FanFic.nl

persoonlijke stand alone's

stand alone voor janitaa

song: skyskraper
Zachtjes trek ik mijn knieën op. mijn armen bind ik eromheen. Ik durf hem niet onder ogen te komen. Ik weet zeker dat hij boos wordt. Allemaal mijn eigen schuld. Ik had mijn beloftes na moeten komen.
‘’JANITA!’’ de stem van niall galmt door het huis.
‘’niall, alsjeblieft, vergeef me!’’ smeek ik, als hij de kamer binnen stormt. Zijn ogen spuwen vuur, en zijn hoofd is rood van woede. Zo heb ik hem echt nog nooit gezien!
‘’JANITA! WAAROM KOM JIJ JE BELOFTES NIET NA?!’’ roept hij. Ik sta op uit bed.
‘’niall, alsjeblieft, begrijp het dan!’’ smeek ik, en ga voor hem staan.
‘’NEE JANITA! HET IS AL DE DERDE KEER DAT JE DIT DOET! EN DIRE KEER HEB JE BELOOFD HET NOOIT MEER TE DOEN! IK HEB HET ZAT!’’ roept niall. ik krijg de tranen in mijn ogen. Ik wil dit niet. ik heb dit nooit gewild.
‘’Janita! Waarom?!’’ roept niall weer.
‘’NIALL! ALS JIJ GODVERDOMME NIET KAN HEBBEN DAT IK ZONDER JOU DE KROEG IK GA, VERTREK IK WEL!’’ gil ik, en wil weglopen. Ja ik weet het.. een ruzie dat nergens om gaat.. maar dat hebben we op een of ander manier vaker.
Niall pakt mijn arm en trekt me terug.
‘’janita! Nee! Blijf!’’ roept niall. ik kijk hem aan. Zijn woedende ogen hebben plaats gemaakt voor smekende ogen.
‘’niall.. ik moet even nadenken!’’ zeg ik dan, en ruk me los. Nog voor niall kan knipperen met zijn ogen ren ik weer weg. de deur maak ik open, en ren over straat, op weg naar het huis van Emily. Maar net voor ik de deur dichttrek voel ik alweer een hand dat me vastgrijpt.
‘’JIJ GAAT GODVERDOMME NERGENS HEEN!’’ schreeuwt niall, en sleurt me terug naar binnen.
Hij doet de deur dicht, en gooit me tegen de muur.
‘’NIALL! STOP IT!’’ gil ik. De tranen stromen over mijn wangen van de pijn.
‘’janita…’’ niall komt niet meer uit zijn woorden.
‘’niall… laat me nu gewoon met rust oke!’’ zeg ik, en sta op. nu laat niall me door, en de kouode lucht komt me weer tegemoet. Ik trek de deur achter me dicht, en ga opweg naar Emily. Het is slechts een kleine 5 minuutjes lopen als ik daar ben. Het ziet er verlaten uit. is ze eigenlijk wel thuis? Oh ja.. nu weet ik het weer. Ze was vandaag met haar familie een dagje naar het kabouter museum in Dublin. Niall weet dit ook. Dat had ze namelijk al 2 weken geleden gezegd. Ik ga tegen de muur zitten, en barst in dikke tranen uit.
‘’janita..’’ ik hoor de zachte stem van niall. ik kijk op. zijn mooie vrolijke blauwe ogen, zijn nu verdrietige betraande rode ogen. Ik vlieg hem om de armen, en huil verder.
‘’het s- spijt me zo niall!’’ snik ik.
‘’nee, nee! Het spijt mij!’’ zegt niall.
Zo zitten we zeker 5 minuten.
Niall laat me los en kijkt me aan. Hij veegt voorzichtig mijn haren voor mijn gezicht weg.
‘’laten we even door het bos gaan wandelen.’’ Stelt hij voor.
Ik stem in, en lopen richting het bos. We praten wat, en af en toe komt er een grapje tussen door.
Dan voel ik opeens 2 lippen op mijn wangen. Ik stop met lopen, en kijk niall glimlachend aan. Onze hoofden komen steeds dichter bij elkaar, en onze lippen maken contact.
Misschien komt deze dag toch nog goed.

Reacties: