer. Bij het woord Nooit. Stromen de tranen over wangen. Toen ze in Hogsmead aankwamen. Renden ze hand in hand naar de poort. Waar ze een lijkbleke Hugo in hun armen sloten. Hermoine keek in de blauwe ogen van haar zoon, die met een uitdrukkingloos gezicht voor zich uit staarde.
‘Mijn zus gaat dood’ zei hij met trillende stem.
‘Ze brengen haar naar het St Holisto, daar weten ze wel hoe ze Rose kunnen genezen’ stelde Hermoine haar zoon gerust. Al was ze daar gezien de ernst van Miverva Mc Gonagolls brief alles behalve zeker van.

Reacties:

Rukia zei op 23 nov 2013 - 14:45:
spinnen zijn inderdaad echt het laatste van Ron zijn zorgen
ik denk dat Hagrid mag oppassen als hij Hermelien ziet, ook al is hij een half reus, ze breekt zijn nek
hoop dat ze er snel door komt, dat ze er door komt